Hoe mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid werd..

Tja.. waar moet ik beginnen?

Maart 2021 : Diagnose baarmoederhalskanker.. Na een hevige operatie bleken er toch al uitzaaiingen dus chemo's en bestralingen volgden.. Volgens de artsen was het nu oké.. Helaas bleek dit niet zo te zijn..
Januari 2022 : Uitgezaaid naar longen, lymfeklieren, milt en botten.. Levensverwachting : 1,5 jaar..

Het leven is soms hard 

Alleen vraag ik mij wel eens af waarom de één ontzettend veel mee moet maken en een ander vrijwel niks. Helaas krijgen we hier nooit een antwoord op het enige wat je kunt doen als het (even) niet meezit.

Het waren pittige jaren als alleenstaande moeder maar ik ben altijd blijven vechten voor mijn jongens. Zij zijn namelijk A L L E S voor mij. Daar kan niemand tegenop. Helemaal niemand.

Een paar jaar later kwam ik een ontzettend leuke en lieve jongen tegen en ik was op slag verliefd. Na een aantal jaar hadden wij nog een kinderwens en onze prachtige dochter kwam 9 maanden later ter wereld..

Wat waren wij gelukkig. Twee trotse broertjes, mijn hart liep over van geluk.

Onderzoek

Helaas mocht dat geluk maar even duren.. Vlak voordat m'n dochtertje 2 jaar werd kreeg ik hevige bloedingen.
Na een bezoekje aan de huisarts werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog. Zij sprak van een vleesboom.
Desbetreffende gynaecoloog wilde voor de zekerheid toch even een collega erbij halen en opeens moest ik toch onmiddellijk mee voor verder onderzoek.

Ik was bang voor het onderzoek zelf maar ik dacht dat alles oké was.. Gelukkig was mijn zusje bij me en kon zij mij geruststellen ondanks de pijn die het onderzoek deed.

Na een lisexisie, trok ik mijn kleren weer aan en ik zag een verpleegkundige verdrietig kijken. Ik vroeg haar of er iets aan de hand was en het enige wat ze zei was : Daar kunnen wij geen uitspraken over doen, het weefsel wordt opgestuurd en over een aantal dagen krijgt u de uitslag. ‘ De dokter zal goed voor u zorgen ‘. Bij die laatste woorden raakte ik in paniek en ik begon te googlen. Tot mijn grote schrik las ik : goedaardig - vleesboom , kwaadaardig - kanker..

De uitslag: kanker

Kanker? Ik toch niet! Ik moest nog 33 jaar worden volgende maand. De dagen hierna was ik op van de zenuwen. Zou ik dan toch kanker hebben? Waarom had ik niks gevoeld? Ik ging toch niet dood?

Een kleine week later ging ik naar het ziekenhuis voor de uitslag. Op het moment dat ik binnenkwam en wilde gaan zitten zei de gynaecoloog: ’ Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, we hebben slecht nieuws voor u’. Ik begon te huilen en te schreeuwen en mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid.

17 Maart 2021.. Ik zal hem nooit meer vergeten. Kanker.. Waarom? Waar had ik dit aan verdiend? Had ik niet al genoeg klappen gehad? Opgeven was in ieder geval geen optie. Dit monster zou mij niet nog kleiner krijgen dan ik al ben.

De dag na de uitslag moest ik mij ‘s morgens vroeg melden in het Maastricht UMC+. Een inwendig onderzoek, bloedprikken en scans volgden. Was het al uitgezaaid of was de kanker plaatselijk en had ik nog een grote kans op genezing?

1 April - de uitslag van de scan

Bibberend van angst liep ik bij de oncoloog naar binnen. Ik nam plaats en de verlossende woorden : ’ De kanker laat op de scan geen uitzaaiingen zien’ waren de mooiste woorden die ik op dat moment wensen kon. Normaliter werd men behandeld met chemo icm bestralingen maar de tumor hing ‘gunstig’ dus een Wertheim operatie werd ingepland. Hierbij worden je baarmoeder en eileiders verwijderd, inclusief een aantal lymfeklieren in het kleine bekken. De eierstokken blijven staan om vervroegde overgang te voorkomen.

Dagenlang wachtte ik op een datum voor de operatie en toen was het zover.. ik werd gebeld en moest mij op 19 April melden. Ik zou dan opgenomen worden en een dag later zou de operatie plaatsvinden.

Op 19 April werd ik opgenomen en ik kreeg een kamer met een lotgenote die in precies hetzelfde schuitje zat.. Alleen mevrouw was al over de 70 jaar en dat was gewoon meer dan dubbel zo oud.. Blijft heftig maar waarom met zo’n jonge leeftijd?
Ik kletste met mevrouw, keek netflix en sliep slecht die nacht.. Op van de zenuwen..

