Hoe leer je je kind om te gaan met angsten als je zelf bang bent?

Las Vegas, een van de bijzonderste plekken waar ik ooit ben geweest, maar ook een met een gif zwart randje. Een randje die mijn leven best wel heeft veranderd. Ook hier in Nederland. Ik ben sowieso redelijk angstig aangelegd. Zelfs toen ik nog een heel klein meisje was. Maar nu ik zelf een klein meisje heb, vraag ik me weleens af hoe ik haar moet gaan leren dat angsten erbij horen, maar niet je leven moeten beheersen. Terwijl ze dat bij mij zeker wel doen. Zeker na die bewuste 1 oktober 2017 in Las Vegas.

30 september 2017

3 jaar geleden waren wij bezig aan onze droomreis: een roaptrip door de West Coast of The United States of America 😌. Precies 3 jaar geleden kwamen wij na onze dagen in LA, The Grand Canyon en bezoekjes aan Seligman, Horseshoe Bend en Antelope Canyon aan in Las Vegas. We waren eigenlijk best moe en besloten in ons hotel Circus Circus te blijven. Uiteindelijk konden we toch niet wachten en zijn we toch de Strip opgegaan. Met de bus zijn we naar de andere kant van de Strip gereden naar de Las Vegas Sign. Het gaf een bijzonder gevoel om daar te staan. Vanaf daar zijn we terug gaan lopen richting ons hotel. Wat hebben we onze ogen uitgekeken. Een aantal keer dachten we oké...nu hoppen we weer op die bus want we zijn echt kapot, maar we zijn op een of andere manier toch blijven lopen. Wat een overweldigende plek is dat: die lichten, de hotels en vooral ook de mensen. Ik heb nog nooit zoveel mensen gezien. Wat hebben we een geweldige avond en nacht gehad.

1 oktober 2017

De volgende dag zijn we naar Fremont Street geweest en naar de Gold & Silver Pawn Shop van de familie Harrison. Je weet wel die van die televisie😉. Die dag moesten we een plan maken welke hotels we 's avonds wilden bezoeken, want de volgende dag zouden we alweer doorreizen. 

Toen we 's avond op de Strip liepen naar het eerste hotel, zag ik zo'n helicopter met zo'n grote "zoeklamp". Ik zei een beetje lacherig tegen Roel... Dat is grappig als ze hier iemand zoeken, dan hebben ze een behoorlijke klus. Er zijn zoveel mensen, daarin verdwijn je zo. Niet wetende wat er kort daarna zou gebeuren.

We gingen eerst naar het Caesars Palace. Daar heb ik gevoeld wat ik nog nooit eerder had gevoeld en liever ook niet had willen meemaken. Onderstaande tekst, schreef ik volgende ochtend over wat er die avond gebeurde:

"Goodmorning Las Vegas... wat was je overweldigend, mooi en uiteindelijk heftig. Ik heb niet alleen genoten van je prachtige hotels, lampjes maar ook van de overdaad aan mensen. Ik heb me de hele tijd verwonderd over de verscheidenheid; jong, oud, arm, rijk en zoveel verschillende nationaliteiten bij elkaar. Ik zei gistermiddag nog tegen Roel wat lijkt het me fijn om hier te leven en wonen. Iedereen ziet er blij uit en maakt plezier. Tuurlijk zal er ook een keerzijde zijn; ik geloof best dat mensen hier zichzelf helemaal naar de filistijnen helpen met verslavingen zoals gokken, drank en drugs.

Nu zijn daar ruim 50 mensen - ik hoop met heel mijn ♡ dat het aantal niet nog meer oploopt - in koele bloede afgeslacht en ruim 500 gewonden. Zomaar, uit het niets. Een paar hotels bij ons vandaan.

Wij zaten op het moment in Caesars Palace. We hoorden het nieuws over "een shooting" voor het eerst van een basisschoolvriend van Roel die in Japan zat. Hij stuurde een appje of we veilig waren. Er was namelijk een schietpartij in Las Vegas aan de gang. Vanaf dat moment hebben we Twitter in de gaten gehouden. Het nieuws verscheen op de schermen bij de sportsbar waar we zaten, maar dat werd door het personeel snel afgezet. Waarschijnlijk om geen paniek te veroorzaken. We nipten wat aan onze drankjes en Roel was aan het winnen bij een BlackJack automaatje op de bar. Toch zat ik niet meer lekker. Kunnen we nog wel straks naar buiten? Is er 1 schutter? Daar waren de berichten op Twitter niet duidelijk over.

