Hoe de band met mijn moeder veranderde toen ik zelf moeder werd

We beginnen deze blog met een van de clichés die iedereen weleens gehoord heeft van zijn eigen ouders: ‘Wacht maar tot je later zelf kinderen hebt’.

Ben ik de enige die daar vroeger echt een bloedhekel aan had als je dat werd verteld? Voornamelijk in mijn puberfase vond ik dit vreselijk om te horen. Ik werd eigenlijk nog bozer (en onredelijker).

En jawel hoor, nu ik zelf moeder ben, begrijp ik zoveel meer. En dan ben ik nog ‘maar’ drie jaar moeder en heb ik nog heel wat ontwikkelingsfases in het verschiet. Ik was misschien niet de meest erge puber (toch mam!?), maar toch heb ik mijn ouders, en dan vooral mijn moeder, slapeloze nachten bezorgd.

Het idee dat zij urenlang met mij als baby zijnde in haar armen heeft gelopen, kan ik mij nauwelijks voorstellen. En toch is het zo geweest en dat besef ik mij maar al te goed als ik met mijn eigen kinderen rondloop. Ook zij heeft mijn babygeur opgesnoven, mij urenlang geknuffeld, getroost en gekust. Urenlang? Wat zeg ik…jarenlang. Ook mijn moeder heeft twee dochters opgevoed. Ik treed in haar voetsporen en ik hoop alleen maar dat ik haar moederschap skills kan evenaren.

Die onvoorwaardelijke liefde, tja die kan je inderdaad alleen begrijpen op het moment dat je jouw kind in je armen hebt. Mijn moeder is in de beginjaren altijd thuis geweest voor mijn zusje en mij. Een bewuste keuze. Zij was er en mijn vader werkte fulltime in de horeca. Dertig jaar geleden was dit veel gangbaarder dan nu. Al weet ik: als mijn moeder vandaag de dag de keuze had, had ze hier weer voor gekozen. Mijn moeder komt uit een gezin met 8 kinderen, waarvan 7 jongens. Toen ook vrij normaal. Zo’n groot gezin dan. Niet het feit dat zij het enige meisje was. Een ongecompliceerde jeugd was het zeker niet. Zonder verder in details te treden, was dat ook voornamelijk de reden, waarom mijn moeder die veilige haven voor ons wilde creëren. En dat heeft ze gedaan. EN HOE. Toen ik in groep 7 zat ging mijn moeder weer werken. Mijn zusje en ik vonden dit eerlijk gezegd vreselijk. Huh hoezo? Onze moeder hoorde toch gewoon thuis te zijn? Dat was altijd zo geweest (zegt degene nu die meer uren werkt dan haar man/vader van haar kinderen)…

Mijn vader begon die tijd met een eigen cateringbedrijf. Hij zegde zijn loonbaan op en werkte vanaf toen vanuit huis. Het moment dat hij dat ons vertelde kan ik me nog heel goed voor de geest halen. Ik stond bovenaan de trap en mijn vader vertelde dat hij de komende periode thuis bij ons was. Ik vond dat zo.. tja.. vreemd! Dat moment heeft diepe indruk gemaakt.

Daarvoor had mijn moeder 99% van de opvoeding op zich genomen. Vrij normaal in die tijd. Mijn vader herinner ik me voornamelijk van de vakanties. We gingen altijd twee weken naar Frankrijk met een bevriend gezin van mijn ouders. Qua leeftijden volgden wij (de kinderen en allemaal meiden) elkaar mooi op en dat was altijd een fantastische match. Ik heb hele dierbare herinneringen aan die vakanties. Op dat moment was mijn vader er echt voor de volle 100% voor ons. Het is een man van weinig woorden, maar veel daden. Hij houdt van ons en dat liet hij altijd op zijn eigen manier zien. Hij beschermde ons.

