4 jaar geleden
Ik ben bang dat ik mijn baby vergeet
Kinderen worden veel te snel groot, dat kan iedere ouder wel beamen. Ik kan mij al bijna niet meer voorstellen dat Cato ook heel klein is geweest.
Cato werd op 1 juli 2017 geboren. Nog geen drie jaar geleden maar het voelt als een eeuwigheid. Toen ze net was geboren vroeg ik mij af hoe het zal zijn als ze straks één jaar zal zijn, hoe het zou zijn als ze kon lopen en praten. En als dat moment dan eenmaal was aangebroken was het zo normaal. Natuurlijk was ik onwijs trots en is het ook normaal wat ze allemaal kon maar ik zag Cato nooit echt als een baby of klein kind op de een of andere manier.
Misschien komt het omdat ze een pienter meisje is en alles snel begrijpt. Ze liep al toen ze 11 maanden was en begon voor haar eerste verjaardag al met woordjes -zoals haar naam- te zeggen. Als ik foto's terug kijk zie ik pas hoe klein ze was en kan ik me dat helemaal niet meer voorstellen dat dat Catootje was. Kinderen groeien en ontwikkelen zo snel dat je door elke leeftijdsfase heen sjeest. Ik probeer vaak het gevoel van haar vast hebben te herinneren en hoe ze rook, wat ze deed, welke geluidjes ze maakte en kom er achter dat ik het niet meer zo goed weet. Ik ben bang dat ik mijn baby vergeet..
Met een kind leef je zo, lekker cheesy gezegd, in "het moment". Voor ik het door had kon ze hele verhalen vertelen en netjes met een vork of lepel eten. Ik moet echt voor mezelf opschrijven wanneer ze dat deed, want ik kan mij dat echt niet herinneren. Misschien ook een stukje #mombrain? Ik ben altijd al chaotisch en vergeetachtig geweest maar sinds ik moeder ben is het werkelijk verschrikkelijk. Ik heb zeker een stuk of 8 notitieblokjes en boekjes maar ik vergeet vervolgens dat ik iets heb opgeschreven om het niet te vergeten. Verschrikkelijk ja.
Ik ben zo blij met mijn grootste hobby, fotografie. Je kunt je voorstellen hoeveel foto's er in die tientallen mapjes opgeslagen staan. En met de blogs die ik schrijf, momenten dat ik filmpjes maak en zolang ik haar invulboeken blijf invullen (1e jaar is inmiddels af, yay) houd ik op heel veel manieren die herinneringen vast en kan ik even terug naar toen. Maar hoe het echt was met dat kleine meisje, baby Catootje en de schattige dreumes van de foto's.. Dat gevoel begin ik langzaam te vergeten. Daarom vind ik het ook zo fijn om veel tijd met haar door te brengen en daar komt ie.. Genieten van het moment. Mijn lieve, pittige, eigenwijze, vrolijke, knappe Cato. Dat vergeet ik nooit! 💛
