Hoe mijn leven voorbij flitste…

Hij nodigde me uit om na mijn werkuren een stuk vlaai te komen eten op zijn kamer. Normaal zou ik hier niet op mogen ingaan. Ik werk in een ziekenhuis, waar ik privé en werk zeker moet gescheiden houden. Maar zijn gezicht kwam me zo bekend voor, en het was maar om een stukje vlaai. Dus ging ik in op zijn uitnodiging. Een voorgevoel? Nee, gewoon uit beleefdheid.

Een half uur heb ik met hem blijven praten!

Hij wist meteen me bij mijn naam te noemen! Bleek dat hij een zaak openhield in de zijstraat waar ik als kind woonde. Een krantenzaak, waar ik elke morgen als kind voor dat school begon binnen sprong met mijn mama. Hij wist nog zo de namen van mijn ouders te geven! Heel gek als je weet dat ik al 11 jaar niet meer in die buurt langskom. En dat hij in 2014 zijn zaak moest sluiten omwille van zijn gezondheid. Hoe die man zich zo goed alles herinnerd…

Ik zag zo flitsen van mijn vroegere leven aan me voorbijgaan. Het was alsof ik naar een film keek, ik herkende mezelf niet meer. 

Het leek alsof hij een verhaal vertelde van iemand anders, maar niet van mij. Ben ik dan zoveel veranderd tot wie ik vandaag ben?

“Je was vroeger zo rustig en gesloten.”

Enig kind was ik, en een echt mama’s kindje. Lang haar steeds in een paardenstaart, en altijd mijn bril op mijn neus. Hij schrok ervan hoe ik er nu uitzie. En hij was al helemaal verbaast toen ik hem vertelde dat mijn man en ik vier kinderen hebben… Toen ik hem vertelde dat mijn ouders ondertussen al 12 jaar gescheiden zijn en allebei zijn hertrouwd, viel zijn mond helemaal open.

Wat kunnen mensenlevens tot een hele andere wending aannemen dan je verwacht…

Wil je de vroegere versie van mij leren kennen? Of benieuwd geworden naar wie ik nu ben? Lees dan alvast mee met mijn volgende blogs!

Silvy