Hij wordt niet geboren met aangepaste schoenen en een begeleider aan zijn arm

Dit zat in mijn hoofd toen ik te horen kreeg dat Zayn Down had na 1,5 week. Ik kon even alleen maar denken aan aangepaste schoenen en een begeleider die erbij hoorde. Maar zo worden kindjes met een beperking of tegenwoordig liever gezegd een uitdaging niet geboren natuurlijk. Hier groei je langzaamaan in, stap voor stap. In het begin is hij een baby en doet hij wat een iedere andere baby ook doet. Pas rond een jaar begin je te merken dat hij iets anders is, omdat hij bijvoorbeeld later begint te kruipen en omdat je meerdere ziekenhuis bezoekjes hebt. Stap voor stap werd ik geïntroduceerd in een wereld die ik niet kende. Ik weet nog goed dat ik de eerste keer in het ziekenhuis zat met Zayn toen hij 4 weken oud was en we een controle hadden op de Down poli, vreselijk vond ik het. Ik werd geconfronteerd met oudere Down kindjes. Waarvan je dus niet meer kon twijfelen of dat ze het hadden. 1 was een jaar of 5, hij kon nog niet praten en was alleen maar aan het gillen. Een ander kon wel praten, maar dan met een dubbele tong. Ik kon ook niet naar het programma Down the Road kijken, dit was echt nog 10 Stappen te ver. Ik voelde me tegelijk ook enorm schuldig dat ik zoveel angsten had terwijl ik tegelijkertijd vond dat ik de mooiste en liefste baby van de wereld had. 

Op een dag liep ik bij het winkelcentrum en zag ik een Down meisje van een jaar of 20 op een tandem met aangepaste schoenen en een begeleidster, dat was het beeld dus wat ik voor ogen had. Ik kreeg een knoop in mijn maag. Begrijp me niet verkeerd ik was gek en smoorverliefd op Zayn, maar ik was er nog niet klaar voor om hem zo te zien over een aantal jaren. Tot ik voor de 2e keer naar de Downpoli mocht en ik een moeder met een Downmeisje van 3 tegenkwam, ze vroeg me hoe het met ons ging en ik raakte in gesprek met haar. Gek genoeg had zij dezelfde angsten als ik gehad en had ze het nu volledig geaccepteerd. Ook ben ik in die tijd mijn instapagina: down.withzayn begonnen om zo met andere moeders in contact te komen er bestaat dus een ware Down community, zo fijn om daar deel van te zijn. Stap voor stap groeide ik erin. Ik ging na 2 maanden Down the Road kijken en ik genoot er met volle teugen van.

Na 5 maanden ontwikkelde Zayn epilepsie, dat heb ik toen weer een plekje moeten geven. Nu inmiddels is hij er weer helemaal vanaf. Daarna moest hij een bril, dat moest ik ook weer even verwerken. Stap voor stap mag ik weer langzaamaan iets verwerken, en dat is oké.

Zo heb ik geleerd dat je niet direct in het diepe wordt gegooid. Dit is voor mij het normale nu omdat ik niet beter weet. Ik ben als mens gegroeid en ik kan oprecht zeggen nu dat ik het niet anders had gewild en daar bedoel ik mee dat Zayn Down heeft, het hoort gewoon bij ons en het is een deel van ons leven. Ik voel me gezegend dat ik zijn moeder mag zijn en ik ben ervan overtuigd dat ik sinds Zayn de beste versie van mezelf ben geworden. 

Ik liep vorige maand door het ziekenhuis met Zayn en ik liep een moeder met haar dochter tegemoet, een dochter die in een rolstoel lag en met haar gezicht achterover naar haar moeder keek. Haar moeder trok wat gekke gezichten naar haar terwijl ze met haar liep. Haar dochter keek met pure liefde en een magische glimlach naar haar moeder en het enige wat ik dacht was “wow, wat een pure en magische liefde hebben die 2 voor elkaar”. Dit was voor mij tegelijkertijd een keerpunt in mijn leven omdat ik vroeger zou hebben gedacht: “jeetje wat erg, dat meisje kan helemaal niks meer”. Ik geloof dat iedereen een dergelijke situatie meemaakt waarop ze anders naar het leven kijken, welke situatie heeft jou veranderd?