hoe is het nu

laatst schreef ik hoe erg ik het vond om jurre los te moeten laten, dit omdat ik net was bevallen van mijn prachtige lieve zoon. Fynn is ondertussen al weer 9 maanden, wat gaat de de tijd hard zeg en wat geniet ik van dat lieve vrolijke ventje. 

ondertussen begint hij tandjes te krijgen en daar merken wij als ouders helemaal niks, hij doet lekker zijn eigen ding en slaapt gewoon nog steeds lekker door. onder tussen heeft hij ook door hoe hij moet  kruipen dus mama heeft haar handen er vol aan, wat is de box dan soms even een heerlijke uitweg. 

jurre staat mometeel nog heerlijk bij mijn schoonouders op wei maar zaterdag gaat dat veranderen en ik zit toch wel een beetje met mijn handen in het haar want wat wil ik jurre graag elke dag zelf doen, maar hoe ga ik dat doen met werk, Fynn en Jurre? nou ondertussen zit ik daar best wel over na te denken hoe ik dat het beste kan doen, fynn wil niet meer te lang in de wagen zitten want die wil de wereld gaan ontdekken op zijn manier en dan kan ik hem moeilijk door de stal heen laten kruipen, want ik hem ook niet continu in de gaten. daarnaast ook dat er ook nog 2 honden lopen die echt hun gebeid goed bewaken en dan jurre nog die ondanks zijn leeftijd nog steeds zijn streken heeft, dat is opletten geblazen. dus ik ben toch maar tot de conclusie gekomen om Laura mijn lieve paarden vriendin in te schakel om jurre samen met mijn te doen, want net wat ik al aan gaf anders kom ik handen en ogen te kort. 

we weten allemaal een ongelukje zit in een klein hoekje en dat heb ik gisteren wel weer gemerkt. wat was dat schrikken en ik hoor mijn man nog roepen zijn vingeretje zitten tussen de klep.  wat was er nou gebeurt mijn man wilde fynn in zijn auto zitje zetten maar stond iets te dicht tegen de auto waardoor de kleine zijn vingertjes bij de rand van de achterklep kon plaatsten terwijl deze open stond, ik had alle spullen ingeladenen gooide hem dicht. nou ik heb mijn man nog nooit zo hard horen roepen en wat een deuken in de kleine vingeretjes, snel bij mijn ouders naar binnen gerend onder de koude kraan bezoekje huisartsenpost om vervolgens foto's te laten maken. wat een stress zeg maar al om al is het goed afgelopen en heeft hij niks gebroken. 

dat heeft mijn nog harder aan het denken gezet en ik had des te meer het gevoel van hij mag niet mee naar stal als ik  alleen met hem ben. ik kan hem dan niet continu in de gaten en wat als er iets gebeurt met hem want niet met een siser afloop dan zou ik dat mijn eigen nooit kunnen vergeven.