Hoe kanker het leven impacteert

Deze tijd zes jaar geleden had ik net drie maanden een nieuwe partner en waren we aan het aftellen naar onze droomtrip Nieuwjaar in New York. We gingen even gek doen en betaalden een klein fortuin om een romantisch weekje New York te doen tijdens de kerstvakantie als nieuw koppel.

New York was bitter koud, maar super leuk. Voor ons als nieuw koppel een fantastisch belevenis om elkaar beter te leren kennen. Toen we terug kwamen had ik een sterke verkoudheid en in tegenstelling tot andere keren, ging die maar niet weg. Zeker vier weken voelde ik me compleet ellendig, maar uiteindelijk verdween de verkoudheid toch. Mijn schat en ik besloten te gaan samenwonen en 14 maart zou D-day zijn. Het waren echt superdrukke maanden op werk en dan nog eens een nieuwe relatie en verhuizen, dagen en weken vlogen voorbij.

Twee weken voor D-day was ik op residentiële opleiding voor mijn werk en op weg naar huis vrijdag kreeg ik opeens gigantische buikpijn. Ik raakte amper thuis en ben daar op de grond gaan liggen van de pijn (en ik ben nu niet bepaald kleinzerig). Zeker een uur lang verschrikkelijke pijn, ik kon zelfs niet de dokter bellen zoveel pijn had ik. Even plots als die pijn gekomen was, was die na een uur terug weg.

Ik heb nooit geweten wat die pijn veroorzaakt heeft, maar ik geloof dat het een alarmsignaal van mijn lichaam was. De pijn had wel een alarmbel getriggerd in me. Al maanden had ik het idee dat mijn borst harder was, maar al maanden had ik dat genegeerd omdat het zo druk was. Maandagochtend stond ik bij de huisdokter en die was direct gealarmeerd. Die namiddag nog moest ik naar het ziekenhuis een scan laten nemen. Na de scan volgende een punctie en dan was het wachten op de resultaten.

Met mijn (te) grote verantwoordelijkheidszin vertrok ik de volgende dag naar Ierland voor het werk. Ik was er niet gerust op want die dokter van de punctie had me toch wel erg zielig aangekeken. Echter met mijn optimistische ingesteldheid was ik erin geslaagd om op weg naar huis mezelf te overtuigen dat het niets was.

Tot ik uit het vliegtuig stapte en direct telefoon kreeg van mijn partner dat ik onmiddellijk naar de huisdokter moest komen. (en ja... als je om 21 uur nog naar de huisdokter moet komen....dan weet je het wel). Het resultaat was dan ook echt niet goed. KANKER....de "ergste" soort van de types borstkankers dan nog. De huisdokter vroeg me "moet ik je een briefje schrijven voor het werk" ? Ik vroeg: "hoe lang gaat dat duren ? " Het was nog niet echt tot me doorgedrongen wat er allemaal zou moeten gebeuren. Ze zei me: "6 maand minstens". "No way" dacht ik "zes maand kan ik helemaal niet thuis zijn, ik heb het zo druk op het werk (had net een nieuwe baan). Dus dapper als ik was, besloot ik gewoon te blijven werken tot er duidelijk was wat er dan precies allemaal moest gebeuren.

In de volgende dagen volgden heel wat traantjes en ongeloof. En moest ik natuurlijk ook aan mijn oma denken die ook redelijk jong borstkanker kreeg en uiteindelijk overleed aan de gevolgen ervan. Opeens komt iets waar een normale dertiger weinig bij stil staat, dood gaan, wel heel dicht bij. Mijn partner en ik waren nog geen 6 maand samen op dat moment. Ik zei tegen hem "het is ok als je dit niet wil meemaken", maar hij bleef en moest de volgende maanden heel veel dragen. Zes jaar later zijn we nog steeds samen en hij is de beste partner die ik me kan voorstellen.

De volgende weken nam het leven plots een ander ritme aan, ziekenhuis in & ziekenhuis uit. Ze probeerden te bepalen hoe erg die ergst soort was, zat die nog op een plaats of was die uitgezaaid. Na een dikke week of 2 was het duidelijk, het was heel erg, zeer grote tumor van 9cm van de ergste soort, maar gelukkig niet uitgezaaid.

Het verdikt van de behandeling: operatie, 16 beurten chemo, masectomie en 5 weken bestraling... Het volle pakket, ze smeten alles wat ze hadden tegen de kanker aan. Minstens 6 maand enkel behandelingen dus al. En dapper (of gek) als ik weer was, vraag ik aan de dokter in het ziekenhuis "mag ik blijven werken". De eerste zei "no way, dat is onmogelijk". Koppig als ik was naar de volgende dokter, die tweede zei " je kan proberen, er is al wel eens ooit iemand geweest die het gedaan heeft". Dus... ik ga maar proberen eh.