20 April 2021 - de grote dag

De grote dag.. ’s Morgens rond 06.00 uur werd ik gehaald voor de operatie. Oh wat was ik bang.. Ik zal die dag ook nooit meer vergeten. Ik was zo verdrietig. Ik had mijn 3 kindjes die-hard op de wereld mogen zetten op de ’normale’ manier en nu kreeg ik alsnog een litteken want deze operatie wordt net als een keizersnede uitgevoerd

Na flink wat tranen ging ik uiteindelijk naar de operatiekamer en voordat ik het wist sliep ik al..
Uren later (rond 16 uur ’s middags) werd ik wakker op de recovery. De arts die mij geopereerd had zat naast mij en ze zei dat alles goed gegaan was.

Het herstel kon beginnen maar wat viel dat zwaar. Ik had nog nooit zoveel pijn gehad maar ik werd gek in het ziekenhuis en probeerde zo sterk mogelijk te blijven.. 3 dagen na de operatie mocht ik naar huis, wachten op de uitslag van de patholoog. Hij zou onderzoeken of er in de uitgenomen lymfeklieren geen kanker zat.

Ik kwam thuis in een huis vol bloemen,kaarten en versiering. Zoveel steun, ongelofelijk mooi.

Op 26 April 2021 werd mijn dochtertje 2 jaar en ik zou een dag later 33 jaar oud worden.
Ik had dit gezellig willen vieren maar ik had ontzettend veel pijn en was op van de zenuwen. Ik was zó bang dat er toch al uitzaaiingen waren..

29 April 2021 

De oncoloog zou rond 16.00 uur bellen mbt de uitslag van de patholoog maar de tijd verstreek en ze had om 17.00 uur nog niet gebeld.. Heel even dacht ik dat dat waarschijnlijk heel positief zou zijn. Wellicht bewaarde ze het goede nieuws tot het laatst..

Niks bleek minder waar. Rond 18.30 uur ging de telefoon : ‘Het spijt mij maar vd de 28 uitgenomen lymfeklieren zijn er 4 microscopisch besmet’.

BAM! Nog een klap. Dit mocht niet waar zijn? Ik was als de dood voor chemotherapie! Waarom kon het niet gewoon goed zijn? Na een gesprek bij de oncoloog werd het behandelplan opgezet ; 5 x chemotherapie en 28 dagen bestraling.

Ik was op. Doodmoe. Bang. Depressief. Ik trok dit niet langer maar nog steeds was opgeven geen optie.

Chemotherapie

6 weken na de operatie startte ik met de chemotherapie en bestralingen. Mentaal was dit zo ontzettend confronterend. En toen was ik ‘klaar’ tenminste, dat dachten ze.

Juli 2021 was ik klaar met alle behandelingen en moest ik hulp zoeken bij een psycholoog. Maandenlang bleef ik aangeven dat het nog steeds niet goed zat maar ik werd er constant op gewezen dat dit gevoel normaal was. Kanker was een heftige diagnose en de angst zou na een tijdje afnemen..

Januari 2022.. Ik was op bezoek bij mijn lieve zusje, mijn steun en toeverlaat toen ik opeens hevige pijn op mn borst kreeg. Mijn zusje ondernam gelijk actie en bracht mij naar het ziekenhuis. Desbetreffende arts op de huisartsenpost vertrouwde het niet en stuurde mij door naar de spoedeisende hulp. Ze dachten aan corona maar ik wist : Dit is foute boel..
Er werd een scan en een foto gemaakt en binnen een aantal minuten werd mijn leven nog heviger op zn kop gezet : ‘Mevrouw u heeft 3 liter vocht achter uw long, wij nemen u op en we gaan morgenvroeg een drain plaatsen om dit af te voeren.’

Iedereen die met kanker te maken heeft weet wat dat vocht betekent. Vocht achter de long komt door uitzaaiingen maar de arts bleef doen alsof het nog niet duidelijk was.

Ongeneselijk ziek

Ik werd opgenomen en een dag later kreeg ik een longpunctie. Nou lieve mensen, ik heb nog NOOIT zoveel pijn gehad. Ik verging van de pijn. Kreeg de hoogste dosis morfine maar het hielp niet.

Na 7 dagen ziekenhuis was het vocht weg en moest ik in de scan. De uitslag volgde kort daarna : Uitzaaiingen achter het longvlies, achter het borstvlies, in bijna al mn lymfeklieren, in mn botten en in mn milt. En als kers op de taart had ik ook nog een soort klaplong opgelopen door de longdrain.. Een stukje long dat afstierf.

