I will miss you so much, mom.

Bzzzz, bzzzz, bzzzz. Telefoon om half 5 s'ochtends. "Szandor" staat er in mijn scherm. Ik twijfel niet en neem snel op. 'Het is zover.' zucht hij. 'Ik kom eraan.' 

Door het donker loop ik over het schelpen pad dat tussen onze flat en mama's huis loopt. Ik heb mijn handen in mijn zakken. Het is niet koud. Wel heel stil. Ik kijk strak voor me uit en weet even niet hoe ik me moet voelen. 

De voordeur van mama's huis staat al op een kier en ik loop naar binnen. Ik knuffel Szandor. Dit is zo raar. Het huis is heel stil en het voelt zo leeg. Ik had gedacht dat ik op dit moment in janken uit zou barsten maar ik voel me soort van verstijfd. Sandra, mama's beste vriendin zit in onze tuin op de bank. Ik ga naast haar zitten. 'Ik durf nog niet naar boven.' zeg ik. 'Ik wacht tot Tommy er ook is.' Mijn broer is barman en is de kroeg nog aan het afsluiten. Sandra knikt begrijpend. Ik zet een theetje en wacht, terwijl mijn gedachten afdwalen naar de afgelopen weken en naar gisteren..

Mama was de afgelopen weken ECHT ziek. Sommige dingen waren zo erg dat ik er niet meer over wilde schrijven. Mijn blog is bedoelt om mama te eren. Haar kracht, haar levens lust, haar moed, haar strijd. En toen haar (onze) grootste nachtmerrie werkelijkheid werd vond ik het niet eervol om dat te delen. Maar laat ik wel stellen, ze heeft zo kei hard gevochten de laatste weken. Echt kei hard. Tot er niks meer over was. 

Een glimlach van mama maakte het al de moeite waard om nog even verder te gaan. Maar God, wat was het moeilijk. Een herinnering die me bij gaat blijven is de gene waarin mama mijn hand pakte en er een kus op gaf. Ze was dankbaar omdat ik een lekkere huidolie voor haar had gekocht van Neutral. Ze haat parfum en geurtjes. Ze was vast blij dat ik daar overna had gedacht. Maar mama, wat was het de laatste dagen moeilijk om echt naar je te kijken. Je bent opeens zó dun, je kon je skelet bijna onder je huid zien liggen. Je was zo moe, zo breekbaar, zo op. Ik had je willen zeggen dat het goed was zo, en dat het niet erg was om nu los te laten, maar ik kon het niet als ik naast je lag. Het was te echt. 

Gisteren toen de lieve dokter op huisbezoek kwam, werd er met zijn alle besloten dat we zouden beginnen aan het einde. Eerder in deze weken had ik me nooit in het recht gevoelt om deze beslissing voor mama te maken. Ookal was dit al van te voren door mama zelf besloten, besproken en vastgelegd. Iedereen had zich hier over hetzelfde gevoeld, net zoals iedereen zich nu hetzelfde voelde over deze beslissing. Ze kreeg prikjes, die ervoor zouden zorgen dat ze lekker rustig en pijnloos zou kunnen slapen. Hier voor moesten we allemaal toestemming geven aan de dokter, dit deden we in mama's bijzijn. Voor het eerst in acht maanden rolde er tranen over mijn wangen. 

'Sliep ze gewoon? Toen het gebeurde?' vraag ik. 'Ze had haar ogen wel open.' zegt Sandra 'Maar ik weet niet of ze wel wakker was. Er was geen paniek, het was echt heel rustig en vredig.' 'Gelukkig.' zeg ik. 'Ze lag lekker in haar eigen bed, tussen ons in. Ook geen pijn als het goed is, dankzij de laatste medicijnen van de dokter.' zegt Szandor. Het voelt als een grote opluchting dat het op deze manier is gegaan. Dit was echt mijn laatste wens voor haar, dat het op deze rustige manier zou mogen eindigen. Een "natuurlijke" dood binnen een kunstmatige slaap. 

Een uur later loopt Tommy het huis binnen en we lopen uiteindelijk samen naar mama's slaapkamer. Waar ze in bed ligt. Er is inderdaad geen stress te zien in haar gezicht. Het is net alsof ze slaapt, al is haar kleur al een beetje grauw. Geen echte lijk kleur, gelukkig. Ze is nog niet heel koud. Ik kan het bijna niet geloven dat dit is gebeurt, al ligt het bewijs naast me. Mijn hersens en ogen bedriegen me door me te laten "zien" en geloven dat mama's borst af en toen nog op en neer gaan. Maar ik weet dat dat niet meer zal gebeuren. Samen met Tommy en Szandor zitten we nog even op bed en dan maken we om 6 uur Floris wakker. 

Die ochtend gaat alles in een sneltrein vaart. Er komt eerst een dokter langs die haar officieel dood moet verklaren. Ik lag even te rusten op de bank maar ik hoorde wat hij zei. Hij klonk aardig, menselijk. 'Het is wel altijd even slikken voor me als je dan zo'n leeftijd voorbij ziet komen. 48. Dat klopt niet.' Daarna stond de uitvaart verzorgende voor de deur, Barbara. Iemand die mama zelf had uitgekozen. Ze was heel lief, duidelijk en meelevend. Szandor en ik kozen wat kleding uit voor mama. De zelfgemaakte, regenboog kist was al onderweg naar ons vanuit de opslag. En tot slot maakte Barbara's team mama klaar voor een van haar laatste reizen. 

Nog geen zes uur nadat ze was overleden lag ze al op haar plek bij de gym. Elk Gooisch Matras, haar vrijwilligers werk. Haar geliefde plek. Er was een speciale kamer voor haar gemaakt waar haar kist stond. Er stonden veel kaarsjes, beeldjes en er hingen kleurrijke lampjes. Het zal de bedoeling worden dat als iedereen straks afscheid komt nemen, iedereen hun bloemen bij mama in de kist zou leggen. Bedolven onder bloemen. Zoals ze zelf wou. De dagen van afscheid nemen zouden vreselijk moeilijk worden. Maar ook mooi, prachtig, kleurrijk, liefdevol en precies zoals mama zou willen.