Hoe geluk en verdriet zo dicht naast elkaar kunnen bestaan

In mei 2020 verbleven wij met het gezin een paar dagen in Dishoek. We genoten hier volop van het heerlijke weer, de zee en tijd met elkaar. Mama lag de hele dag op een strandbedje in de tuin, te genieten van de zon. Het was zo fijn om even alleen met ons gezin te zijn, zonder dat er steeds andere mensen over de vloer kwamen. Mama takelde steeds meer af. Ze werd ontzettend mager, had veel pijntjes en voelde dat ze achteruit ging. In Dishoek leek ze even een opleving te hebben. Het ging goed en ze was blij. 

Op 1 juni 2020 mocht ons restaurant weer open na 2,5 maand lockdown. Toen ik dit nieuwsbericht hoorde kon ik niet blij zijn. Het greep me eigenlijk meteen naar de keel. Ik dacht alleen maar aan de mega drukke zomer die ons te wachten stond, waardoor ik dus veel minder tijd had. Juist nu, nu het slechter ging met mama. Natuurlijk was het zakelijk goed, we hadden financieel veel ingeleverd, dus een goede drukke zomer konden we heel goed gebruiken. En toch interesseerde het me op dat moment totaal niet. Ik had slapeloze nachten… ik voelde me schuldig, ik was gestresst en bovenal probeerde ik allerlei excuses te vinden om zo min mogelijk te hoeven werken. Deze gedachten en gevoelens hield ik voor mezelf, maar het overschaduwde de laatste dagen in Dishoek. 

Mijn man en ik zouden op 30 mei terug rijden naar huis. Papa en mama bleven nog een kleine week samen en zouden nog wat vrienden ontvangen. Toen ik op 30 mei wakker werd voelde mijn lichaam zwaar, mijn ogen branderig en ik had de hele ochtend een brok in mijn keel. We ontbeten nog samen onder de veranda, maar ik kreeg geen hap door mijn keel. Toen we onze spullen hadden gepakt en papa en mama gedag gingen zeggen, brak ik compleet. Dit afscheid voelde als “HET” afscheid. Ik kon mezelf niet in tweeën splitsen, maar dat wilde ik wel. Ik moest een goede vrouw zijn, ik moest mijn man bijstaan in het bedrijf, ik moest een goede werkgever zijn voor het personeel, ik moest zelf hard meewerken, maar bovenal moest ik er voor mama en papa zijn. Mama ging dood en ik zou mijn zaak boven hun verkiezen? Dat voelde zo verkeerd. Hoe sterk ik me de afgelopen ander half jaar had gehouden, hoe heftig het er toen uitkwam. Ik wilde mama niet loslaten, en toch wilde ik ook alleen zijn. Ik had zoveel verdriet, mijn hart deed gewoon pijn. Hoe kwam ik dit ooit te boven? Moet je nagaan, dat mama nog niet eens dood was? Hoe zou dat dan wel moeten voelen? 

De weg naar huis zei ik niets. Ik keek voor me uit, naar buiten, naar de natuur. Dat was en is nog steeds de enige plek waar ik rust vind. Ik ben de natuur zo erg gaan waarderen sinds alles wat er is gebeurd. Buiten thuis is er geen andere plek waar ik liever ben. Mama stuurde me een hartje via whatsapp. Ook stuurde ze; ik zou willen zeggen dat alles goed komt, maar helaas komt niet alles goed. Weet wel dat ik heel veel van je hou. 

Op 1 juni ging ons restaurant weer open. Ik herpakte mezelf, kleedde me mooi aan, deed wat make up op en ging ervoor. Mijn man en ik hadden een goed gesprek en hij gaf mij alle ruimte om te werken wanneer ik wilde en om bij mama te zijn wanneer ik wilde. Dit gaf me weer wat lucht. Werk bleek eigenlijk een prima afleiding te zijn. Even andere klets, even geen ziekte, even niet bezig zijn met de dood. Het was meteen volle bak. Het weer was prachtig, dus mensen kwamen massaal naar het terras. De vrolijke tevreden gasten maakten mij blij. 

Twee dagen na de opening van ons restaurant belde papa dat het niet goed ging met mama. Ze had heel veel pijn, ze moest constant overgeven en kon niet meer eten. Maar mama wilde daar blijven, ze wilde niet naar huis. Ze moest en ze zou haar vakantie afmaken. Voor haar voelde het als haar allerlaatste uitje, dus zij wilde dit niet opgeven. Helaas wilde haar lichaam anders en kwamen ze 2 dagen eerder naar huis. Ze moest een dokter zien, ze had extra medicatie nodig, ze was te zwak om het allemaal nog op eigen kracht te doen.

 Bij mij, als kind kwam de angst dat ze dood zou gaan steeds met vlagen. Als het even slechter ging dacht ik altijd; “zou dit het dan zijn”, maar altijd kwam ze er weer bovenop. Dat gaf mij hoop en vertrouwen dat het ook deze keer weer goed zou komen. Je hoofd maakt absoluut geen plaats voor de realiteit, want die kun en wil je als kind niet onder ogen komen. Mama moest sowieso nog een paar dingen meemaken, dus ze zou ons zeker niet zomaar verlaten. 

