Hoera! Een hele hand vol!

Lieve vent,

Vijf jaar terug was het schitterend weer. Met mijn dikke toeter waggelde ik door de stad. Bij het oversteken kwam ik een jongeman tegen. Hij keek naar mijn buik en knikte me bemoedigend toe. Terwijl ik rondliep, bekeek ik mezelf in elke etalageruit. Goh, wat was ik trots op mijn buik. Jouw mooie huisje. Je had het er goed naar je zin. Hoe krap het daarbinnen ook was, je vermaakte je prima. Wat genoot ik van jouw gewiebel en getrappel.

In de stad kocht ik nog wat knutselspulletjes. Ik wilde nog dolgraag een schilderijtje voor op jouw kamer maken. Iets met een kasteel, prinsjes en een draak. 30 april was de uitgerekende datum, toen nog beter bekend als Koninginnedag. Wie weet zou je wel ons eigen koningskindje worden. Normaal gesproken zou de wandeling van en naar de winkel een half uur in beslag nemen. In mijn situatie toe duurde het ruim anderhalf uur. Maar ik genoot met volle teugen.

Die avond was jouw papa sporten. Alle tijd voor mij om het schilderijtje te maken. Met succes. Trots op het resultaat. Voor het slapen gaan nog even lekker douchen. Ik hield mijn buik vast en voelde jou trappelen. Mijn buik, jouw huis. Ik vond het prachtig. Ik genoot er elke dag van. En hoewel het bijna tijd was om jou te ontmoeten, wilde ik die zwangere buik niet missen. Nooit ben ik de zwangerschap beu geweest. Nooit heb ik geroepen dat ik er klaar mee was. Ik genoot werkelijk van elke seconde. En dat wist jij. Je bleef keurig zitten. Netjes wachtend totdat het jouw tijd was. Na het afdrogen sprak ik voor het eerst hardop uit dat het goed zo was. Je mocht wat mij betreft komen. Ik was er niet klaar mee, maar klaar vóór. Ik had alles gedaan wat ik nog voor jouw komst wilde doen. Op dat moment voelde ik gewoon dat ik echt klaar was voor het moederschap en het tijd was om jou te ontmoeten. Maar ach, je kon net zo goed nog twee weken blijven zitten. En dat had ik ook prima gevonden. Je bepaalt immers zelf wanneer het tijd is om geboren te worden.

Ik ging naar bed. Een uur lang heb ik met gesloten ogen op bed gelegen. Jouw papa was al in dromenland aangekomen. Rond middernacht voelde ik jou druk bewegen. Ik genoot ervan. Dat getrappel en gewiebel. Ik kon je voetjes en billetjes vasthouden. En opeens voelde ik iets. Jij was het niet. Of eigenlijk... jij was het wel. Je wilde eruit. Ik voelde de eerste weeën opkomen. Ik twijfelde heel even of het geen gewone krampen waren. Maar nee... dit was hét moment. Jouw moment. Ons moment.

De weeën kwamen snel en goed op gang. Twaalf uur nadat ik de allereerste kramp voelde, mocht ik je zelf, op mijn eigen bed, aanpakken. Heel langzaam kwam je op de wereld. Je grote blauwe ogen keken me aan. Sinds dat moment geloof ik echt in liefde op het eerste gezicht. Ik voelde me meteen mama. Verantwoordelijk voor jou. Mijn lieve zoontje. Daar ben je! Geboren op je verjaardag. 28 april. Geen koningskindje, maar wel ons kleine prinsje. Je bent prachtig, helemaal compleet.

En nu is het 2016. Je bent nu een stoere kleuter van vijf jaar. Alle clichés zijn waar. Wat gaat de tijd toch snel! En wat ben je mooi. Wat ben ik trots op jou. En op mezelf. Wat ben ik blij dat jij me mama noemt. Die onvoorwaardelijke liefde gaat diep. Voor altijd. Ik hou van je ventje.

Dikke kus van mama