Ik ben die jongens moeder.

Ja ik ben die moeder,  die net zo hard soms met ze mee kliert als zij zelf. Die moeder die negen van de tien keer mee lacht als de jongste weer iets ondeugends zegt of doet. Ik ben die moeder , die de jongens liever niet uit logeren breng omdat ik ze zo fijn in hun eigen veilige bedjes wil hebben en dit zo compleet voelt.

Ik ben die moeder die huilt bij elke nieuwe mijlpaal , die huilt bij het leren fietsen, het afzwemmen , de eerste keer op schoolreisje en dat ik ze zie groeien en bloeien. Ik ben die moeder die de speelafspraakjes graag bij ons thuis doe omdat ik dit zelf ook gezellig vind en ze het gevoel wil geven dat dit meestal kan. Ik ben die moeder die altijd hun hand zal vast houden als ze het spannend vinden. 

Ik ben die moeder die mijn jongens het liefste zelf ophaal- breng naar school omdat ik los laten nog steeds een dingentje vind. Ik ben die moeder die oneindig lego-duplo en playmobil  met ze opbouwd op , om vervolgens dit naar twee dagen weer op te ruimen omdat ik me ook aan dit soort "rommeltjes" kan storen. Ik ben die moeder die als hulp moeder op school graag helpt omdat ik weet dat jax dit fijn vind ookal is dit zelf niet echt mijn ding. Ik ben die moeder die niet altijd tot 10 kan tellen en ook wel is uit mijn slof schiet, maar ze leer om dingen uit te praten en leer sorry te zeggen. Ik ben die moeder die ze eerlijk verteld dat niet altijd alles zo loopt zoals je zal willen, maar van blijven proberen kan je leren.Ik ben die moeder die oneindig veel van Jaxon en Bruce houdt dat het bijna pijn doet.( samen met hun lieve papa natuurlijk )

Ik ben die moeder die ook maar wat doet. En dat typeert mij als moeder.