Hyperventilatie deel 3: de afspraak bij de huisarts

In de vorige blog las je hoe de periode van hyperventilatie/paniekaanvallen begon. Ik wist niet meer wat er met mijzelf aan de hand was en wist dat het tijd was om hulp te zoeken.

Na de zoveelste paniekaanval wist ik dat ik de huisarts moest bellen. Er was helaas pas in de middag plaats en ik hoorde wel voorzichtigheid in de stem van de assistente. Volgens mij was ze bang dat er misschien iets was met mijn hart. Dat zei ze niet zo, maar ze gaf me wel mee dat ik moest bellen als het weer gebeurde.

Vlak voordat ik naar de huisarts moest, barstte ik in tranen uit. Wat was ik bang om dood te gaan! Om mijn kindjes in de steek te laten en dat ze zouden moeten opgroeien zonder moeder. Ik heb echt gehuild als een baby, alle spanning kwam er uit. Het voelde alsof er eindelijk wat meer ademruimte was. Ik ben lopend naar de huisarts gegaan en gelukkig ruim op tijd, want ik ben wel 5 keer gestopt om een hyperventilatie aanval onder controle te krijgen. En dat lukte redelijk. De huisarts heeft mij toen nagekeken en alles was goed. Mijn hartslag was goed, ik had een hele goede saturatie (zelfs met mijn astma) en mijn bloeddruk was wat verhoogd. Maar binnen de normen en dat was ook logisch met die hyperventilatie. Ik heb bloed laten prikken en daar kwam ook niets bijzonders uit. Mijn cholesterol was iets verhoogd, maar daar ben ik bekend mee en dat is met mijn leeftijd ook niet gevaarlijk.

Dit gaf mij gelukkig meer ademruimte en volgens mij heb ik weer gehuild toen ik thuis kwam. Ik was vooral heel erg bekaf en de aanvallen bleven komen. Het was zo erg dat ik mij ziek moest melden op mijn werk. Ik kon niet én focussen op mijn werk én op mijzelf. Ik had echt rust nodig. Ik zocht van alles op internet, vond allerlei theorieën en de 2 dingen die hielpen waren mijn kinderen en meditatie muziek. Mijn kinderen hebben in die periode heel vaak bij mij in bed geslapen. Zij vonden dat heel erg gezellig en mij gaf het een gevoel van veiligheid. Ik was zo gesloopt na die aanvallen. Die periode is zelfs eigenlijk een gevoel van een grote waas. Dat ik het niet bewust mee maakte. In de volgende blog lees je hoe het verder ging.