Ik ben benieuwd wat er komt

Vandaag wens ik positieve gedachten, vertrouwen in de toekomst. Ik ben benieuwd wat er komt. – Willemijn Welten (kaartendeck Manifesteren kun je leren)

Wat een passende intentie voor mij nu. Ik voel me onrustig, ongeduldig en ongedurig. Gestresst. En deze gevoelens wisselen zich gelukkig ook af met enthousiasme, nieuwsgierigheid, vrolijkheid, dankbaarheid en liefde. Ik blijf mezelf vertellen dat alles goed is zoals het is en dat de volgende stap op ons pad gaat komen, heel duidelijk en precies op het juiste moment. Soms voel ik dat dit waar is in elke vezel en barst ik zowat van geluk, en op andere momenten ben ik bang en wil ik het liefste onder een deken in een donker hoekje wachten tot ‘het’ voorbij is.

We werken nu aan ons leven met de middelen en kennis die we hebben, we zetten stappen en gooien lijntjes uit waar we een kans zien. Want dat is hoe het werkt, zo ging het ook met het huis waarin we nu wonen. We proberen te vertrouwen op ons hart, intuïtie en gevoel. Ik zeg proberen, want het lukt de ene dag beter dan de andere, het is echt een proces waar we in zitten. We hebben geen keuze dan afwachten en kijken hoe onze stappen uitrimpelen in een resultaat. Dat hoeft niet te zijn wat we verwachten, en dat vind ik stiekem best wel lastig. Ik ben gewend om mijn leven te plannen en te leven binnen wat er van mij verwacht wordt en wat logisch wordt gevonden, ik ben van huisuit behoudend en hou van voorspelbaarheid. Ik ben daarmee ook dertig jaar goed mee geconditioneerd. Het heeft me altijd gediend en het heeft me gebracht waar ik nu ben. Maar ik kwam er op een of andere manier nooit echt verder mee en ik hunkerde naar meer. Mijn lijfspreuk werd niet voor niks ‘A comfort zone is a beautiful place, but nothing ever grows there.’. Een kaartje dat ik zomaar kreeg van de toenmalige plaatselijke eigenaar van een koffietentje in de buurt.

‘Helaas’ heb ik het contract, waar ik in mijn vorige post over schreef, niet gekregen. Ze houden me nog aan het lijntje, maar wel op de lange termijn. Ze zei letterlijk: ‘Ik heb nog steeds niets van mijn manager gehoord, ik zou tekenen bij je huidige werkgever tot het einde van het jaar.’ Dus ja, ik heb nu getekend voor een maand en daarna hopelijk nog een maand. Het is parttime en ik verdien in mijn eentje niet eens genoeg om de huur te betalen. En toch weiger ik om te denken in angst en tekort. We hebben gemanifesteerd dat we nu in Zweden zitten, en dat leek ook onmogelijk een jaar geleden. Dus we zijn hier, omdat het is zoals het moet zijn, het is goed. Dus we gaan het ook redden hier. Mijn ego is bang en schreeuwt hard, maar mijn hart weet dat het goed is.

Daarom wens ik vandaag wederom positieve gedachten en vertrouwen in de toekomst. Ik ben benieuwd wat er komt. Dankjewel voor de moed om in het diepe te springen. Ik ben zo benieuwd waar deze reis me naartoe brengt. Liefs.