Hoe mijn lieve schattige baby opeens verdwenen was...

Wat een verschil.. Hoe lief was mijn mannetje en hoe helemaal op-en-top mama was ik. Altijd liefde, knuffels en eindeloos geduld. Mama-zijn moeilijk? Welnee! Hij speelde schattig, haalde eigenlijk nooit streken uit. Hij wilde als baby vaak een periode van bijv een week, zijn fles alleen van mij. Niet van papa, niet van oma, alleen van mij. Lastig als ik op m'n werk zat, maar O zo schattig! Op het moment dat ik moeder werd, kreeg ik een stuk hart erbij waarvan ik niet wist dat ik het had. De mooiste liefde ooit, en dat blijft het.

Als ie ziek was, als ie pijn had, moe was, alleen bij mama. Ik genoot op en top. Natuurlijk kwam er ook de nodige discipline in de opvoeding bij kijken, maar hij luisterde goed en ik kon met hem lezen en schrijven.

Maar toen werd ie 2...

In de dagen vlak voor zijn verjaardag begon ie onwijs te spoken 's avonds. Even wennen want je denkt eerst dat ie zielig is, maar langzaamaan kreeg ik door dat hij het erom deed. Hij kon al aardig praten dus hij stond in z'n bedje met een zielig stemmetje alles uit de kast te halen om mij naar z'n kamertje te krijgen. Maar als ik ging, hielp ik hem er niet mee, hij werd alleen maar wakkerder en zette nog een tandje bij.' Mama, waar ben je nou?' Door merg en been...

Even op m'n kiezen bijten en na een keertje bij hem kijken of alles goed was, een kusje en zeggen dat ie lekker moest gaan slapen, gecontroleerd laten gaan, en na een nacht of 2 was het over. Gelukkig.

Zijn gedrag veranderde ook, hij werd bozer en het was vaak nee. En testen, eindeloos testen hoe ver hij kon gaan. Hoe vaak kan ik niet luisteren voordat mama boos wordt..

Wat is dat vermoeiend! Ik mis mijn lieve baby'tje.

Hoewel ik ook super trots ben op hoe groot hij al is, wat hij al kan, en ik intens geniet van alles wat hij met z'n kleine koppie verzint.

Lastige fase dus.. Ook is hij nu helemaal verzot op z'n vader, veel meer dan eerst. En er is een nieuwe baby, dus er zijn veel dingen veranderd. Mijn dagen bestaan nu uit de meest bizarre dingen zeggen: 'Niet aan je broertje zitten, niet op hem leunen, oh wat ben jij een lieve grote broer, ja dat is zachtjes, heel goed, niet in z'n voetje bijten dan gaat ie huilen, als je zo doet mag je niet meer aan hem zitten, geef je hem een speeltje wat lief van je, etc etc etc'.

Inmiddels bijna 3, en wat is het een figuur. Grappig, slim, eigenwijs, kletskous, en soms dus stront vervelend. Hij en zijn broertje hebben ons de gelukkigste mensen op aarde gemaakt. En dat slaapgebrek, algehele doodmoeheid en frustratie, ach dat kunnen we wel hebben.