Terug naar de pubertijd. Mijn moeder heeft helaas heel wat slapeloze nachten door mij gehad. Op mijn 14e had ik een vriendje die twee jaar ouder was. Samen met een ander bevriend stel wilden we een weekendje weg op een vakantiepark in NL. Ik mocht niet van mijn ouders. Tranen met tuiten heb ik gehuild, omdat die anderen wel mochten en ik niet. Mam… als ik naar mijn dochters kijk: ik begrijp je.

Op mijn 15e kreeg ik een vakantieliefde in Frankrijk. Hij was twee jaar ouder en ik was op slag verliefd toen ik hem zag. Dit was wederzijds. In die tijd was MSN Messenger de manier om met elkaar in contact te blijven. Nachtenlang zaten we in steenkolen Engels urenlang te praten. We bleven contact houden en toen ik 16 was, vroeg ik mijn moeder of ik naar Parijs mocht gaan, zodat ik hem daar kon ontmoeten. Dat mocht, maar dan wel met het hele gezin. Het was ontzettend romantisch: we ontmoetten elkaar weer onder de Eiffeltoren. We trokken er samen op uit, maar hij ging ook mee met mijn zusje, vader en moeder. Ik werd nóg verliefder en eenmaal terug wist ik gewoon dat dit niet de laatste keer zou zijn dat ik hem had gezien. Een paar maanden later vroeg ik aan mijn moeder of ik hem misschien alleen zou kunnen opzoeken in zijn woonplaats Rennes in Frankrijk. ‘Ja’ was het antwoord. EUH WAT. Die had ik even niet zien aankomen. Oké wie A zegt, moet ook B zeggen en dus begon ik de trip voor te bereiden, samen met mijn moeder.

Nu ik eraan terugdenk, denk ik wauw: wat heeft ze dat goed gedaan. Ze moet doodangsten hebben uitgestaan toen haar 16 jarige dochter alleen vertrok met de Thalys, in een land waar ze de taal met haar 5 VWO Frans niet zo goed onder de knie had (al vond ik toen van wel). Mijn moeder dacht dat ik toch wel was gegaan, of het nou met of zonder haar goedkeuring was. En dan had ze liever dat ik ontzettend goed voorbereid op pad ging.

Het was gelukt, mét de hulp van mijn moeder want zij stond onder mijn speed dial. En zo is het na al die jaren nog steeds en dat zal altijd zo blijven. Als ik ergens mee zit, als ik iets bizars te vertellen heb, als ik een trots moment heb, als ik moet uithuilen of als ik gewoon behoefte heb aan iemand die mij compleet kent, dan bel ik mijn moeder.

Al die reizen die ik heb gemaakt, kon ik alleen maar maken, omdat ik thuis zo’n veilige haven had. Ik wist dat er nog een thuis was, ondanks dat er duizenden kilometers tussen ons in zaten. Dat wil ik ook creëren voor onze dochters. Hoe vaak ik ook op mijn tanden zal moet bijten en een fake glimlach moet opzetten als ik ze uitzwaai. Ik weet dat jij dit ontelbare keren hebt gedaan mam.

Die bijzondere connectie is er altijd al geweest. We voelen elkaar aan en dat is gewoon nog intenser geworden nu ik zelf moeder ben. De band die zij met mijn dochters heeft, vind ik ook zo ontzettend mooi om te zien. Als zij er is, is de keuze snel gemaakt voor de meiden: oma it is.

Ik kan alleen maar hopen dat ik die bijzondere band ook ga ontwikkelen met mijn meiden. Daar heb ik alle vertrouwen in, want ik had en heb het perfecte voorbeeld. Ik heb zoveel meer respect gekregen voor het feit dat mijn moeder toch wel grotendeels in haar eentje mijn zusje en mij heeft opgevoed tijdens onze kinderjaren.

Mam: hierbij sorry voor alle slapeloze nachten die Shel en ik je hebben bezorgd en ook nog gaan bezorgen, want zoals je zelf zegt: moederliefde gaat nooit voorbij.