Huis op orde

Ik heb sinds kort een nieuwe guilty pleasure: het tv programma ‘Huis op orde’. Een reality programma op SBS6 waarin presentator Viktor Brand samen met een team van opruimexperts en klussers extreem rommelige huizen onder handen neemt. Iedere week wordt een gezin dat door de bomen het bos niet meer ziet geholpen het huis weer op orde te krijgen. De aanpak is simpel maar doeltreffend. Heel het huis wordt leeggehaald. De gehele inboedel wordt gesorteerd en wel in een gigantische loods neergelegd. Het gezin krijgt vervolgens een paar dagen de tijd om schoon schip te maken. Het doel is duidelijk: nieuwe inzichten opdoen en vooral zoveel mogelijk troep lozen voordat het team alles weer zo efficiënt mogelijk in huis terugplaatst. Waar het concept van ‘een programma over opruimen’ misschien niet meteen tot de verbeelding doet spreken vind ik het echt een gouden vondst. Ik zal vertellen waarom. 

"Ik weet zeker dat ook wij schrikken als wij al onze kinderkleding zouden moeten tellen".

Naar ‘Huis op orde’ kijken werkt een beetje als voor een lachspiegel staan. Het is zowel vermakelijk als herkenbaar en misschien op sommige punten zelfs een tikkeltje confronterend. Tussen alle vreemde, uitvergrote vormen herken je nog overduidelijk je eigen vorm. Nee, wij bezitten gelukkig geen achthonderd kindertruitjes en -vestjes en we hebben ook zeker geen zeventig spijkerbroekjes in huis. Maar ik weet zeker dat ook wij zullen schrikken als wij al onze kinderkleding zouden moeten tellen. De hoeveelheid sokjes zal immens zijn. Het aantal broekjes zal ook hier voor enig schaamrood op de wangen zorgen (vooral uit de periode waarin de oudste bezig was met zindelijk worden…). En ik moet bekennen dat de verzameling haarbandjes van onze dochter ook gestaag aan het groeien is… Zeker sinds tweedehands kleding weer ‘vintage’ heet en ik verkoophoeken op Facebook en Vinted heb ontdekt zijn de lades van met name onze dochter beduidend voller geworden. 

"Ze wonen hier in een kinderdagverblijf".

De herkenbaarheid van het programma is groot. Bijna iedere aflevering wordt uitgebreid stilgestaan bij het onderwerp ‘kinderspeelgoed’. Presentator Viktor heeft zelf geen kinderen en kijkt iedere week vol verbazing naar de hoeveelheid speelgoed die de gezinnen bezitten. “Het is ontploft. Maar hoeveel kinderen wonen hier? Het lijkt wel een speelparadijs. Ze wonen hier in een kinderdagverblijf”. Zo maar wat kreten uit de aflevering van afgelopen week. Hoewel die desbetreffende woonkamer wel echt de kroon spande zijn er ook hier momenten waarop je vergelijkbare teksten op onze huiskamer kunt loslaten. Het grote verschil is dat het bij ons meestal om een tijdelijke situatie gaat en het bij die gezinnen een soort permanente staat lijkt te zijn geworden. Ze hebben de moed opgegeven en zijn gestopt met dweilen met de kraan open. 

"Wanneer de keus neerkomt op de lieve vrede bewaren of de hoeveelheid spullen beperken dan wint helaas de eerste met enige regelmaat".

Dat die immense hoeveelheid speelgoed belachelijk is weet iedere ouder. Maar zoals ik in een eerdere blog al eens schreef: zodra je zwanger bent neemt de hoeveelheid speelgoed en ander babygerelateerde spullen exponentieel toe. Bij iedereen is het begonnen met één eerste exemplaar wat zich vervolgens als een soort onkruid bijna onbedwingbaar lijkt te vermenigvuldigen.Treffend vond ik de scène waarin Viktor uit een stapel van ruim honderd knuffels twee identieke exemplaren pikte en tegen een peuter zei: “Deze zijn precies hetzelfde, één van de twee mag toch wel weg?” De peuter was duidelijk: “Nee, deze is van mij en deze van mijn broertje”. Net als bij identieke tweelingen wist alleen de poppenmoeder het verschil tussen de twee te ontdekken. Maar zo gaat het inderdaad. Om gezeur te voorkomen koop ook ik weleens zaken dubbel. Idioot natuurlijk maar veel andere ouders met kinderen dicht op elkaar zullen dit herkennen. Wanneer de keus neerkomt op de lieve vrede bewaren of de hoeveelheid spullen beperken dan wint helaas de eerste met enige regelmaat. 

"Het programma brengt prachtig de verzameldrift van de mens in beeld". 

