Hoe gaat het nu met... ?

Tot een half jaar geleden schreef ik bijna dagelijks een blog hier.

Om van me af te schrijven, om dingen op een rijtje te zetten, te verwerken, helder te krijgen. Velen van jullie volgden mijn, maar vooral mijn dochters strijd. Staken een hart onder de riem. Huilden mee. Gaven tips, adviezen of een digitale schouder om op te huilen.

Tegelijkertijd schreef ik ook over het nieuwe leven dat zich voor ons uitvouwde. Een nieuwe liefde, samenwonen, een nieuw dorp, nieuw huis, nieuwe school, nieuwe start. Ook daarin steunden jullie mij. Met af een toe een terechte kritische noot, maar altijd opbouwend en meelevend.

En toen viel ik stil. In eerste instantie om een heel simpele reden: mijn laptop crashte en ik had niet de kennis of de financiele middelen om hier iets aan te doen en een blog schrijven via mijn mobiel.. mij niet gezien. Daarna heb ik er nog vaak aan gedacht. Woorden, zinnen, verhalen, ze doemden op in mijn hoofd om net zo snel weer te verdwijnen. Ik kon en wilde niet meer. Ieder woord dat ik bedacht, een enkele keer zelfs typte kwam als een mokerslag binnen. Het was even genoeg geweest. Zelfs toen ik na maanden heel lief berichtjes kreeg van mensen die het opviel dat ik niet meer schreef, ze wilden weten hoe het met me ging. Ging het wel goed? Geroerd door hun medeleven, maar verlamd door mezelf. Excuses dat ik niet gereageerd heb. Het was op.

En eigenlijk is het nog steeds op. Er is veel, en eigenlijk ook niks gebeurd.

We zijn verhuisd. We zijn samen gaan wonen met grote liefde. Dat is hij nog steeds en het was het beste wat we konden doen. Zoals ik in mijn laatste blog heb geschreven heb ik aangifte gedaan tegen de jongste zoon van mijn exman.

De gesprekken met de zedenrecherche waren zwaar. Informeel, maar ieder detail moest, begrijpelijk, keer op keer herhaald worden, om iedere twijfel, iedere ruis, iedere mogelijke vervorming te voorkomen. Het onderzoek volgde en daarmee voor mij de radiostilte. De IB-er werd gehoord,  de huisarts, de schoolarts, mijn exman. De psychologe, die zoveel waardevolle informatie bezat weigerde. Maandenlang heeft de recherche geprobeerd haar te laten getuigen. Ik gaf schriftelijke toestemming om het dossier van mijn dochter te delen met de recherche. Ze weigerde.

Om een lang verhaal kort te maken: er was te weinig bewijs. Mijn dochter zou gehoord worden in een speciale kinderstudio. Een dag van tevoren werd zij hierop thuis voorbereid. Waar ik dacht dat ze daar aan toe was, dat ze stevig genoeg in haar schoenen stond, heb ik me vreselijk vergist. De recherche trok haar conclusie: geen studioverhoor. Dit zou teveel schade opleveren, er was haar al genoeg aangedaan. Als moeder kon ik het daar natuurlijk alleen maar mee eens zijn, aan de andere kant was de frustratie groot omdat dit zou betekenen dat de dader er waarschijnlijk mee weg zou komen.

Hij is nog gehoord. Hij is gewaarschuwd en vermanend toegesproken. 'niet meer doen hoor!'. Dat was het.

Ruim een jaar strijd. Bezoeken aan artsen, psycholoog, ib-er, jeugdzorg enzovoort. Mijn dochter die, nog steeds, volledig in puin ligt aan haar lot overgelaten. En hij? Hij loopt rond alsof er niets gebeurd is. Alles lijkt voor niets geweest te zijn.

Ze slaapt nog steeds niet. Heeft nog steeds nachtmerries. Is nog steeds als de dood voor haar halfbroer. Snapt niet waarom de politie haar niet helpt.

Binnenkort start ze opnieuw met therapie. Speltherapie deze keer, omdat EMDR helemaal mis ging en veel te heftig was.

Dus hoe het nu gaat? Voor de schermen gaat het perfect. We hebben een fijn leventje met zijn viertjes. Een rustig dorp, een mooi huis, een fijne, kleine school waar ze het verhaal kennen en waar mijn dochter begrepen wordt en waar ze het naar haar zin heeft.

Achter de schermen? Dat is een ander verhaal...