Hoe een Slaapzak je kan laten huilen

Daar sta ik dan met tranen in mijn ogen terwijl ik de wasmachine uit ruim. In mijn handen ligt het eerste slaapzakje van mijn zoontje. Een slaapzakje, omdat elk lakentje er binnen 10 seconden vanaf werd getrapt en ik me toch een stuk beter voel als mijn kindje niet ligt te bevriezen. 

Afgelopen week realiseerde ik me dat Robin's voetjes tegen de rand van zijn slaapzakje aan komen wanneer hij zijn beentjes strekt. Sterker nog, ik moet zijn teentjes af en toe naar binnen duwen wanneer ik de rits dicht maak, zodat ik zeker weet dat we niet per ongeluk een voet tussen de rits hebben. Tussen de plastic bakken met kleding die ik heb gekregen toch maar eens zoeken naar een nieuwe slaapzak, en ja hoor: Die hebben we gevonden. 

Wat een vrijheid! Zijn beentjes zitten niet meer gevangen en hebben alle ruimte van de wereld. Robin blij, mama blij, iedereen blij. En aangezien mijn wasmachine toch constant aan staat, vond ik dat zijn oude slaapzakje eerst gewassen moest worden voordat het in de archieven terecht kwam. 

En daar stond ik dan. Zijn eerste slaapzakje. Te klein. Robin is nu drie maanden oud en nu al lijkt een hoofdstuk voorbij. Hij sabbelt vrolijk op zijn knuistjes, brabbelt erop los, en weet met zijn brede glimlach iedere keer weer mijn hart te laten smelten. We begrijpen elkaar steeds beter, mijn zoon en ik. En ook al wil ik hem soms even een uurtje op pauze zetten om bij te tanken, toch zou ik niet meer zonder hem kunnen. Tranen lopen over mijn wangen, het slaapzakje is te klein. Mijn kleine man wordt langzaam groot. Ze zeggen wel eens dat kleine kinderen snel groot worden, maar zo snel? Dat wist ik niet. 

Misschien komt het wel gewoon omdat ik vandaag ongesteld ben geworden. Iets wat voor mij nooit snel genoeg voorbij kan zijn.