'ONGENEESLIJK ziek', waren de woorden van de oncoloog.

Ik heb alleen maar gehuild. De pijn, de angst voor de dood, het achterlaten van mijn kindjes. Nee! Dit kon niet waar zijn verdomme! 

Nieuw behandelplan

Er werd opnieuw een behandelplan opgezet en deze was keihard. 6 levensverlengende chemo’s. Levensverwachting: ongeveer anderhalf. Ik had opnieuw geen keus en ik onderging het. Een mix van twee verschillende chemotherapieën en een soort tumorremmer. 

De kuur duurde ongeveer 8 uurtjes per keer en oh wat was ik ziek. Botpijnen, overgeven, bloedneuzen, direct mijn haar kwijt.. Wat een verschrikkelijk onmenselijk monster! Een aantal dagen na de 6de en laatste kuur werd ik heel ziek.

Een scan volgde en de kanker bleek gegroeid. Het zat nu ook in mn lever. Doodziek lag ik voor de zoveelste keer in het ziekenhuis tussen allerlei kankerpatiënten. Dit was de hel. 

Het verdriet wat op deze afdeling heerst is echt verschrikkelijk hard. Veel oudere mensen maar ook jongens en meisjes van mijn leeftijd. Ik heb met sommige vrouwen een mooie band opgebouwd en daar ben ik heel dankbaar voor. Zij begrijpen jou toch net iets beter dan de mensen die niet in dit schuitje zitten.

"Je bent uitbehandeld"

Ergens in September.. Ik ben de datum vergeten.. Mijn lieve ouders en zusje waren op bezoek. Mijn zusje zat naast mijn bed en mijn ouders zaten op de gang.

De dienstdoende arts wilde mij spreken en ik vroeg of mijn zusje even mee mocht.
Volgens haar was het beter als zelfs de hele familie erbij zou zijn… Dit vond ik vreemd want normaliter mocht er maar één persoon mee..

We gingen zitten en de arts zei dat ik uitbehandeld was. WAT? Hoe durfde ze zoiets te zeggen?
De kanker was ontzettend agressief en ze konden niks meer voor mij betekenen.

Mijn ouders zeiden geen woord. Ze bewogen zelfs niet meer. Mijn zusje werd woedend. Ik had namelijk gezocht naar een laatste optie : een experimentele studie : immunotherapie icm het hpv vaccin. Hiervoor moest je aan allerlei dingen voldoen en volgens de arts was ik te ziek om hieraan deel te nemen.

Ik was boos. Zo ontzettend boos. Ik nam contact op met het ziekenhuis in Rotterdam en zij wilden mij wél een kans geven. Een dag later kwam de oncoloog bij mij. Ze twijfelde en wilde misschien toch starten met de studie.

Kuur

De tumor die ze in April 2021 verwijderd hadden werd opgestuurd naar Amerika en eindelijk kreeg ik ‘goed’ nieuws. De tumor voldeed aan alle eisen en ik mocht op 30 September 2022 starten.

Het plan is : 3 jaar lang om de 3 weken een kuur. Elke 3 weken 13 buisjes bloed afstaan. Elke 3 weken geconfronteerd worden met kanker. Elke 9 weken verschrikkelijke angst voor de uitslag van de scan.

Blijf positief

34 jaar.. Mijn haar verloren en in de overgang.. waarom? Maar ik blijf positief. Ik heb nog nooit opgegeven en dat zal ik ook nooit doen! Ik zal vechten om mijn kindjes alle liefde en geluk van de wereld te geven. Meer en beter dan ik ooit heb gehad.

Na 5 kuren bleek dat de immunotherapie ontzettend goed is aangeslagen en dat de kanker met 30 procent is afgenomen!

Ik vecht ondertussen al bijna 2 jaar tegen deze verschrikkelijke ziekte en ben uitgeput.. Ik zou ontzettend graag op vakantie willen met mijn gezin maar door de ziekte heb ik een hele tijd niet kunnen werken. Ik hoop dat ik dankzij deze actie mag gaan genieten van een paar daagjes weg.

Lieve dames en heren. Niemand zou deze vreselijke ziekte mogen krijgen. Helaas overkomt ons dit maar je kunt er wel vroeg bij zijn. Doe dat uitstrijkje!!!! Doe het borstkankeronderzoek en doe het darmkankeronderzoek!!!

Doe je het niet voor jezelf? Doe het dan voor je ouders, man, vrouw of kinderen.

Ik gun niemand deze verschrikkelijke ziekte!

Geniet lieve mensen. Morgen is ons niet beloofd!

Dank aan alle lieve mensen die er waren in deze heftige tijd. In het bijzonder mijn ouders en zusje! 

Doneer hier