Hoe verder na de stilgeboorte van ons zoontje

Inmiddels zijn we 7 maanden verder na de stilgeboorte van ons zoontje Luca. De eerste maanden heb ik me letterlijk in huis opgesloten. Ik kwam nergens meer, de supermarkt vermeed ik en de boodschappen liet ik thuis bezorgen. Gelukkig kreeg ik wel bezoek, maar ik zeg eerlijk dat initiatief lag dan volledig bij de ander want vanuit mij kwam het niet. Maar toch ben ik dankbaar voor de vrienden die dat initiatief wel namen! En de mensen die me kennen weten dat dit eigenlijk helemaal niet bij me past, dat ik normaal iemand ben die juist heel sociaal en ondernemend is. Helaas zijn er ook vriendschappen waarvan ik weinig of zelfs niks hoorde, en aangezien er vanuit mij ook geen initiatief kwam zijn die nu verwaterd…

Ik heb echt maandenlang iedere dag gehuild. En thuis, eventueel met bezoek erbij, is dat geen probleem. Maar ik zat er niet op te wachten om in gezelschap van vreemden te moeten huilen, en dus vermeed ik alle plekken waar ik mensen tegen kon komen die in het openbaar aan me konden vragen hoe het gaat.

De eerste keren dat ik wel buiten kwam waren ook geen succes. Zoals toen ik na 2 maanden besloot i.p.v. mijn man zelf weer eens mijn oudste zoon naar de kinderopvang te brengen, en er op zijn lokaal een briefje hing dat een groepsgenootje grote broer was geworden van Luca, dezelfde naam als ons overleden zoontje. Op zo’n moment heb ik mijn tranen niet onder controle en dat vind ik dan zo vervelend! Of toen ik na maanden eindelijk wel voor de eerste keer naar de supermarkt ging, en inderdaad 5 mensen tegen kwam die allemaal vroegen hoe het gaat. Precies waar ik al bang voor was gebeurde…

Ik kon het toen niet geloven, maar uiteindelijk werden de tranen minder en hoefde ik niet meer elke dag te huilen. Ik heb die momenten nog steeds, maar wel minder vaak en ik heb ze beter onder controle. Inmiddels ben ik weer bijna 3 maanden aan het werk, en maak ik op mijn vrije dagen met mijn oudste zoon weer regelmatig uitstapjes. Genieten vind ik soms nog lastig, ook omdat ik me schuldig kan voelen tegenover Luca als ik geniet. Maar als ik mijn oudste zoon zie genieten, verschijnt er toch een lach op mijn gezicht. Hij sleept me hier echt doorheen! Daarom probeer ik weer zoveel mogelijk leuke dingen met hem te doen, om toch mijn geluksgevoel een beetje terug te krijgen.

De vraag hoe het gaat blijf ik een lastige vraag vinden. Hoe geef je antwoord op zo’n vraag als je je kind bent verloren? Ik kan niet zeggen dat het goed gaat, want dat verdriet en die pijn die blijft dus het gaat niet goed. Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat ik die vraag ooit nog met goed kan beantwoorden. Meestal antwoord ik iets als “dat het wel gaat”. Veel mensen snappen dat, maar soms krijg ik dan ook de vraag wat er aan de hand is, terwijl ik dan denk: “euh ik ben mijn zoontje verloren dat weet je toch?”

Soms kom ik ook op plekken waar ik nieuwe mensen ontmoet, en krijg ik de vraag hoeveel kinderen ik heb. Ook dat vind ik een lastige vraag, zeker als het bijvoorbeeld iemand is die zelf zwanger is. Ik wil de ander zich niet vervelend laten voelen, dus wil dan eigenlijk niet over Luca vertellen. Maar het voelt ook niet goed om hem te verzwijgen, dat verdient hij niet! Dus meestal zeg ik dat ik 2 kinderen heb. Maar soms krijg ik dan de vraag hoe oud ze zijn, waarbij ik toch vertel dat mijn oudste bijna 3 is, en de jongste een half jaar geleden stil is geboren. Waarna het gesprek vaak ongemakkelijk, stil en pijnlijk wordt. Volgens mijn psycholoog kan ik ook gewoon zeggen dat ik 1 kindje heb, maar tot op heden heb ik dat nog niet over mijn lippen kunnen krijgen. Mochten jullie hier tips voor hebben dan hoor ik die graag!

Voor onze relatie is het ook een rollercoaster geweest. En ondanks dat ik hier op voorbereid was viel dat toch tegen. Ik weet vanuit mijn werk in de GGZ dat veel stelletjes na zo’n gebeurtenis uit elkaar gaan, en we waren hier door de psychologische begeleiding vanuit het ziekenhuis ook voor gewaarschuwd. Ik was ervan overtuigd dat wij hieruit zouden komen. Zoals je in eerdere blogs kon lezen waren we al bevriend voordat we een relatie kregen. We denken vaak over veel dingen hetzelfde, en bij de bevalling van mijn oudste zoon die ook traumatisch was heeft hij me feilloos aangevoeld en gesteund. Ik kon me geen betere man wensen. Dus ik wist zeker dat we hier samen uit zouden komen, maar ondanks al onze goede bedoelingen heb ik dat onderschat.

Vanaf het moment van de slechte NIPT uitslag gingen we er al anders mee om. Mijn man wilde zichzelf beschermen door afstand te nemen. Ik kon dat niet aangezien ik Luca al in mijn buik voelde bewegen. Ondanks de slechte NIPT uitslag was ik toch blij als ik mijn zoontje weer op een echo had gezien, waar mijn man dan niks van wilde weten en dat was pijnlijk en een eenzame periode. Bij de bevalling heeft hij me overigens wel goed gesteund en was hij denk ik nog emotioneler dan ik. Maar in de periode erna vond hij het fijn om z.s.m. afleiding te hebben van werk of naar vrienden te gaan. En ik wilde nergens mee naartoe, en werd verdrietig als hij wel weg ging en ik alleen zat. Overigens probeerde hij echt wel veel bij mij te blijven, maar soms was het voor hem ook goed om er even uit te zijn. En hij herkende zijn eigen vrouw niet meer terug. Normaal waren we samen heel ondernemend, en nu sloot ik me al maanden op in huis. Verjaardagen daar moest hij alleen naartoe, want ik weigerde mee te gaan.

Waar hij volledig achter ons beslissing stond, had ik geregeld twijfels en schuldgevoelens. Hij probeerde dan met argumenten (waar hij volledig gelijk in had) me te overtuigen waarom het de juiste beslissing was omdat hij dacht me daarmee te helpen, maar daardoor voelde ik juist geen ruimte voor mijn emoties. Op een gegeven moment gaf hij zelfs aan dat hij mijn liefde niet meer voelde. En helaas moest ik hem daar nog gelijk in geven ook. Niet dat er geen liefde meer voor hem was, maar ik kon geen positieve emoties meer voelen door al mijn verdriet, dus ik moest eerlijk toegeven dat ik die liefde ook niet meer voelde en dus niet meer uitstraalde. En dat was pijnlijk voor ons allebei. We waren toen zelfs even bang er toch niet samen uit te komen.

Gelukkig geven wij allebei niet zomaar op, en gaat het nu een stuk beter. Het is nog steeds niet zoals het was, en dat komt voornamelijk doordat ik ben veranderd en niet zo gelukkig ben zoals ik was. Maar het gaat wel steeds beter en ik heb er weer vertrouwen in dat we er samen uit gaan komen.

Daarnaast zitten we momenteel weer in een nieuwe spannende tijd die veel van ons vraagt, maar daarover meer in mijn volgende blog!