iets met een planning.

Een jaar geleden met eerste paasdag was ik jarig. Werd ik 36jaar en was ik ervan overtuigd dat dit mijn jaar ging worden. We hadden in onze tuin alle eitjes verstopt. De brunch stond klaar met de koffie en het gebak wachtend op het bezoek. En toen het om elf uur los barste zochten eerst alle kids de eitjes en daarna werd er aangevallen op het buffet. Het was een heerlijke verjaardag. Eentje die in de boeken gaat. 

Nu dit jaar eerste paasdag valt niet mijn verjaardag maar toch maken we er iets speciaals van. Ik heb een speurtocht gemaakt die leidt naar mijn schoonouders en daar kunnen ze eitjes zoeken. Zelf zullen mijn schoonouders op het balkon staan van hun appartement om zo het hele schouwspel te kunnen volgen. Ook wij houden ons netjes aan de corona voorschriften en proberen er zo het beste van te maken. 

Voor degene die mij kennen weten dat ik meestal een strakke planning heb (en dat sinds ik een man en kids heb deze niet meer helemaal uitkomt). Dus ook vandaag had ik er eentje gemaakt. Om 7 uur stond ik op ging ik mijn rondje hardlopen doen en daarna even wat oefeningen. Voor half negen had ik mij heerlijk gedouched en was onze jongste wakker geworden. Tot nog toe verliep mijn planning goed. Nog even gekeken wat manlief voor planning had om er zo voor te zorgen dat onze planningen wel overeenkwamen. Want dat wilde in het verleden nog wel eens anders zijn. Dan was de planning die ik in mijn hoofd had niet dezelfde die hij had en ontstond er meestal irritatie. Dus om dat te voorkomen kijken we meestal de avond van te voren of in de ochtend wat de planning zal zijn. Nu had mijn man dezelfde planning als mij alleen zouden we dan niet om 10uur gaan maar een half uurtje later. Nou daar viel mee te leven. 

Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was dat mijn andere twee dochters zouden besluiten om eens lekker lang uit te slapen. Dus terwijl ik dit type is het over twee minuten tien uur en liggen ze beiden nog op een oor. Daar gaat mijn planning. Net maar mijn schoonouders opgebeld dat we later komen en dat ik ze zal appen als we weg fietsen.  Want onze speurtocht gaat per fiets. 

Gelukkig is dit niet de eerste keer en zal dit ook zeker niet de laatste keer zijn dat mijn planning een andere wending neemt. En als ik eerlijk ben gaat het eigenlijk zo al mijn hele leven. Ik maak een planning en halverwege de dag komt er wat anders leuks voorbij en gooi ik mijn  hele planning om. Heel lang heb ik gemeend dat, dat niet goed was. Dat ik te snel afgeleid was. Maar het simpele feit is dat ik alles zo leuk vind. En niets wil missen van het leven wat er voor mijn ogen afspeelt. Maar een ding is mij wel gelukt. Ik had voornemens voor mijn 36ste levensjaar en ik moet eerlijk zeggen dat de meesten gelukt zijn. 

Mijn boek ligt bij de uitgeverij om te kijken of ze het willen uitgeven. Ik ben meer van mezelf gaan houden en mijn lijf en ben er steeds meer trots op. Trots op het feit dat desondanks alles wat ik het heb laten doorstaan. Van uithongeren tot elke dag een halve marathon rennen en noem maar op dat het mij toch die prachtige meiden heeft laten dragen. En ik eindelijk doorheb dat ik geen lijf van een 18 jarige meer heb en dat ik dat ook niet meer zal krijgen want mijn lijf is een mama lijf en dat maakt mij trots. Ook het hoofdstuk defensie is afgesloten. Het is weliswaar nog niet helemaal rond wat de schadevergoeding betreft maar ik voel niet meer de verplichting en loyaliteit richting defensie en dat lucht op en geeft ruimte. Ik kan mijn energie helemaal in mijzelf en in mijn gezin steken en dat voelt goed. 

Kortom mijn 36ste levensjaar was er eentje voor in de boeken. Nu binnenkort op naar het 37ste en dat in dat jaar ons thuis gebouwd mag worden.