Hoe een spiraal ons leven veranderde

`Laten we vooropstellen dat ik moeder ben van een jong gezin, we al een jaar midden in een soortement van lockdown zitten, ik in de periode van “9 maanden af” zit na de geboorte van Cis en ik in de meest ongunstigste week van m’n cyclus zit.

Dat om mee te beginnen. Maar daarnaast bestaat gewoon het feit dat ik al een hele poos niet goed in mijn vel zit. Ik leef met flinke pieken en dalen. Dat is op zich prima, maar dan moeten de dalen wel te doen zijn. Ik ervaar het in vlagen, al jaren als heel heftig. Downs gaan gepaard met echt “zwart kijken”. Het voelt als watten in mijn hoofd hebben, ik wil graag positief zijn, maar kan enkel negatief denken, alles om me heen lijkt tegen me te werken en extra hard binnen te komen. Ik ben enorm prikkelgevoelig, maar het lijkt soms extra sterk`

Dit is de eerste paragraaf van de brief die ik schreef voor mijn huisarts. Naast dit schreef ik ook over persoonlijke eigenschappen als het opzien tegen alles. Over `gewoon doen` dat in mijn woordenboek niet voorkomt. Over mijn 5 lagen brein en het missen van overzicht. Over mijn cyclus en over het feit dat ik te labelen ben. Over het vraagstuk wat ik er mee kan en wat ik er mee wil.

Het is nu ongeveer twee maanden geleden dat ik met deze brief naar de huisarts stapte. Zij maakte voor mij een stappenplan gebaseerd op deze ervaring van mij:

'En dan dat eeuwige pessimisme. Na de geboorte van Cis voelde ik me blijer dan ooit, zelfs ondanks het nieuws dat ook Cis slechthorend is. Ik heb zo genoten van de kraamperiode en de hele periode daarna. Tot m’n cyclus weer op gang kwam (bedenk ik me terwijl ik dit type, want we hebben het destijds nog opgeschreven). Toen kwamen de heftige dalen weer. Ze leken weer een beetje onder controle, dat wil zeggen; ik had m’n cyclus door en bereidde me voor op een drama week voor de eisprong en een dramaweek voor de menstruatie. Ik probeer het mezelf dan zo fijn mogelijk te maken en niet te streng te zijn als moeder. Dit lukte best redelijk, tot ik van de week zo ongeveer weer letterlijk instortte: paniekaanvallen, woede-uitbarstingen, moe, heel veel slapen en vooral het enorm zwart kijken. Watten in m’n hoofd en het gevoel dat dus iedere keer terug komt; “oogkleppen op”. De wereld om me heen lijkt letterlijk donker en dof te worden. En dat terwijl ik echt alles heb wat m’n hartje begeerd en ik zielsgelukkig ben met alles en iedereen om me heen. Maar dit gevoel, vreselijk!'

Stap 1 was; een spiraal. Een spiraal plaatsen!? Ja. Dit zou er voor kunnen en eigenlijk in mijn geval, want ik heb ook PCOS (Google maar even) voor moeten zorgen dat mijn hormoonhuishouding stabieler zou worden en dus de pieken en dalen minder heftig zijn. Poeh. Die zag ik niet meteen aankomen. Hormonen in m’n lijf. Dit is iets wat ik dus al jarenlang niet wil omdat ik er zo heftig op reageerde in mijn jeugdige jaren. Of was dat dan niet zo? Het staat me ook tegen dat ik iets in mijn lijf plant wat er eigenlijk niet hoort. Maar wat als het wel enorm helpend is? Het is het overwegen waard. Ik doe het. Ik moet toch iets doen. Ik kan op deze manier echt niet langer door. Ik denk aan de laatste zinnen van mijn brief en dat zijn deze:

'Er zijn allemaal vragen die door mijn hoofd spoken. Soms zijn ze op de achtergrond, soms treden ze naar de voorgrond als het voor mezelf én vooral voor m’n gezin te heftig aanwezig lijkt te zijn. Ik weet niet goed wat ik wil. Of ja, ik weet het wel; ik wil heel graag rust in m’n hoofd kunnen ervaren.'

