Hoe verder na het verlies van je kind.

Het is alweer even geleden sinds mijn laatste blog, en neem jullie weer even mee in hoe de eerste maanden zijn gegaan sinds het verlies van Noah.

Tot aan Oktober kon ik zeggen dat het goed met me gaat. Ondanks dat Xander & ik niet meer samen zijn, zijn we hele goede vrienden, hebben we regelmatig contact en spreken we af. Iets waar ik heel dankbaar voor ben, hij is namelijk de enige in mijn directe omgeving begrijpt als ik een kut dag heb.

Na Noah zijn overlijden, ben ik relatief snel weer gaan werken en was mijn focus vooral heel veel leuke dingen doen, onder het mom van ik ga geen redenen meer bedenken waarom ik iets wil doen, ik doe het gewoon. Ik ben bij mijn zus ingetrokken, wat ondanks ontstaan is uit nood wel heel fijn is.

Mensen vinden het nog steeds lastig om te vragen hoe het is, want ondanks dat ze weten dat we het ergste verlies hebben geleden wat te bedenken is, durven ze daar niet naar te vragen. Terwijl ik zoiets heb van, vraag maar naar hem. & ik vertel net zo trots over mijn kind, zoals elke moeder doet over haar kind die wel leeft. Want Ik ben en blijf een trotse moeder.

Ik heb dit jaar ook veel gereisd, naar Disney met een vriendin, de Champagne streek met mijn zus, meerdere keren Parijs, de paralympische spelen, Adele in München, Orlando & ik zit op het moment in Thailand en vlieg ik volgende week door naar Hong Kong. Je zou denken, nou die Bell, die meid gaat lekker. Natuurlijk, voor de buitenwereld ziet het er mooi uit. Maar niemand die voorderest weet wanneer ik een slechte dag heb. Want dan ben ik alleen, voel ik mij alleen, huil ik alleen.

Whitney Houston heeft in haar nummer Run to you een hele mooie zin die eigenlijk perfect verteld hoe ik het elke dag doe.

Each day, each day I play the role

Of someone always in control

Terwijl ik eigenlijk de controle aan het verliezen ben.

Op Schiphol afgelopen Vrijdag, had ik een behoorlijke paniek aanval & die tijdens de vlucht telkens weer kwam opzetten.

& ik ging bij mezelf na wat de reden hier van is. & misschien ben ik toch wat te hard van stapel gelopen, had ik beter voor mezelf moeten zorgen. Mezelf de tijd moeten geven om te rouwen, terwijl ik er heilig van overtuigd was dat ik dat wel had gedaan.

Het besef kwam ook vandaag weer even keihard binnen, dat het bijna een jaar geleden is dat Noah is overleden. Dat we nu een jaar geleden Noah zijn doodvonnis te horen kregen. Dat ik niet meer weet hoe Noah ruikt of hoe zijn huid op de mijne voelde, niet meer weet hoe hij me aan keek. Dat ik spijt heb dat ik niet meer foto’s heb samen met Noah. Dat ik me schuldig voel voor het verdriet van mijn ouders. Dat ik hem zo erg mis dat het pijn doet, dat mijn hart serieus pijn doet. Dat het allemaal zo oneerlijk voelt, dat ik merk dat ik als ik mensen met een baby zie dat op het moment echt heel slecht trek. & tuurlijk, ik gun die mensen de wereld & bovenal een gezond kindje.

Dus nee, het gaat nu niet zo heel erg goed & dat mag ook gezegd worden. Was er maar een handleiding die je er doorheen kan loodsen, die had ik met beide handen aangepakt. Nu moet ik vooral gaan uitzoeken waar ik behoefte aan heb en wat voor mij werkt & ik vind het zo ontzettend lastig. 

Rouwen is makkelijker gezegd dan gedaan.