Hoe een nieuwe start een verschrikkelijk einde werd

Eindelijk brak de decembermaand aan. De maand waar wij zo naar hunkerde. Dit moest de maand van de nieuwe start worden voor ons gezin. Waar we de kanker achter ons konden laten en weer verder konden gaan waar we gebleven waren. 

Sinterklaas was bij ons HET feest van het jaar. Mama begon al in augustus met de cadeaus en deed voor iedereen zo hard haar best om de leukste dingen te verzinnen en verzamelen. Dit jaar was het anders. In augustus zat mama nog vol aan de chemo’s. Ze verontschuldigde zich constant dat sinterklaas dit jaar minder zou zijn. Ze had de tijd en kracht niet om zo vaak op pad te gaan voor cadeaus. Ons maakte het natuurlijk niets uit. We zouden er gewoon dezelfde gezellige avond van maken als altijd. Toch viel het ons op, dat het anders was. Mama was meer ingetogen. Ze leek niet echt te kunnen genieten zoals ze altijd deed, maar natuurlijk heel logisch als je herstellende bent van kanker. 

Na sinterklaas maakten we kerstplannen. Op kerstavond vaste prik “all you need is love” in onze joggingpakken met een tafel vol heerlijke hapjes. Eerste kerstdag aten we gezellig bij ons en tweede kerstdag aten mijn ouders in ons restaurant. Leuke plannen voor de boeg, fijn samenzijn met elkaar, een heerlijke tijd. 

Voor de kerst aanbrak liet mijn moeder vallen dat het anders was voor haar. Ze keek er zo naar uit, de nieuwe start, maar ze voelde het niet. Ze was down, niet zichzelf en vooral heel erg emotioneel. Op een middag voor kerst ging ze wandelen en kreeg ze het heel erg benauwd. Ze kreeg het zo benauwd dat ze niet wist hoe ze de weg terug naar huis moest halen. Alsof er een soort knoop in haar maag zat. Ze wist diep in haar hart dat er iets niet goed was. 

Tijdens de kerstdagen heerste er een hele beladen sfeer. Iedereen voelde dat er iets niet oke was. Maar we durfden geen van allen uit te spreken waar we zo erg voor vreesden. Uiteindelijk deed mama het zelf. Ze gaf aan dat het niet goed met haar ging en dat ze heel erg bang was dat de kanker terug was. Haar lichamelijke pijntjes gaven het aan, maar ook mentaal was het overduidelijk dat ze constant op de rem trapte, uit angst voor wat er komen ging. 

Op 28 december ging ze naar het ziekenhuis, waar weer de hele riedel aan onderzoeken volgde. Verslagen ging ze weer naar huis. De dagen tot de uitslag zouden weer veel te lang duren. Maar we hadden geen keuze en probeerde er opnieuw het beste van te maken. 

Oud en nieuw stond ook nog voor de deur. We besloten dit bij papa en mama thuis te vieren, met al hun dierbare vrienden. Ik wilde met oud en nieuw ook daar zijn, ik voelde vooral dat ik daar MOEST zijn, want wat nou als dit weleens de laatste keer kon zijn? Ik ben absoluut geen doemdenker, maar wel heel erg sensitief en ik leef zoveel mogelijk vanuit mijn intuïtie, en die zei maar een ding, blijf lekker bij je ouders. Oud en nieuw was leuk. Mama genoot van het gezelschap. We zaten gewoon lekker bij elkaar met een hapje en drankje. Op de achtergrond lekkere muziek. We hebben zelfs nog gezongen en een beetje gedanst. Ik kan nu weer emotioneel worden als ik deze avond voor me zie. Mama was echt aan het genieten en dat was zo lang geleden. 

Na oud en nieuw braken er spannende dagen aan. De dagen voor de uitslag. Ik heb die week amper geslapen, alleen maar liggen piekeren en soms ook huilen. Want wat als de kanker terug is? We weten wat dat betekent, dan is er niets meer aan te doen en zullen we mama verliezen. Mama verliezen?! Daar kon ik met mijn gedachten niet bij. Elke dag was ik met haar, zolang als ik leefde. 2 handen op 1 buik, 2 zielen 1 gedachte, we deelden lief en leed. Zonder haar zou mijn leven donker zijn… overdag kon ik mijn gedachten goed verzetten en zocht ik afleiding maar in de avonden namen de donkere gedachten mijn positieve mind compleet over. 

Op 10 januari gingen papa en mama samen naar het ziekenhuis voor de uitslag. Ze zouden mijn zus en mij bellen als ze op de terugweg waren en dan zouden wij hun opwachten thuis. Ik ging die dag eerst gewoon lekker naar mijn werk, daar had ik afleiding en ging de tijd tenminste snel. Voor de middag ging mijn telefoon. Het was mama. Het enige wat ze zei was; hey Viv, kom je naar ons toe? Ik probeerde iets uit haar stem op te maken, maar ze liet niets blijken… 

Ik kwam als laatste thuis aan, toen ik de voordeur opendeed en nog in de hal stond wist ik al genoeg. Ik hoorde mijn zus schreeuwen, huilen, tieren. Ik wist; de kanker is terug. Ik bleef nog een paar seconde in de hal staan, want dan was het er nog even niet, maar ik kon er niet aan ontkomen, hoe graag ik dat ook wilde. Ik liep naar binnen en zag daar papa mama en mijn zus elkaar omhelzen en huilen. Ik zei niets, en huilde heel hard mee. Toen we allemaal een beetje tot rust kwamen, kwamen de vragen; wat is er gezegd? Hoe lang nog? Hoe nu verder….. 

De kanker bleek terug te zijn en uitgezaaid naar andere organen. Doordat de kanker heel snel terug is gekomen kunnen de artsen niets meer betekenen. Behalve een levensverlengende behandeling met chemo. Mama zal niet lang meer te leven hebben. Ze dachten zelf aan een paar weken tot maanden. 

Wat er dan met je gebeurd als kind, is eigenlijk niet in woorden te omschrijven. De grond zakt letterlijk onder je vandaan. Je veilige haven, je thuis wordt je door een paar woorden ineens ontnomen, je leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Ineens ben je in een dag 10 jaar ouder. De meest gekke gedachte die ik kreeg was; zonder mama wil ik ook echt niet verder. Maar dat is natuurlijk een primaire reactie. Het leven zonder mama leek me oprecht verschrikkelijk. En het dan nog maar niet te hebben over de aftakeling die we van dichtbij moeten meemaken… Na een paar uur kwam ik weer even terug op aarde. Ik wilde mijn beste vriendinnen bellen om het nieuws te vertellen. Zij hebben mij altijd gesteund en ik wil dat ze het van mij horen en niet van de straat. Na de telefoontjes hebben we heel lang aan de keukentafel gezeten, gepraat en gehuild. De beste vriendinnen van mama kwamen langs om er voor haar te zijn. Het was fijn, zoveel liefde te voelen van mensen die dichtbij je staan, maar toch ken ik mezelf heel goed en weet ik dat ik het “in the end” liever alleen doe. 

Toen ik die avond thuiskwam was ik verdoofd en vooral heel moe van alle emoties die dag. Toch ging er ook een knop om in mijn hoofd. We hadden nog een paar weken/maanden. Deze tijd moesten we goed benutten. Wilden we nog leuke dingen doen? Dan moesten we dit maar eens gaan plannen met elkaar en bovenal wilde ik er op praktisch gebied voor zorgen dat deze tijd voor mama zo fijn mogelijk zou zijn. 

All you need is love.