Huh? Een menstruatie?

Zoals jullie weten kamp ik met PCOS, en heeft het zwanger raken van Logan behoorlijk wat geduld van ons gevraagd. En niet alleen veel geduld, maar ook behoorlijk wat verdriet, teleurstellingen & spanning met zich mee gebracht.

Ik richt deze post aan álle vrouwen met PCOS, om jullie toch nog een beetje hoop te kunnen geven. Inmiddels is Logan 14 maanden oud. Nu al een tweede kindje ligt nog niet perse in het vooruitzicht; we willen eerst groter wonen en weg uit dit appartement voor we volgende stappen gaan maken. Aangezien mijn libido echt 0,0 was door de hormonen en ik toch praktisch onvruchtbaar ben besloten we te stoppen met de anticonceptie die ik voor de zekerheid gebruikte.

We hadden zoiets van, áls ik aan zou tellen is het een enorm groot cadeau. Dit zou ons dan een hele hoop ellende in het ziekenhuis besparen voor de toekomst. Maar goed zwanger raken nu is niet waar we voor willen gaan.

Met weinig vertrouwen in mijn lichaam dat er ook maar iéts op gang zou komen ging ik de dagen door. Ik hield me niet bezig met een eventuele menstruatie - ik menstrueer hooguit 1x in de 130-150 dagen, en dit is dan zonder eiersprong en echt een ontrekkingsbloeding -. Het begon op dag 21 na stoppen AC, ik was op het werk en voelde ineens een onwijs vervelende steek. Zo dusdanig erg dat ik echt even moeite had met opstaan en lopen. Vreemd! Maar goed, zullen wel mijn darmen zijn dacht ik nog. Ik heb namelijk een lactose intolerantie en had van te voren een latte machiatto gedronken.

Dag 45 na stoppen AC, ik lag op de bank op mijn buik en voelde wat lichte krampjes ter hoogte van mijn baarmoeder. Ik besloot naar het toilet te gaan, misschien dat plassen wat opluchting zou geven, ik had namelijk al eerder een blaasontsteking gehad waarvan ik de pijntjes niet genoeg voelde, waardoor ik op het randje van een nierbekonsteking zat ( een hele hoge pijngrens hebben is in zo’n situaties ERG vervelend kan ik je vertellen ) na het plassen veegde ik af, maar zag tot mijn verbazing oud bloed. Ik besefte niet echt wat er aan de hand was, en besloot nog eens af te vegen.

Helderroodbloed. Huh? Ben ik nou gewoon ongesteld geworden? Die pijn die ik eerder gevoeld had op het werk kwam in mijn gedachten en toen wist ik het zeker. Ik heb een eiersprong gehad, heb daar pijn van ervaren en ben nu precies 14 dagen later ongesteld geworden. Wat was ik ontzettend blij! Ik bracht mijn Diva Cup in, stond op en rende als een gek naar mijn vriend.

“SCHATJE, je raad noooooit wat er gebeurd is?!” “Nou?”- klonk het. “Ik ben gewoon ongesteld geworden! Ik heb een cyclus gehad! Ik kan het niet geloven. Schatje, als dit regelmatig terug blijft komen kunnen wij zónder hulp van het ziekenhuis een tweede kindje krijgen!” “Dat meen je niet, wat ontzettend fijn!” Ik vloog in zijn armen en kon het niet laten, ik barstte van geluk in tranen uit. “Liefje, ik heb wel nog nooit een meisje gezien dat zó intens gelukkig is nadat ze ongesteld is geworden, haha!”

Ik ben momenteel halverwege mijn volgende cyclus. Ik heb er vertrouwen in. Dit zit goed, en komt goed. We kunnen dit.