Steeds meer mensen om ons heen hoorden van het nieuws en iedereen zat op een geven moment met zijn telefoon. Te appen, te bellen en social media te volgen. En toen in ene begon iedereen in het Caesars keihard te rennen en schreeuwen RUN, RUN, Run. We zaten in een lounge wat rondliep dus we konden niet zien wat er aan de hand was. Ik schrok zo erg van de menigte mensen, dat ik in paniek van mijn barkruk gleed en in een waas mee rende. Roel alert als hij was rende achter me aan, greep me vast, pakte mijn hand en zei dat ik rustig moest proberen te blijven en vooral bij hem moest blijven. We doken achter een barretje in een roulette hal waar iedereen onder de tafels dook. Ik zie nog de angst op het gezicht van een Mexicaanse man. Achter het barretje dacht ik echt dit kan niet waar zijn. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Ik dacht alleen maar hoe kan het dat ik aan de andere kant van de wereld zit en dat we nu rennen en schuilen voor ons leven. En zal het pijn doen (een kogel). 

Er renden nog steeds mensen langs en uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om naar een zij-exit te rennen. Roel had daar eerst geen goed gevoel over want buiten ben je helemaal zo... buiten. We legden snel nog wat spullen die we buiten zagen tussen de deur zodat we eventueel nog terug konden rennen.

We spraken wat mensen die ook naar buiten waren gerend. Een jongen die in het Caesars werkte, vertelde dat er mogelijk een schutter binnenzat. We hebben toen voorzichtig rondgekeken en zijn toen snel van het hotel weggelopen. Je weet op zo'n moment even totaal niet wat je moet doen.

Waar wij heen liepen stond een muurtje en meerdere mensen klommen erover heen. Roel zei nog kan je dat? Je rokje en panty gaan het miss niet overleven. De schat! Maar op dat moment wilde ik alleen maar weg. Dus hop erover heen geklommen en super snel over de Strip lopen. Je zag veel angstige mensen en de sirenes vlogen om je oren. Bij meerdere hotels stonden ambulances en ik keek veel naar boven in de hoop geen schutters te zien. 

Bij de Fashion Show Mall zijn we van de Strip gelopen op zoek naar een taxi. Dat duurde even dus we zijn blijven lopen, schuin door een parkeergarage. Bij de Trump Tower zijn we gelukkig in een taxi gesprongen en afgezet bij ons hotel Circus Circus. Aan de andere kant van de Strip. Bij de ingang stond in ene security en moesten we ons pasje laten zien. Het was echt goed mis. 

Ik ben nog nooit zo bang geweest. Droge strot, mega misselijk, hyper, trillerig en adrenaline alles tegelijk. Gelukkig was de paniek en chaos in het Caesars vals alarm, maar dat weet je op het moment zelf helaas niet. In onze hotelkamer kwamen we erachter wat er nu precies aan de hand was. Een bloedbad bij het muziekfestival bij het Mandalay Bay. Ik heb denk ik een fractie gevoeld van wat de mensen meegemaakt hebben daar. Ontiegelijk dankbaar ben ik dat we er nog zijn en dat we de echte daad niet hebben meegemaakt. Je zal er maar tussen staan 💔. Mijn ♡ gaat uit naar de vele slachtoffers en familie en vrienden.

Wij gaan ons nu, volgens plan, klaarmaken voor de doorreis naar Death Valley - off all places. Hopelijk kunnen we nog net zo genieten als hiervoor, want het is nog steeds een geweldig land. Ik ben super trots op mijn Honeybee die gelukkig heel rustig bleef en ervoor zorgde dat hij mij geen moment uit het oog verloor en probeerde te kalmeren.

Bye Vegas, till we meet again 💗"

1 oktober 2020

Nog altijd belemmerd deze avond mijn leven. Die angst die ik daar heb gevoeld, komt soms in een soort paniekaanval terug. Als ik  veel sirenes hoor of wanneer er in ene keihard een motor start en gas blijft geven zonder meteen te gaan rijden, krijg ik een soort waas in mijn hoofd van angst. Ik wil of moet dan ook meteen weg. Met het OV door of naar Amsterdam? Dat probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Net als alle evenementen waar massa's mensen op afkomen. Sinds die 1 oktober 2017 heb ik geen Koningsdag meer gevierd in Amsterdam of ben ik daar naar de Gaypride geweest. Die overigens dit jaar niet zijn doorgegaan vanwege de hele Corona situatie. Dit zijn nog maar een paar kleine voorbeelden van mijn angstmomenten. 

En dan heb ik nog niet eens de bewuste daad rondom het Mandalay Bay meegemaakt. Steeds vaker vraag ik me af of het verstandig is om hierover te gaan praten met iemand. Zeker ook omdat ik ons dochtertje wil laten opgroeien in een veilige omgeving waarbij ze het gevoel heeft dat ze niet bang hoeft te zijn. Maar hoe ga ik dat doen, als ik zelf nog niet eens op orde heb?