Hoeveel grenzen ben ik nog bereid te overschrijden?

Dit wordt een korte blog, het borduurpakket is binnen (geboortetegel voor mijn zwager en partner) en ukkie slaapt bijna dus ik wil er nog een beginnetje mee maken vandaag :) 

Door het nare ongeluk van mijn dochter heb ik vele eigen grenzen overschreden. Veel bewust, mezelf aan de kant zetten voor de gevoelens van een ander om die ander maar te sparen en de ruimte te geven. Dat ligt in mijn karakter, dat gaat eigenlijk vanzelf....
Zo ben ik een week of 6 na het bijna fatale ongeluk al in gesprek gegaan met de veroorzakers: mijn broertje en zijn verloofde. Omdat er een paar verjaardagen aan kwamen, wou ik de lucht geklaard hebben. Moeilijk, maar nodig. Ik dacht bij mijzelf: of we nu door die zure appel heen bijten, of over een half jaar: makkelijker wordt het in ieder geval niet. Maar het was wel iets waar ik echt een grens overschreed.
Tot dat gesprek had ik per whatsapp aangegeven dat ik geen contact met ze wenste, ik moest op adem komen. Dat werd me niet in dank afgenomen, volgens mijn broertje is het not-done om dat over de app te doen. Maar goed, ik kon op dat moment mijn broertje echt niet spreken. Dat was echt te heftig voor me. Laat staan dat ik er 5 kwartier voor in de auto stapte om het hem in zijn gezicht te zeggen!
Maar toen we af wilden spreken, waren er allerlei barricades die werden opgeworpen door de tegenpartij: Moet ik op een door de weekse avond na werktijd helemaal komen rijden (de genoemde 5 kwartier), kunnen jullie niet hier komen?
Zie je het voor je? Ik getraumatiseerd, mijn kinderen uitlogeren brengen (terwijl het ongeluk tijdens een logeerfestijn was gebeurd) omdat ik naar hèn heen moet komen, om het door hèn veroorzaakte leed te bespreken? Nou, ik niet! Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht mijn kinderen naar de grootouders te brengen om met ze te gaan praten.
Dus ik had het al helemaal geschoten, nog voor we het gesprek in zouden gaan. Kom ik ze potverdrie tegemoet om het zo snel al aan te bieden, krijg ik dit gezeik! In plaats van: wat fijn dat je het zo snel al wilt, we zullen kijken naar de mogelijkheden!

Het gesprek zelf was ook grensoverschrijdend: Damn, wat was het moeilijk om de mensen die je zoveel ellende hebben gegeven te ontvangen en te bedienen. Maar we deden het, ons meisje is er nog: laten we het vooral niet groter maken dan het is! Ze hadden wat bloemen meegenomen en er kwam een soort van excuus uit.
We kwamen niet waar we uit wilden komen, mijn man heeft diverse keren op het punt gestaan ze de deur uit te gooien. Ze maakten ons verwijten over dat er iets op facebook over genoemd was (nóg een grens), ze hadden alles goed gedaan, haar veel in de gaten gehouden enzovoorts. Ze konden alleen maar verdedigen, niet aanhoren hoe het voor ons voelde maar overal tegenin gaan en wat het ergste was: dat ze serieus boos werden over "futiliteiten" voor zover de bijna-dood van je kind dat kan zijn..... Zij hadden bijvoorbeeld begrepen dat ze aan de oppervlakte dreef toen ze gevonden werd, maar de man die haar gevonden had heeft ons verteld dat ze op de bodem lag. Ze werden er heel erg boos over dat wij die man geloofden boven hén. Mijn standpunt was: wat maakt het uit aar ze dreef, verdronken was ze toch! Moeizaam gesprek dus.....

We zijn er min of meer uitgekomen, we besloten het te laten voor wat het is en elkaar op verjaardagen gewoon te kunnen zien.

Eind vorig jaar kwam mijn aanstaande schoonzus met de vraag of onze dochter hun bruidsmeisje mocht zijn.
Daar zag ik op zich geen kwaad in, het is toch nog een eind weg. Dus ik zei ja. Voelde ook als een grens die ik overschreed, ik word nog iedere dag geconfronteerd met het leed wat zij ons hebben aangedaan en ik help ze nota bene met de mooiste dag van hun leven nóg ietsje mooier maken door mijn -door hén- bijna verloren kind als bruidsmeisje te "geven"!!

Zo zijn er wel wat meer -kleinere- dingetjes geweest waar ik door het ongeluk veel moeite mee heb, mijn broertje aangaande.

En dan komt nu het heikele punt: Omdat ze gaan trouwen moeten ze echt iedere cent opzij zetten, want ze hebben het niet heel erg breed. Begrijpelijk!
Maar nu willen ze niet op de tweede verjaardag van mijn zoontje komen, omdat de reis te veel geld kost. Ze zijn wel op de verjaardag van mijn dochter geweest, begin januari. Ze maken voor mijn gevoel nu een onderscheid tussen mijn kinderen: voor de één zijn ze wel gekomen, maar voor de ander kan het 6 weken later niet. Naar het schijnt hebben ze al wel een kadootje voor hem (dat is wel het laatste wat mij boeit, eerlijk gezegd). Ik vind het gewoon onverteerbaar dat ze niet voor mijn zoontje willen komen terwijl ze wel voor de ander zijn geweest.
Ik heb ook eerlijk gezegd: als jullie jezelf zóveel moeten ontzeggen, trouwen jullie ver boven jullie budget!

En nu viert hij aanstaande zaterdag zijn verjaardag, waar wij ook voor uitgenodigd zijn. En ik wil niet!! Echt niet! Ik wil niet nóg een grens overschrijden, ik heb dat al zoveel richting hén gemoeten het afgelopen halve jaar. Ik ben er klaar mee, het voelt niet goed. Het voelt voor mij als de druppel en dat voelt dubbel.
Ik weet echt niet wat ik ga doen zaterdag......