Het behandelingsplan gaf ergens een opluchting en daardoor kreeg ik direct ook een mentale switch, genezen werd een change project. Mijn job op dat moment was change manager, dus dat hielp me mentaal een heel stuk vooruit. Elke keer als ik me slecht voelde begon begon ik aan change theorie te denken en probeerde ik mezelf op te peppen om het geheel te zien als een project, een beter worden project als het ware. En projecten managen, dat kan ik...

Diezelfde avond van de finale diagnose hadden we teamactiviteit. Ik was toen manager van een team van een man of 10 en mijn grote verantwoordelijkheidszin noopte me om die teamactiviteit toch te laten doorgaan. Ergens tijdens die avond besloot ik om het maar te vertellen. Ik moest de volgende week al geopereerd worden, dus het zou toch snel duidelijk worden dat er iets was. Op die manier heb ik voor mezelf ook direct de toon gezet over hoe omgaan met kanker. Ik ben heel blij dat ik er heel open over ben geweest, het was voor mij een fantastisch uitlaatklep om om te gaan met al die frustratie die een behandeling met zich mee brengt en ik heb bijzonder veel steun ervaren van heel veel mensen die me goed en minder goed kenden.

Zodra zo'n behandeling is opgestart zit je in een stramien, wekelijks op maandag een dag chemo in het ziekenhuis. Ik besloot om toch te blijven werken en ik heb het volgehouden tot helemaal op het einde. Veel mensen verklaarden me voor gek dat ik dat deed. Als ik erop terug kijk heb ik er gemengde gevoelens over, maar ik ben ervan overtuigd dat het me geholpen heeft in mijn proces. Het was afleiding voor me en daarnaast kon ik beroep doen op heel veel steun. Of het medisch zo verantwoord was, dat weet ik niet. Wat meer rust was waarschijnlijk welkom geweest en de laatste weken chemo waren echt bijzonder zwaar om te verdragen.

Gelukkig kwam er nadien overwegend goed nieuws. De chemo sloeg goed aan. Op het einde van de chemo was de kanker niet meer te zien op de scans. Bij de masectomie werd er na analyse geen spoor meer gevonden van kanker. De enige 2 weken die ik thuisgebleven ben waren die na mijn mastectomie. Eigenlijk moest ik er 6 thuisblijven, maar ik was weer wat te koppig en ging na twee weken al terug. Nog een week later moest ik opnieuw met spoed geopereerd worden omdat ik waarschijnlijk te actief geweest was....hier was mijn dapperheid dus eerder gekheid.... maar enkele dagen was ik toch terug aan het werk.

Na kanker zit dood erg in je hoofd, zo ook bij mij. Hoewel alles op zich het best mogelijk scenario was, drong pas toen echt tot me door dat de dood elk moment kan komen. Dat noopte me dan ook om iets anders naar het leven te kijken. Ik dacht "ik ben al tien jaar aan het plannen om naar australie te gaan op vakantie maar het komt er niet van, ik moet het nu doen, want volgend jaar ben ik dood". Ik vroeg aan de dokter "mag ik ?" Hij zei " ik weet niet of het een goed plan is hoor, je gaat wel moe zijn dan en als er iets mis loopt". Ik dacht "ik doe het gewoon toch". Dus boekten we onze absolute droomvakantie, 5 week met de camper dwars door Australië.

En toen was het nog de bestralingen, dagelijks voor 15 minuten naar het ziekenhuis. Gelukkig was dat redelijk goed geregeld in het ziekenhuis en was het op weg naar werk. Dus om 08.30 mocht ik als eerste bestralingen en dan was ik tegen 09:30 op werk. Tijdens de bestralingen vloog ik ook nog eens 3 dagen naar Hongarije voor het werk. Dat was redelijk crazy als ik daar op terugkijk.

De bestraling liep wat vertraging op door complicaties van de operaties. Ik zat terug bij de dokter en hij zei "het gaat zeker 1 week langer duren". Ik zei "no way, dan moet ik op het vliegtuig zitten". Ik weet niet wat hij dacht maar hij keek me vragend aan en uiteindelijk zei hij "ok, dan moet je maar 2 keer per dag komen de laatste dagen".

En we vertrokken op tijd naar Australië. Weliswaar met nog open wonden en heel moe.

Maar het was echt een fantastische ervaring.  Ik kwam terug met weer haartjes op mijn hoofd en terug wenkbrouwen. De beste vakantie ooit.

Ik schreef deze blog 2 jaar geleden en als ik hem teruglees dan moet ik er bijna mee lachen. Zo absurd dat ik dat jaar geleefd heb, maar het toont hoe een grote veerkracht een mens kan hebben. Wij kunnen veel meer dan we denken.