2 jaar geleden
Ik ben een hele andere verbeterde persoon since mijn kindje geboren is
iedereen heeft dingen waar ze zich voor schamen en dit is mijn ding.......
Iedereen veranderd wanneer zij een kindje nemen, of dat nou goed of slecht is. sommige mensen hebben een hekel aan de persoon die ze worden en andere vinden die persoon geweldig.
Ik sta persoonlijk versteld van mijzelf!!! ik heb geen geweldige kindertijd gehad, zeker niet maar los daarvan heb ik niet van mijn voorbeelden kunnen leren dus koken/mn was doen en opruimen is iets dat ik niet als belangrijk zag. hmmm.... laat ik dat anders uitleggen. Ik snap de belang van die dingen, maar is mijn spul dus wat maakt het uit. het was zo erg dat toen ik op werk woonde dat ik vanwege de status van mijn huis bij twee verschillende werkgevers bijna ontslagen ben. je zou denken das genoeg om je leven om te draaien.... ik ben hard leers dus nee dat was het niet. tuurlijk was dit gemixt met een goede stevige depressie maar dat ga ik nu niet als excuus gebruiken.
ik was 21 toen ik mijn man leerde kennen in 2018 deze man heeft gezorgd dat ik niet ontslagen werd door mijn huis op te ruimen... de stijve gore sokken in de was te doen... en geen een keer geklaagd, ik at toen ook niks, letterlijk alleen een broodje tijdens de lunch, ik vond mezelf te dik en wilde gewoon niet koken. een slordig persoon dus.
toen mijn man en ik samen gingen wonen, veranderde een klein beetje, ik liep niet meer in vieze kleren rond en ons huisje was rommelig in plaats van goor, maar nog deed ik niet koken als dat moest gebeuren deed mijn man dat wel. Ik weet dat het makkelijk was geweest voor mij om die hele 27 vierkante meter schoon te houden.... maar ik kon het gewoon niet. ik heb ook constant gewensd dat ik een normaal persoon kon zijn, dat ik alles schoon kon houden, een maaltijd op tafel kunnen zetten en nuttige dingen doen in plaats van op de bank hangen.
toen ik zwanger werd was ik ook zo bang dat ik mijn kindje te kort zou doen, dat hij in troep zou wonen en slecht zou eten want ik kan dat toch niet bij houden? ik ben te slecht een persoon daarvoor, maar mijn man bleef volhouden dat ik een super moeder zou worden en steunde me door alles heen.
in februari is ons zoontje geboren via keizersnede, mijn man is de nacht dat ie geboren is nog naar huis gegaan om te kijken of alles echt wel netjes was voor de kraamzorg (erg eigenlijk). in het begin lag ik eigenlijk gewoon 24/7 in bed met mijn kindje, mijn man deed alles er omheen. tot ongeveer 3 maanden.
toen werd het tijd voor hapjes en spelen op de grond, ik hield waar hij speelde superschoon en de rest... meh. en hapjes dat waren gewoon potjes, ik at eigenlijk nog heel slecht.
maarja zo een kindje die gaat meer doen en de ruimte opzoeken en nu met 8 maanden loopt meneer langs de bank en tafels en kruipt overal naar toe... ik MOET alles wel schoonhouden, het idee al dat hij iets pakt waar hij op zou kunnen stikken of ziek zou worden is afschuwelijk. Dus nu is het huisje schoon, elke dag pak ik de stofzuiger, loop ik de tafels na, zorg ik dat zijn bed schoon en droog is, en dweil ik waar nodig. eerst met giga tegenzin maar het word steeds makkelijker, en zo kwamen er langzaam meer dingen bij, boodschappen doen bijvoorbeeld, een maaltijd plan maken en jaja ZELF KOKEN !!!!! ook voor mijn kindje
voor mijn man zet ik nu elke dag lunch klaar en ik eet zelf ook weer 3 vaste maaltijden per dag, ik kleed me ook aan elke dag en ga op wandelingen (al moet die nog wat vaker komen) dit zijn allemaal hele simpele normale dingen dat besef ik me, maar ikzelf ben nog nooit zo trots geweest. normaal als iemand komt moet ik als een gek alles gaan schoonmaken en poetsen... maar nu, wil je over 5 min langs komen? ja hoor kan alles is netjes !!
hoe komt dit? geen idee, is het omdat ik niet wil dat mijn zoontje opgroeit in dezelfde gore omstandigheden waar ik in opgroeide? is het omdat ik wel moet omdat mijn zoontje een normaal ritme moet hebben? of is het omdat ik me gewoon beter voel en mijn PTSS en Depressie eindelijk goed weg zijn?
ben ik bang voor een terugval? absoluut, ontzettend bang, maar ik kan niet in de toekomst kijken, alleen het beste proberen te doen voor mijn gezin.