Hoe gaat het nu mentaal met mij?

Toen ik nog zwanger was heb ik regelmatig verteld dat ik mij niet prettig voelde, gemengde gevoelens had over de zwangerschap en een “tikkeltje” depressief was. Ik heb harde uitspraken gedaan hier over, uitspraken waarvan de grootste menigte dacht dat ik rijp was voor een psycholoog.. maar hoe gaat het nu?

Dat gevoel, de gedachtes en meer hebben heel snel na de geboorte van Juna plaats gemaakt voor onwijs veel liefde. Ik geniet iedere seconde van de dag van haar maar ook was het in het begin vaak nog onwijs moeilijk.

Dat wat ik hoopte dat niet zou gebeuren, is gebeurd. Ik kreeg een huilbaby. Dat kon ik er écht niet bij hebben want mentaal zat alles nog helemaal niet op zijn plek. Mijn depressie heeft de eerste weken doorgezet, en is misschien wel erger geweest dan tijdens mijn zwangerschap.

Juna heeft de eerste 8 weken van haar leven alleen maar gehuild. Het huilen begon vaak rond een uur of 12:30 en stopte pas tegen 23:00. Onwijs heftig, maar waar het aan lag kon ik niet direct zeggen.

Pas na een week of 4 drong het tot me door dat er een verband was met de voeding, ik werd niet geholpen of gehoord door zowel het consultatiebureau als de vervangend huisarts, wat gezorgd heeft voor het rotste gevoel wat ik ooit zal hebben; onmacht. Vreselijk veel onmacht want mijn kindje was iedere avond lijkwit van de buikpijn en het huilen en ik kon niks. Ik kreeg geen hulp en dit heeft gezorgd voor rake klappen bij mij mentaal.

Klappen waar ik nog steeds last van heb: zodra Juna begint te huilen breekt het zweet me uit. Maargoed, we weten nu de oorzaak en we worden inmiddels geholpen en gehoord. Juna heeft koemelkallergie en sinds we de juiste voeding hebben is het een compleet ander en vooral tevreden kind.

Ik denk dat ik nu langzaam aan kan zeggen dat ik mentaal stabiel ben. Ja ik heb nog last van naweeën van die periode, en het ene moment kan alles mij teveel zijn waar ik het andere moment engelengeduld heb.

Een ding weet ik wel, ik ben dol op Juna en houd enorm veel van haar. Niemand maar dan ook niemand neemt mij dat af. Zelfs die stomme hormonen waar ik al die tijd last van had niet. Van een ding ben ik na deze zwangerschap overtuigd.. wat kunnen hormonen je wereld op zijn kop zetten. Ik weet nu zeker dat alle negatieve gevoelens die ik toen heb gehad kwamen door alle hormonen die door mijn lijf gierden.

Benieuwd hoe de zwangerschap voor mij voelde? Lees dan mijn andere posts!

Kun je ook lezen: "Ik koos voor mijn eigen geluk"