Huisartsenzorg en kwaliteit? 1/2

Ons verhaal begint in september 2020, als ons jongste kind geboren is met hoorbare ademhaling en ik mijn zorgen hierover met u, als eerste stap in de zorg, deel. Uw eerste reactie hierin was uberhaupt “ik wist niet dat u zwanger was”. Kunt u nagaan hoe vaak ik op bezoek ben geweest. En kunt u nagaan dat de bloeduitslagen van de zwangerschap die naar u zijn doorgestuurd (voor wat ik weet) niet eens zijn ‘gelezen”. Enfin, telkens als u haar ontving in de praktijk “was er niks aan de hand”. Waar ik als kraamvrouw moeite mee had, ik werd niet gehoord en serieus genomen. Als ervaren moeder en kwetsbare kraamvrouw die niet weerbaar genoeg was om tegen uw oordeel in te gaan. Ik voelde mezelf onzeker worden en radeloos omdat mijn gevoel toch echt wat anders zei dan de beoordelingen die u deed in slechts tien minuten. Een tijd waarin ik werd ondersteund door ‘schoolpleinmoeders’ die me motiveerden om dan maar honderd keer in de week te bellen dat het niet goed ging “want dan word je bij de huisarts vaak wel serieus genomen”. Ik vond dat echt bizar om voor te stellen maar achteraf weet ik dat dit inderdaad zo werkt.

 Er wordt niet geluisterd of gekeken naar de patiënt, er worden meetbare gegevens verzameldMijn zoon is sinds woensdag ziek, hem kennende is hij meestal na 1 of 1.5 dag ziek en daarna weer opgeknapt. “kon dus wel wachten” was mijn houding hierin want “de huisarts moet ik anders naar toe en die doet toch niks”. Twee dagen daarna bel ik rond openingstijd op waarbij ik vertel dat begin van de ochtend er klachten zijn en eind van de dag dit weer toeneemt. Gezien de klachten konden we enkel op coronaspreekuur komen. Met drie kinderen en een fulltime baan naast het huishouden is het lastig om alle ballen hoog te houden, klokkijken lukt niet en ach “de huisarts loopt altijd uit dus 5 minuten kan geen kwaad.” Is mijn gedachte geweest. Laat staan met een doodzieke dochter die ik moest helpen om uberhaupt bij u te kunnen komen. 

Ik werd door een huisarts ontvangen die ik nog niet eerder heb gezien. Deze verzocht mij een mondkapje op te doen (die niet verplicht zijn volgens de RIVM) wat ik weigerde, ik mocht dan toch maar naar binnen en vertelde over mijn inmiddels beide oudste kinderen die ziek zijn. De ene 40.1 graden koorts “u bent hier voor uw zoon” kreeg ik te horen. Die met 38.5 graden, een hoorbare ademhaling en sporadisch ook intrekkingen in zijn hals laat zien wel werd beoordeeld. “Ik hoor en zie niks.” Werd er geconstateerd. Die uitspraak ken ik inmiddels wel, dat is afgelopen maand bij mijn partner ook besloten. Makkelijk geld verdienen en het dossier kunnen sluiten met een recept van paracetamol. Ik trok mijn mond dus open, was inderdaad niet vriendelijk maar probeerde desondanks beleefd te blijven. U daarentegen als professional deed dat niet. “Ik kan wel een pufje meegeven hoor met ventolin als u dat wilt.” 

Ook dat ken ik inmiddels dus mijn antwoord “is dat echt de werkwijze hier? Dat als iemand gaat protesteren er ‘wel’ wat meegegeven kan worden?” U ging weer zitten en sloeg de armen over elkaar “nou dan geef ik niks mee”. Die houding heeft mijn vijfjarige ook wel eens als hij geen snoepje krijgt en daarom dus ook zijn sokken niet aan gaat doen om mij te dwarsbomen. Het liet in ieder geval zien dat u niet volwassen bezig was, iets waarvan ik zou mogen verwachten dat u dat te alle tijde zou kunnen zijn. Ook bij ‘boze’ cliënten. Mijn dochter wilt u niet eens bekijken daar moet ik maar een aparte afspraak voor maken en gezien het tijdstip wordt dat dus dokterswacht. Terwijl zulke hoge koorts en een bezorgde moeder die zegt dat ze alleen maar 1 glas water over de hele dag heeft gedronken, heel veel plast en pijn in haar buik heeft, toch serieus zou moeten nemen. Mijn zoon wordt op zijn rug en buik beluisterd en in zijn mond gekeken. Normaal (en ik heb vaak dit soort bezoeken gehad) worden ook de oren bekeken en de temperatuur gemeten. Daar was u niet mee bezig. Ik snap ook wel dat coronaspreekuur vervelend is, het einde van de dag en week is. Maar dan hoeft de zorg leveren toch niet zo walgelijk slecht te zijn als dat het was, laat staan de wijze van communiceren die echt niet oke is van een universitair geschoold persoon.

Ja er werd dan nog even gevraagd “wat ik dan zie bij mijn zoon” en als ik dan aangeef dat hij ziek is en daardoor niet zichzelf dan wordt daar als tegenreactie op aangegeven “ik zie niks dus dan doe ik niks want ik wil niet zomaar wat voorschrijven.” Maar dat zou u wel hebben gedaan om me daarmee het zwijgen op te leggen en ‘tevreden’ de deur uit hebben laten gaan. Eigenlijk was dit voor mij uiteindelijk gewoon een bevestiging dat we klaar zijn met uw praktijk. “We kennen elkaar niet eens, u komt te laat, u wilt geen mondkapje op en dan gaat u zo bozig zitten doen. Ik wil u best helpen maar u bent te laat gekomen.” Dat raakte bij mij een gevoelige snaar, een aanval naar mij toe terwijl ik om zorg en hulp vraag. Ik geef u dus aan dat dit niet de eerste keer is (maar wel de laatste) en ga kwaad weg.