Ik ben 37 en zeg nee!

Weet je wat ik vooral heb geleerd sinds ik moeder ben? Niet hoe je luiers moet verschonen, of hoe je weet dat het tijd is voor het slaapje. Nee, wat ik vooral heb geleerd, is wat een ongelooflijke neuroot ik eigenlijk kan zijn.

Ik loop blijkbaar heel graag in pas, en mijn bijna tweejarige peuter moet daar in mee. Ik moet vanalles en dat leg ik haar ook graag op. Tja hoe loopt dat af denk je? Dat is natuurlijk gedoemd om te mislukken.

Voorbeeld? Kind wil haar popje eten geven. Wat ik uit alle macht wil verbieden. Want dan wordt het popje vies. Serieus? Wat maakt dat nou eigenlijk echt uit? Popje schoonpoetsen of desnoods in de wasmachine en klaar. Maar het resultaat was wel een onnodige machtsstrijd tussen moeder en dochter.

Zo vaak denk ik: laat gaan! En zo vaak kriebelt er iets onder in m’n buik en begint m’n ooghoek een beetje te trekken. Het moet op mijn manier. Maar mijn manier is toch zeker niet de enige manier? Ik tik mezelf regelmatig op de vingers. Dan is het alleen al nét iets te laat. Hoeveel wegen leiden er ook alweer naar Rome?

Dus wat is het eerste wat ik me tegenwoordig bedenk na een woordenwisseling?

Wat had ik hier anders kunnen doen?

Hopelijk bedenk ik me dat de volgende keer vóór de woordenwisseling…