Het programma brengt prachtig de verzameldrift van de mens in beeld. Zou dat een rudiment zijn uit de tijd van de ‘jagers en verzamelaars’? Honderden flessen wijn, oude videobanden (“ik heb er een oude videorecorder bij gekocht dus ik ga ze écht kijken”), rieten accessoires, paardendekens, een verzameling hartjes. Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt verzameld. Zoals voor veel onderdelen in het programma geldt ook hier: eerst lach je om de ander en dan denk je bij jezelf: “wat heb ik zelf eigenlijk allemaal verzameld?” Zo is er een periode geweest dat mijn verzameling bakaccessoires ook in een rap tempo groeide. Hoeveel verschillende taartvormen kan en wil een mens hebben?! Gelukkig nam naarmate het aantal kinderen in huis toenam de omvang van deze verzameling weer af. Laat ik over de verzameling boeken en oude plattegronden in ons huis maar wijselijk zwijgen. Dat is nogal een gevoelig onderwerp in Huize Mostert. Maar er is geen woord gelogen als ik zou zeggen dat wij inmiddels een kleine dependance van de bibliotheek kunnen starten met uitgebreide collecties kinderboeken, kookboeken, oude boeken over Zeeland en Amsterdam, historische romans en studieboeken. En ik ben er nog steeds niet achter wat mijn partner met drie dezelfde historische stadsplattegronden van Middelburg moet…

"Heeft het merendeel van de mensen niet stiekem veel meer rommel dan ze lief is?"

De grootste kracht van het programma zit voor mij in de menselijkheid ervan. Niemand kiest er bewust voor om in dergelijke chaos te wonen. Heeft het merendeel van de mensen niet stiekem veel meer rommel dan ze lief is? Dat proberen we vaak te verbergen (lang leve de dichte kasten en speelgoedbakken) of goed te praten. Hoe vaak ik niet bij binnenkomst van bezoek zeg: “Let niet op de rommel, het was nogal chaotisch vanochtend met de kinderen…”. We herkennen allemaal de excuusjes die de deelnemers aandragen: “Ja maar ik was van plan om daarmee… Later komt dit zeker nog van pas…. Die mag niet weg, die is van de buurvrouw van de neef van mijn lievelingsoma geweest”. Maar geen excuus is natuurlijk goed genoeg om 31 placemats, 78 eetborden of 165 lege verpakkingsdozen recht te praten. Als je als toeschouwer kijkt weet je gewoon: die spullen blijven nog jaren op de plank liggen. Toch heb ook ik al ruim een jaar een mand vol honderden kleine, ronde plakjes hout in de schuur staan waar ik “nog een keer een spiegel mee ga beplakken”…

"De uitgebluste blik van de moeder van drie jonge, drukke kinderen, die gewoon niet meer wist waar te beginnen, maakte vooral dat ik medelijden had".

De online reacties op de gezinnen uit het programma zijn niet mals. “Wat je ook doet bij dat soort volk, het helpt niet”, “Gatver, ik zou me doodschamen”, “Jezus, hoe kan je zo leven?” Zo maar een bloemlezing uit het fraaie commentaar van betweterig Nederland. Natuurlijk heb ook ik mij verbaasd over de omvang van de rommel. Nee, het hoeft echt niet zo erg uit de hand te lopen. Ja, tussendoor wat opruimen is een kleine moeite. En inderdaad, wat minder speelgoed zou die kinderen echt geen kwaad doen. Om sommige scènes heb ik ook gewoon smakelijk moeten lachen. Maar je zou maar zo en public met de billen bloot durven te gaan! Ik doe ze dat niet na. Naast het vermaak roept het programma bij mij vooral gevoelens van herkenning en sympathie op. De uitgebluste blik van de moeder van drie jonge drukke kinderen, die gewoon niet meer wist waar te beginnen, maakte vooral dat ik medelijden had. Zitten niet alle ouders er zo nu en dan zo bij, te midden van hun eigen chaos? Ik heb in ieder geval ook echt niet iedere avond zin om wanneer alle kinderen eindelijk op bed liggen mij nog eens te storten op de rommel in huis. 

"Iedere aflevering zorgt steevast voor een enorme drang om ook ons eigen huis onder handen te nemen".

Hoewel ik mij er bewust van ben dat televisie nooit helemaal is wat het lijkt en ik mij niet aan de indruk kan onttrekken dat op sommige momenten de troep nog wat extra aangedikt is, kijk ik toch steeds weer met plezier naar dit programma. Het eens schaamteloos bij een ander binnen mogen kijken is heerlijk. De afwisseling tussen “oh dan valt het bij ons toch echt nog enorm mee” en “mmm…dat had ik ook kunnen zeggen”. Het programma heeft ook direct effect op ons eigen huishouden. Iedere aflevering zorgt steevast voor een enorme drang om ook ons eigen huis onder handen te nemen. Hoe heerlijk zou het zijn om net als in het programma in één week tijd heel je huis van onder tot boven op te kunnen ruimen. Alle nog wachtende klusjes weg te werken en met wat slimme trucjes (“life hacks”) je leven weer wat overzichtelijker te maken? Ik ben vast niet de enige die verlekkerd kijkt naar zo’n op kleur gesorteerde kledingkast, een koelkast als uit een magazine of een voorraadkast met allemaal perfect passende voorraadpotten rijst en pasta.

Helaas, de tijd is er niet en dus doe ik het maar in stukjes. Met pakjesavond in zicht ben ik begonnen met het kinderspeelgoed. Iets met dweilen met de kraan open…maar toch…

Kijk jij vanavond ook naar Huis op orde? 

Wil je meet van mijn blogs lezen? Volg mij dan hier of op instagram waar ik alle blogs van mijn eigen website 'Is het al zeven uur' deel (www.instagram.com/is_het_al_zeven_uur