Hoera, de oudste gaat naar school!?

Wat fijn dat de oudste gaat naar school gaat!(of niet!)

6.15uur. Onze jongste aanwinst van 14 maanden is wakker. Fijn hoor, heel fijn. Verlangend droom ik nog even weg denkend aan de tijd dat hij nog veilig in mijn buik zat en ik de andere 2 lekker samen thuis had, wat was dat rustig zeg... ik had daar toch meer van moeten genieten bedenk ik me nu. Inmiddels is het gezellige “mama” overgegaan in “Whaahaaa mamaaaa!” en vanuit de andere kamer hoor ik :”stil nou eens, ik ben moe”, en daarna : “nee hoor Kistijaan, ikke ben ook lekkur wakkur!” Even voor de duidelijkheid, ik heb naast Floris nog 2 lieve schatten van bijna 3 en 4 jaar, Odette en Christiaan, die liggen samen op 1 kamer in een stapelbed. Maar inmiddels is het de hoogste tijd om op te staan dus schud ik manlief wakker die als eerste heel slaperig naar Floris gaat. Mij snel aankledend bedenk ik me hoe ik het vanochtend weer allemaal ga redden: brood klaar maken, kinderen leuk aankleden, broodtrommeltje dit keer niet vergeten, alle jassen en schoentjes aan en dan hup in de bakfiets naar school racen. Oh ja, het regent, dus Chris z'n kaplaarzen aan en pantoffels mee. Waar lag ook alweer de fietssleutel? Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe zich vuil aan de wastafel en muur heeft gehecht en dat de ramen nodig weer gezeemd moeten worden. Dat gaat me lukken vandaag, denk ik strijdlustig. Nadat ik ze aangekleed heb, ( gelukkig klaargelegd gisteravond) tanden gepoetst en haren gedaan is het echt opschieten geblazen. Aangezien Christiaan nooit door eet en op elke hap wel tien keer wil kauwen, is het een race tegen de klok. Schoenen aan, snel plassen, jassen aan, mijn dochter die ineens een enorme driftbui krijgt omdat ze haar andere laarzen aan wil en een andere jas, zitten we uiteindelijk keurig om 8.20 uur in de bakfiets. Snel lever ik zoonlief af, kusje hier, kusje daar , lieve zus en broertje nog een smakkerd en het is weer terugfietsen geblazen.

Zo, he he, even rust…niet dus. De andere twee willen aandacht en even met mij spelen,de keuken is nog een rommel en steeds kijk ik ongerust op de klok. Hoe laat zal ik Floris in bed gaan leggen? Of houd ik hem wakker tot na de lunch? Helaas redt hij het niet en omdat hij steeds met zijn hoofdje op het vloerkleed gaat liggen, breng ik hem toch maar naar bed. Helaas juist als ik naar school moet om Christiaan te halen. Gelukkig heb ik een hele lieve vader die ik even mag bellen en gauw, gauw daar komt hij aan op de fiets. Christiaan weer opgehaald, boterhammetjes gegeven en terwijl hij net verwoed het laatste stukje brood wegslikt, moeten zijn schoentjes alweer aan. Inmiddels is Floris wakker en ook die wordt nogal gehaast uit bed gehaald, krijgt van mij snel zijn jas aan gedaan en we zitten weer net op tijd op de fiets. Odette doet alles  dapper mee, maar ze is ’s middags toch wel erg moe. Ze gaat lekker slapen en ik probeer het eten klaar te zetten en net als ik ramen wil gaan zemen wordt Floris zeurderig. Emmer maar weer weg zetten. Dan is het alweer tijd om naar school te gaan. Odette wakker maken, en heel slaperig gaat ze mee op de bakfiets. Eindelijk zijn we allemaal weer thuis om 15.30 uur, en heb ik voor mijn gevoel niet voldoende in het huishouden gedaan.

Hoe doen andere moeders met meerdere kleine kinderen dit, vraag ik me regelmatig af. Ik weet nog goed hoe vaak andere moeders zeiden als ik langs liep met 3 kleintjes; “ meid, als de oudste naar school gaat, dan krijg je het toch een stuk rustiger!” Nou, mooi niet is mijn ervaring! Ik vond het heerlijk ze alle drie bij elkaar thuis te hebben en nergens naar toe te hoeven. Het geren en gevlieg naar school vind ik gewoon een topsport. Hijgend kom ik daar vaak aan en dan verwacht ik eigenlijk wel eens een schouderklopje van de juf, of een complimentje: “ Wat fijn, mama van Christiaan, dat je het weer op tijd gehaald hebt! Wat super knap zeg!” Niet dus. Niemand kijkt ooit vol bewondering naar  me en iedereen gaat weer naar huis alsof het niets is. Terwijl ik het gevoel heb minstens de marathon te hebben gelopen. En dat dag in dag uit. Ik heb tijdens het wandelen naar school wel eens uitgerekend hoeveel ik op een dag loop of fiets. We wonen wel in de buurt van school maar toch kom ik uit op 5 kilometer per dag! (en dat met 2 kleintjes erbij!) En ik ben zeker niet de enige moeder met jongere kinderen thuis. Zou iemand wel eens stil staan bij wat deze super moeders op een dag doen? Waarschijnlijk niet, het hoort gewoon bij het moederschap en naar schoolgaande kinderen! Nu vind ik het wel echt heel leuk op Christiaan zijn school. Ik voel me eigenlijk nu pas een echte moeder en ik hoor er helemaal bij! Ik sta dan ook erg blij op het schoolplein te wachten tot ik zijn lachende gezichtje zie. En dan smelt ik, ben ik zo trots en ontzettend gelukkig. Dat geeft me weer voldoende energie voor de volgende dag…en de ramen en de badkamer…die moeten maar wachten tot het weekend!