Hoe mijn peuter z'n vingertop verloor

Op 20 juli sloeg hier thuis het noodlot toe.

Na een lange periode van ons afzonderen en thuisblijven omwille van Corona nodigden we een vriendin uit met haar zoontje.

Het was een zalige dag met stralende zon. Mijn vijfjarige zoon speelde vrolijk met zijn nieuwe beste vriend, het eveneens 5-jarige zoontje van mijn vriendin. Mijn jongste zoontje Memphis (2,5 jaar) achtervolgde de grote jongens vrolijk en wou niets liever dan betrokken worden in hun spel.

Mijn man, m'n vriendin en ik zaten buiten op het terras gezellig bij te praten. De kinderen liepen het huis in en uit en amuseerden zich te pletter. 

Kortom we hadden een fijne dag tot we plots een gil hoorden binnen in huis. Een gil die door merg en been ging.

Ik herkende in die schreeuw nauwelijks het stemmetje van mijn peuter, zo wist ik meteen: dit is ernstig!

Onmiddellijk schoot ik recht uit mijn stoel en liep het huis in. Daar stond Memphis ontroostbaar te huilen in een plas van zijn eigen bloed. 

De twee grotere jongetjes stonden er lijkbleek en met open mondje naar te kijken.

Het enige wat ik kon uitbrengen was: "MICHAEL!" (mijn man).

Hij stormde samen met onze vriendin naar binnen. Hij nam Memphis vast en begon diens bloedende handje af te spoelen onder de keukenkraan.

Ik begon te roepen tegen mijn oudere zoon: "Wat is er gebeurd, zeg aub wat er gebeurd is!" Malique durfde niks te zeggen, ik dacht aanvankelijk dat Memphis zich aan iets had gesneden.

Tot mijn man bloedserieus en doodkalm zei: "Jade kom kijken, hij is een heel stuk van zijn wijsvinger kwijt."

Op dat moment werd ik lichtjes hysterisch. Totaal in paniek en trillend zocht ik in mijn gsm naar het telefoonnummer van onze huisarts die op 2 minuten van bij ons haar praktijk heeft. Intussen bleef ik roepen: "Wat is er gebeurd?!"

Het zoontje van mijn vriendin zei stilletjes: "Zijn vinger zat tussen de deur." Op dat moment riep mijn vriendin die het bloedspoor was gevolgd me. Aan de deurpost van onze slaapkamerdeur hing de vingertop en de volledige nagel, inclusief het stuk dat je normaal niet ziet!

De huisarts nam op en ik vroeg of we onmiddellijk konden komen met een spoedgeval, ik legde zo goed mogelijk uit wat er aan de hand was.

(Blijkbaar waren de 2 vijfjarigen het beu om achtervolgd te worden door dat vervelende kleine broertje en gooiden ze de deur dicht voor zijn neus. Helaas had Memphis op dat moment net zijn vingertje op de verkeerde plaats neergezet. Het topje werd er gewoon afgeknepen door de dichtslaande deur.)

Vervolgens deed ik een compres en verband rond het vingertje (wat ervan overbleef) van Memphis.

Mijn vriendin bleef achter met de 2 oudste jongens en ik en mijn man reden in allerijl naar de dokter met een hevig bloedende Memphis.

Bij de huisarts werd het al gauw duidelijk dat we naar de spoedafdeling van het ziekenhuis moesten rijden. De dokter kreeg het bloeden niet gestopt, deed een nieuw verband rond zijn vinger en stuurde ons weg.

Ondertussen hadden we de tante van mijn man aan de lijn gehad. Zij is arts in het ziekenhuis in Merksem en zei ons dat we daarheen moesten rijden. We twijfelden nog even omdat het 45 minuten rijden is tot daar en maar 15 minuten tot het dichtstbijzijnde ziekenhuis. 

Omdat ze ons verzekerde dat hij onder narcose zou moeten worden gebracht besloten we toch haar raad op te volgen en naar Merksem te rijden. Het ziekenhuis dat we kennen, waar ik twee keer ben bevallen en waar Memphis ongetwijfeld de beste zorgen zou krijgen. 

We haalden thuis Malique op, die heel erg was aangedaan en reden naar het ziekenhuis. Memphis was opvallend stil en kalm. Hij huilde niet. De rit naar het ziekenhuis leek eindeloos te duren. Vooral toen Malique na 30 minuten rijden riep: "Mama kijk de auto loopt vol bloed!"

Ik keek achterom en zag dat de middenconsole van de achterbank één groot bloedbad was geworden! Het verband van de huisarts was doorweekt en er droop bloed uit. Memphis was op dat moment niet bij bewustzijn. Ik was volledig in paniek. Gelukkig bleek toen we eindelijk aankwamen dat hij had geslapen en dus niet was flauwgevallen door het bloedverlies zoals we hadden gevreesd. 

Omdat het bloeden ook na het afbinden van de vinger op de spoedgevallendienst niet stopte moest Memphis direct geopereerd worden. Daar stond ik dan met zijn vingertop en nagel in een keukenpapiertje. De dokter moest erom lachen. "Gooi dat maar weg mevrouw, aan zo'n klein prutswerk beginnen we niet. Dat zou hoedanook necrotiseren."

Memphis was ontzettend flink en dapper, liet geen traan. Ik daarentegen snotterde wel 3 wegwerpmondmaskers vol. De chirurg naaide de onderkant van zijn vinger met 2 steekjes en de rest van de wonde moest worden dichtgeschroeid.

Na de operatie moest Memphis om de 2 à 3 dagen een verbandwissel krijgen. Dat is nu, na bijna 2 maanden nog steeds zo. De wonde in eindelijk zo goed als hélemaal dicht nu. We zien ook al een nieuw stukje nagel zitten.

Het goede nieuws is dat hij dankzij zijn jonge leeftijd volledig zal herstellen. De groeischijven zijn niet geraakt en het vingertje zal dus verder meegroeien met de andere vingers. Er zal zich ook een nieuw nageltje vormen en naar alle waarschijnlijkheid zal hij de vinger evengoed kunnen gebruiken als zijn andere vingers. 

Het minder goede nieuws is dat zijn linkerwijsvinger altijd een topje zal blijven missen en dus korter zal blijven dan zijn rechterwijsvinger. Over hoe 'mooi' de vinger en het nageltje zullen herstellen durfde de dokter geen uitspraken doen. Only time will tell.

Hopelijk kan het Verband er binnen twee weken af zodat Memphis weer fijn in bad kan en in de zandbak kan spelen...

Deze gebeurtenis was voor mij echt het dieptepunt der dieptepunten van mijn moederschap. 

Maakten jullie ook al iets dergelijks mee met jullie kroost?