Hoe is het? Goed hoor

Tja, iedereen kent het wel. Er wordt aan je gevraagd: 'hoe is het?' En je zegt eigenlijk altijd wel: 'goed hoor' . Gelukkig is dit meestal ook wel zo, maar heel soms zou ik gewoon eens moeten zeggen: 'nou, eigenlijk is 't even helemaal k*t'.  Want soms, heel soms, is dat ook gewoon zo...

Deze keer geen blog met feiten en/of verhaallijnen ofzo, maar juist eentje recht uit mijn hart en mijn gevoel. Want nee, het gaat niet altijd goed met me. Hallo, mijn man is ziek en gaat hier waarschijnlijk dood aan. 

Laat ik allereerst zeggen dat ik ook echt vind dat ik nog enorm blij ben dat ik hem nog in mijn leven heb he! Er zijn genoeg mensen die hun dierbare wel moeten missen. Maar gek genoeg mis ik Stef soms ook... Want Stef is niet meer de Stef van voorheen. Niet meer die 'lang leve de lol' man. En niet meer die man die altijd nog 1 pilsje pakte voor we naar huis zouden gaan. Of die de kroeg uitgeveegd wordt. Of die het hoogste woord heeft op feestjes. Of die 5 dagen in de week werkt.  Nee, die man is helaas niet meer. Daar heb ik heel abrupt afscheid van moeten nemen. Nu is hij als eerste weer thuis als er ergens een feestje is. En vindt hij gesprekken volgen moeilijk als er veel mensen zijn. Is hij echt echt echt heel moe als hij een nacht niet meer dan 8 uur slaap heeft gekregen. Drinkt hij geen alcohol meer ivm zijn medicatie. En dat is prima he. Allemaal maar bijzaken. Maar toch. We zijn geen 50 ofzo he, we zijn nog geen eens 30 en toch is ons leven best wel anders dan de meeste van onze leeftijd. 

En gelukkig hebben we een fijn ritme gevonden samen, waardoor het goed gaat. Maar het voelt soms totaal anders. Want ik weet zeker dat mensen die ons kennen, geen idee hebben dat wij (of ik misschien vooral) het soms wel zwaar hebben. Wat ik ook begrijp. Want wij lopen altijd met een glimlach op ons gezicht rond en het gaat altijd goed met ons. Dus deels ook onze eigen schuld. Maar toch is me wel opgevallen dat er veel mensen zijn die geen idee hebben wat een hersentumor inhoudt en hoe zwaar het soms kan zijn om hier mee samen te wonen. Alsof het allemaal maar normaal is wat ons overkomt. En omdat wij zo positief ingesteld zijn als er weer een behandeling nodig is, denken veel mensen misschien ook wel dat het niet veel voorsteld. Maar Hee, halloooo. Er wordt iets bestraald in zijn hoofd op dit moment. Zijn haren vallen uit op die plek. En hij kan er keelpijn van krijgen omdat het dan een beetje verbrand is vanbinnen. Dat is toch sick!!! Het is niet ff een pilletje erin en hup weer door. En wat denk je van thuis. Hij wordt enorm moe hiervan en wie moet alles laten draaien thuis. Ik! Werken (want ik ben de enige die werkt), huishouden, koken en dan sinds 1,5 jaar ook nog Suze erbij. (waar ik. Overigens vooral energie van krijg gelukkig). En how, Stef is echt de liefste papa!!! En hij doet echt zo zijn best!!! Ook met het huishouden. Hij helpt waar hij kan, maar ja echt poetsen enzo dat is gewoon te veel gevraagd met Suze erbij. 

Dus als er dan savonds iets gedaan wordt met vrienden, zijn wij gewoon kapot. Allebei... Stef van alles wat er is gebeurd in zijn hoofd en ik moe van alles wat ik daardoor extra op moet pakken. En dam hebben we het nog niet gehad over de geldzorgen die we de eerste jaren gehad hebben. Jezus wat was dat heftig. Dat vergeten mensen ook he. Wij woonden net samen, hadden het huis gekocht op vooral Stef zijn salaris. Nou, die viel voor een heeeeel groot gedeelte weg. Nou en geloof me, de kraamzorg is geen vetpot. Dus dan is ze man ziek en vecht ie voor zijn leven. En ondertussen stromen er rekeningen binnen en loopt de spaarrekening leger en leger. Jeetje wat heb ik stress gehad toen. Gelukkig kan ik nu sinds ongeveer 1 jaar zeggen dat we het op de rit hebben. Ik ben zzper sinds 5 jaar en dat scheelt een hoop. Dus geld is inmiddels een minder grote stress factor. 

En dan nog het gevoel van: hoelang zouden we nog samen hebben. Ja, die vraag spookt wel eens door mijn hoofd. Maar natuurlijk weet niemand hier het antwoord op. En als ik dan denk aan dat ik alleen achter blijf met Suze kan ik wel janken. Want wie zet mij dan met beide benen weer op de grond? En zorgt ervoor dat ik niet enorm in paniek raak als het even allemaal tegen zit? 

Hopelijk slaat de bestraling aan en mogen we nog heel lang samen zijn. En ik hoop dat er meer besef komt bij mensen dat ook al zie je niks aan de buitenkant, het is echt niet altijd zo dat het goed gaat...