Mijn gevoelens bepalen niet alleen voor míjn bestaan, maar ook voor mijn hele gezin. En dat trekt me over de streep om met stap 1 te beginnen. Of eigenlijk met stap 2. Stap 1 was ‘naar de huisarts’. Doet er niet toe. De stap wordt gezet. Ik ga een hormoonspiraal laten plaatsen.

Er gingen een paar weken overheen omdat ik volgens de assistente zou moeten wachten tot vlak na mijn menstruatie, dit blijkt achteraf niet meer nodig te zijn. Je begrijpt dat er vele momenten van twijfel voorbij zijn gekomen. Maar toen ik wederom een tweetal enorm donkere weken doormaakte en het licht aan het einde van de tunnel voor mij bijna niet meer zichtbaar was, wist ik het zeker. Wat ben ik blij dat ik ook maar íets ga proberen.

Dinsdags na mijn menstruatie was het zover. Het spiraaltje is geplaatst. De Myrena. Zo gepiept. Ik heb er nooit zoveel problemen mee en ervaar op één of andere manier weinig pijn wanneer er iets dergelijks gebeurt. Gelukkig maar. Dit zal door een ieder anders ervaren worden. Maar ik vond het in ieder geval prima te doen. Goed, het zit er in. Nu afwachten of het wat doet. Want hoe kunnen hormonen er nou voor zorgen dat ik weer structuur krijg in m’n leven? Of dat ik niet meer zo down ben?

En werkelijk waar, het mag een placebo-effect zijn of niet, het mag mijn hoog gevoeligheid zijn of niet, het mag normaal zijn of niet, het doet er niet toe, maar het werkt voor mij! En wel meteen! Na de menstruatie ga je, of ik in dit geval, sowieso de meest gunstige week in qua hormoonhuishouding, maar toch merkte ik na een dag of 3, 4 al verschil in mijn hoofd, zelfs in deze "goede" week. Het ‘wollige’ gevoel leek wat weg te ebben en de oogkleppen verdwenen. En ook richting eisprong en de periode wat mijn menstruatie zou moeten zijn, bleef het redelijk steady. Ik was wel wat kribbig kreeg ik te horen van Maarten. En ja, hij had gelijk.  En natuurlijk blijf ik ook gewoon Irene en blijf ik gevoelig, blijf ik chaotisch en blijf ik overzicht missen. Maar het stukje waarin ik mijzelf tot de orde kan roepen was er weer. Dat is wat ik niet meer kon. Hoe hard ik ook te horen kreeg dat het m'n hormonen waren die dit met me deden, of hoeveel tips ik ook kreeg. Ik kon enkel nog ‘zwartkijken’. 

En nu?  Nu ben ik weer bij machte om dingen te overzien. Oké, tot op zekere hoogte dan, want ik kan gewoon niet plannen 😉 Maar vooral mijn gevoel, mijn gedrag. Ik kan weer bedenken dat ik vroeg moet gaan slapen wanneer ik me een dag niet lekker voel. En ik sta werkelijk weer fris op de volgende ochtend. Het is niet meer dag in dag uit hetzelfde liedje en dezelfde donkere wereld. Er is weer licht en in een lichtere wereld kan je weer stralen. En wanneer je kan stralen, kan je veel meer handelen. Ik kan mijzelf weer zien. Ik kan voor mijzelf kiezen. Ik heb meer overzicht en dus veel meer rust. En dat was wat ik graag weer wilde ervaren: rust in mijn hoofd. Dit is zoveel beter. Beter voor mij, maar ook voor mijn gezin.

We zijn nu bijna 2 maanden verder en ik denk er nog steeds zo over. Hoe eng ik zo’n hormoonspiraal ook vond klinken. Zo blij ben ik er tot nu toe mee. En wat die volgende stap op het stappenplan was? Doet er even niet meer toe. Voor nu is dit prima. Met deze Irene kan ik door één deur en beter nog; kunnen we als compleet gezin door één deur.