Hormonenmonsters

Ik ben een gelukkig mens. Ik heb een lieve man en twee fantastisch mooie kinderen. Een dochter van bijna 4 jaar en een zoontje van bijna een jaar. Allebei gezond en gek op elkaar. Wat wil je nog meer? 

Zwanger zijn was niet zo voor mij weggelegd. Ik was mezelf niet meer en na de bevalling reageerde ik heel sterk op alle hormonen icm anticonceptie. Dus voordat wij weer een beetje een normaal ritme hadden gevonden en ik mezelf weer een beetje was, waren we zo’n 1,5 jaar verder. Dat we binnen een maand zwanger waren had daar ook aan bijgedragen want dat hadden we absoluut niet verwacht. We moesten snel schakelen en het besef dat we echt ouders gingen worden moest landen. We waren ook dolgelukkig natuurlijk en waren dankbaar dat het ons zo snel gegund was.

Toen onze dochter bijna twee jaar was waren we klaar om te beginnen aan ons tweede avontuur. Het duurde deze keer een half jaar. We waren er deze keer echt klaar voor en waren blij dat het een half jaar duurde zodat we er echt in konden groeien. Een week nadat onze dochter drie jaar werd, werd onze zoon geboren. Wat een rijkdom. 

Beide bevallingen waren bevallingen waar ik goed op terug kon kijken. Bevalling 1 had ik een ruggenprik en duurde vanaf het moment dat de vliezen waren gebroken met 39 weken 12 uur en bevalling 2 duurde vanaf het moment dat er echt weeen waren en het doorzette zo’n 2 uur. Wel met drie keer strippen en zat in de 41e week. Maar heb het op eigen kracht mogen afmaken en daar ben ik dankbaar voor. Wilde dat zo graag mee maken. 

Ik wist omdat ik dat met onze dochter ook heb gehad dat ik last zou krijgen van hormonen dus ik was voor bereid. Ook deze keer moest ik weer snel aan de anticonceptie omdat ik binnen twee weken weer ongesteld was. Na drie maanden kwamen daar de babygevoelens weer. Waar het de eerste keer met vijf maanden in alle hevigheid kwam was het nu nog eerder aanwezig. Ik wist dat het ook weer weg zou gaan dus ik liet het toe en onderging het. Alleen deze keer blijft het in alle hevigheid terugkomen en gaat het niet meer weg. Alles in mij schreeuwt dat ik nog zo’n kleintje erbij wil, dat we nog niet compleet zijn. Mijn man vindt het goed zo en is wel compleet. Ook hebben we nu alle ruimte om zelf te genieten en de kids alles te bieden wat ze nodig hebben. Als er nog eentje bij zou komen wordt het toch een heel stuk krapper. Los van de ruimte in huis en een andere auto. 

Dus tja wat heb ik te zeuren zou je zeggen. Helemaal niets en ben ontzettend dankbaar voor wat we hebben. Maar ja, die hormonen he. Die gevoelens....ze gaan niet weg en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Ik hoop dat het een fase is die gewoon wat langer duurt. Maar iets in mij zegt dat dat niet het geval is...herkennen jullie dit en hoe zijn jullie ermee omgegaan?