Midden juni kregen mijn man en ik de sleutel van ons nieuwe huis. Een geweldig moment, mijn eerste koophuis. Toch werd ook dit overschaduwd. Natuurlijk was ik blij, natuurlijk was ik trots, maar ik kon er niet ECHT van genieten, laat staan ruimte in mijn hoofd vrij maken om alles uit te zoeken en in te richten. Mijn hoofd zat vol met zoveel andere zaken…. Vraag me niet hoe, maar overal tussendoor hebben we alle zaken voor het huis geregeld. Het is zo’n fijne plek geworden, zo’n fijn thuis. Je weet wel, met een hele grote familie tafel in de keuken. Het is mijn veilige haven, maar dat werd het pas toen ik er ruimte voor kreeg om er echt van te genieten. En weet je wat ik het allerfijnste vind? Mama heeft het huis nog gezien, ze is er zelfs binnen geweest. Heel ziek, in haar rolstoel, maar het moest van haar lijstje. En ook dat is gelukt!

Midden juni mocht ik ook beginnen met mijn ICSI behandeling. De hele koelkast lag vol met al mijn hormoonspuitjes, die ik mezelf elke dag moest toedienen. Omdat ik het geheim wilde houden voor iedereen, verstopte ik alles achter pakken drinken. Zodat niemand het zou opvallen. Omdat ik elke dag rond dezelfde tijd een spuitje moest zetten, moest ik de medicatie ook meenemen naar mijn werk. Boven in onze vergaderzalen zette ik elke dag stiekem een spuitje. Het spuiten van hormonen viel me alles mee. Natuurlijk is het in het begin heel erg wennen. Het gaat compleet tegen je natuur in om een spuit in je eigen buik te zetten, maar als je het een paar keer hebt gedaan, dan gaat het vanzelf. Af en toe kreeg ik lichte hoofdpijn en ik had wat blauwe plekken op mijn buik, verder wandelde ik er heel gemakkelijk doorheen. 

Tussen het hormoon spuiten door moest ik een aantal keer naar het ziekenhuis om een echo te laten maken. Hiermee houden ze je eicelproductie in de gaten en checken ze of je geen overstimulatie krijgt. Ik vond het heel fijn dat alles zo goed in de gaten gehouden werd. Ook mijn ziekenhuisbezoekjes waren makkelijk geheim te houden, ik deed gewoon net alsof ik aan het werk was. Toch vond ik het ook weer heel dubbel. Zo’n traject zou je toch eigenlijk ook het liefst met je ouders en zus delen. Het is zo fijn om er alleen al over te kunnen praten, want ookal fiets je er makkelijk doorheen, het heeft ook een impact en het brengt veel spanning en onzekerheid met zich mee. 

Toch kozen wij er heel bewust voor het niet te delen. Ik wilde het mama niet aandoen, ik kon het mama niet aandoen. Stel ik zou ineens zwanger raken? Dan zou ze het net wel of net niet weten, en dan komt ze te overlijden….. ik weet hoelang ze gestruggeld heeft om te kunnen accepteren dat ze afscheid moest nemen van ons…. Ik denk dat ze in dit stadium eerder boos en verdrietig zou zijn om een zwangerschap dan blij en gelukkig. Het is zo hard, dat het leven zo is. 

Achteraf ben ik dankbaar dat ik het nooit heb verteld. En dat ik niemand heb meegenomen in mijn traject. Mama was aan zet, haar traject, haar ziekte en haar dood stond centraal. Eind juni nodigde papa ons uit voor een BBQ. Een gezellig etentje dachten wij, totdat mama het woord nam en zei; “3 juli is de dag, dan wil ik euthanasie. Dat is op een vrijdag, mijn lievelingsdag. Mijn crematie is dan een week later op 10 juli ook op een vrijdag. Ik wil niet dat je iets vraagt of me overhaald, dit is mijn beslissing. Ik kan niet meer, ik wil zo niet meer verder. BAM, daar was het moment. Kei hard, ineens, onverwacht. Ik kon het niet geloven. Hoe moest ik hier nog 1,5 week mee leven…. Elke vezel in mijn lijf begon tegen te stribbelen. Tranen over mijn wangen. Na 1,5 jaar was het moment daar. Het moment dat het afscheid zo dichtbij was. Achteraf ben ik blij dat mama ons die 1,5 week nog gaf. We konden nog praten, knuffelen, dingen opschrijven, foto’s kijken en samen toeleven naar euthanasie. Jeetje wat een rot woord. 

Dankbaar ben ik dat mama zelf de keuze had. Omdat ze zo jong was zou haar hart het weleens heel lang kunnen volhouden, maar haar andere organen waren het al aan het opgeven. Door de vele morfine was mama niet altijd zichzelf meer. Ik wilde haar niet kwijt, ik wilde haar bij me houden voor altijd. Het was mijn allergrootste angst om mama papa of mn zus en te verliezen, en toch moest ik mijn grootste angst in de ogen kijken. Of ik nou wilde of niet…. Ik moest er dwars doorheen.