Ik ben dankbaar voor stoepkrijt en mobieltjes

Er is al zoveel over gezegd en geschreven. Het beruchte virus wat de hele wereldbevolking bezig houdt.Ik noem geen namen...

Maar ondanks alle ellende en nare berichtgeving, die ik overigens niet of nauwelijks meer lees want dat helpt mij absoluut niet om hiermee te dealen, zie je ook zoveel mooie kleine initiatieven ontstaan.

Toen ik deze week na een paar dagen binnen te hebben gezeten even naar de supermarkt ging, zag ik rondom het verpleeghuis waar ik langs liep de hele stoep vol stoepkrijt staan. Met allemaal lieve berichtjes voor de bewoners. 

En ja de mensen in de zorg hebben het zwaar. Ik neem daar mijn pet heel diep voor af. Maar hoe lief is het dat kinderen in de buurt het zich aantrokken dat ouderen zich nu eenzaam voelen en daar iets aan wilden doen?

En afgelopen vrijdag ging ineens de telefoon van mijn vriend. Zijn moeder aan de lijn die mocht beeldbellen voor de allereerste keer in haar hele leven met iemand van de zorg ernaast die de techniek deed. Ze lag in haar bedje en kon gewoon zien hoe haar kleinzoon lag te slapen. Ze aaide zelfs haar scherm waardoor ze bijna op de knop drukte om op te hangen. 

Van dit soort dingen word ik een enorme emotionele muts. Een dankbare emotionele muts.

Lees ik het nieuws en alle narigheid, dan word ik een bange emotionele muts.

En daar help ik mezelf echt niet mee. 

Ik heb eigenlijk mijn laptop open geklapt om een stukje te schrijven over mijn bezoekje aan de supermarkt en hoe  bizar dat was. Maar voordat ik het wist rolde dit stukje eruit en eigenlijk vind ik dat veel leuker om te posten.

En nee ik ben niet dankbaar voor het virus. Maar wel dankbaar voor de medemenselijkheid en voor de zorg in Nederland uiteraard. Dat kan niet genoeg gezegd worden.