Huilbabyprotocol - Terug thuis

Zodra ik binnen kom met Baby begint ze te huilen. De moed zakt me in de schoenen en ik zie mezelf alweer terug in het ziekenhuis belanden. Gelukkig herpakken we ons beide snel!

De dag van thuiskomst is er geen hulp, die komt de volgende dag pas. Zoon komt ook straks weer thuis.

Ik ben net Baby naar bed aan het brengen (met mijn hand op haar buik troost techniek) als er wordt aangebeld. Dat is Zoon en Baby slaapt nog niet. Ze huilt ook niet echt, het is een beetje jammeren wat ze af en toe doet. Ik schiet weer in de stress. Ik wil bij mijn baby blijven, maar net zo graag naar mijn kind. Waarom kan ik me niet in tweeën delen?! Ik neem een besluit en met pijn in mijn hart laat ik Baby achter in haar bedje en ren naar de deur om open te doen voor Zoon. Ik knuffel hem en geef hem een kus. Ik vraag hoe het gaat, of hij het leuk gehad heeft en ondertussen hoor ik door de babyfoon dat Baby steeds minder jammert. Ik luister of het jammeren geen huilen word en focus me verder op Zoon. Even later ga ik kijken en ze ligt heerlijk te slapen. Yes!!

De eerste nacht gaat geweldig! Rond 23:00 uur maak ik haar wakker voor een flesje en ga erna ook slapen. Om 6:58 schrik ik wakker. Ik kijk naar het wiegje en daar ligt Baby heerlijk vredig te slapen. Wow! Ik ga de gang over en spiek in het andere kamertje. Ook Zoon ligt nog heerlijk te slapen. Mijn moederhart stroomt over van gelukzalige liefde. Heel even sta ik bij dit mooie moment stil. Dan moet ik mijn “babies” wakker maken; tijd om klaar te maken en naar school te gaan!