Hoera voor papa

Gisteren werd mijn man, de papa van onze kleine vent, 40 jaar. Zorgvuldig had ik zijn verjaardagscadeau voorbereid, incl oppas etc. Alles in het geheim, zodat hij niks wist en het een klapper van een cadeau werd. Omdat ie het verdient. En zodat hij zijn 40e verjaardag niet snel zou vergeten. Nou, ik kan je vertellen, die vergeet ie niet meer hoor!

Ik ben een planner is hart en nieren en hou ervan als alles samen komt. Licht autistische trekjes, if you wish. Prima. Ons gezin draait er lekker op. Alleen sommige dingen laten zich niet plannen... Een week voor de desbetreffende verjaardag werd ik ziek. Waar ik eerst nog dacht er zo weer bovenop te zijn, ging ik me ik me in de loop van de week bepaald niet beter voelen. Toen er ook nog pijn op rug en borst bij kwam, hield ik het niet meer. Huisarts stuurde me door naar het ziekenhuis. Op de eerste hulp door de hele malle molen. En zo belandde ik donderdagavond in het ziekenhuis met een heftige longontsteking. Met o.a. morfine is geprobeerd de pijn onder controle te krijgen zodat ik weer voldoende diep kon ademen. Dat lukte niet helemaal, maar goed genoeg om me vrijdag, inmiddels gelukkig koortsloos, weer te ontslaan en thuis uit te laten zieken. Ik kreeg wel even een paar figuurlijke tikken met de liniaal van de arts. Dat ik toch vooral niks mocht doen en er voor me gezorgd moest worden (incl strenge blik... ja dokter!) tot ik weer op controle kom.

En zo geschiedde... naar huis, naar mijn mannen. Waar je de kleine herhaaldelijk moet vertellen dat mama helaas niet mee gaat rennen of paardje met je gaat spelen, maar wel een boekje met je wil lezen op de bank? Waar je manlief zijn feestje af moet zeggen, en met een doktersverklaring de geplande ballonvaart ook kunt verzetten. Waar je ziet dat de vaatwasser uitgeruimd moet worden, maar het niet kan doen. Waar de toch even voor een taartje uitgenodigde ouders je met een uurtje volledig in zien storten en gelukkig uit zichzelf vertrekken. Waar je was ziet liggen, je kind op wilt tillen, eten wilt koken,.... maar niks mag doen. Niks doen is zo niks voor mij! Maar momenteel echt mijn enige keus! Want mensen kinderen, wat lig ik eraf!!

Hoera voor papa bleef dit keer beperkt tot knuffels, kusjes en cadeautjes op het grote bed. Waar papa met koffie, bink met melk en mama met water nog even bleven liggen voor een mini-feestje op bed. Waar we stiekem genieten van het feit dat ik toch maar mooi thuis ben met papa z'n verjaardag (en moederdag), in plaats van in het ziekenhuis.

Hoera ook voor papa, hoe hij alles vlekkeloos oppakt en mij streng terecht wijst als ik toch iets in huis probeer te doen. Hoe hij voor mij en onze kleine vent zorgt. Hoera voor de liefde. Pure liefde. Wat heb je eigenlijk nog meer nodig...?!