Hoe ga ik hier mee om?

Soms vraag ik het me wel eens af..

Hoe was mijn leven nu geweest zonder Don? Had ik dan net zoals mijn leeftijdsgenoten nog steeds op feestjes gestaan (na corona) of had ik iets anders gedaan.

Ik merk de laatste tijd dat steeds meer vrienden/leeftijdsgenoten mij ontvolgen op instagram.Komt het omdat ik een ander leven lijdt? Vinden ze mijn posts niet meer interessant omdat vooral Don erop staat? Of vinden ze mijn leven niet meer interessant omdat ik niet meer met hun level?

Met mijn mede mama vriendinnetjes heb ik het er wel eens over. Waarom gebeurd dit toch? En ik merk dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart, want zij hebben dit ook! Oke ik snap het, ik post elke dag iets over het leven van mij en Don. Maar is het dan zo saai om dit te lezen als je geen kind hebt?

Ik ben trots op hem, hij is mijn wereld! En ik merk ook dat ik meer over hem post dan over mezelf maar dat komt omdat ik gewoon niet lekker in mijn vel zit. Degene die mij al langer kennen weten dat ik voor mijn zwangerschap echt wel goed bezig was met het fitgirl gedoe! Oke, ik at dan wel niet alleen maar sla.. (een patatje ging er ook goed in)

Maar ik stond wel elke week een keer of 3 in de sportschool! Dus nee, ik heb niet meer dat on fleek lichaam wat ik zomaar zonder pardon op insta zet. Ik wil een post met een verhaal.. iets waar mensen zich connected mee voelen! En ja, het zal heus wel weer gaan gebeuren dat ik zelf ook weer op de gram ga komen! Maar nu gewoon even niet.

Ik moet het loslaten.. de "vrienden" die mij ontvolgen niet achterna gaan om te vragen waarom?! Want wat boeit het eigenlijk? Ik krijg er zat mede mama's voor terug, die goede vriendinnen van mij kunnen worden🤍