Hide the scars to fade away the shakeup

Dat ik meer aan mezelf moet werken de komende tijd is me goed duidelijk geworden. Ik heb mezelf en mijn emoties nogal verwaarloosd de afgelopen maanden. Gewoon alles lekker weggestopt. Maar ik vind dat niet zo gek. Want hoe ga je om met je eigen emoties, wetend dat elke dag, mama opeens uit je leven weggerukt kan worden? Wetend dat je van elke dag moet genieten maar er toch zo'n donkere schaduw valt over je vrolijkheid? Er zit een hele dunne lijn tussen vrolijk zijn en bang zijn de afgelopen tijd én de komende tijd. Al die tijd dat ik heb vast gehouden aan "sterk zijn", doet me nu de das om. Maar sterk zijn wil ik nog steeds!! Alleen tegen welke prijs? Mijn tranen kunnen bedwingen in ruil voor paniek aanvallen? Sterk zijn van buiten, maar van binnen langzaam afbrokkelen? Willen schreeuwen maar je mond houden. Zwart, wit. Verstoppen. 

Werken aan mezelf is vermoeiend en ik wil het niet altijd. Al is Yoga-avond nu wel echt een avond geworden waar ik naar uit kijk. Mediteren in bed net zolang tot ik in slaap val is ook zó fijn. Toch had ik het idee dat ik meer moest doen, en zo zei ik licht twijfelend toch JA op een afspraak met de praktijk psygoloog. Want om zo sterk te zijn als ik wil zijn, zal ik mezelf weer terug moeten vinden tussen al deze angst. Ik zal mezelf op de eerste plaats moeten zetten. 

Nog nooit was ik vrijwillig naar een psygoloog geweest en ik voelde me een ook mega ongemakkelijk zo in dat kamertje. Tegenover een vrouw die ik nog nooit van mijn leven had gezien en die ik helemaal moest binnen laten in wat ik voel, wil dit me gaan helpen. 'Dus, je bent doorverwezen. Waar kan ik je mee helpen?' begon ze vriendelijk. In mijn bovenkamer ging er een deur op een miniscuul kiertje staan en ik vertrouwde haar een stukje van mijn leven toe. De feiten, niet mijn gevoelens. 'Ik heb veel paniek aanvallen. Het komt waarschijnlijk door te veel stress.' begin ik. 'Ik wil van die aanvallen af.' Ze knikt. 'Waardoor heb je zo veel stress?' Waarom heeft de dokter geen notities gemaakt toen ze me door verwees?! AARRRRRRGG! 'Ik heb meer stress dan normaal omdat mijn moeder terminaal ziek is.' Ze knikt weer en haar gezicht word iets ernstiger. Langzaam begin ik toch te vertellen over wat ik voel. Dat ik niet wil dat mijn broertjes en mijn moeder me zien huilen. Dat ik voel dat ik sterkste moet zijn voor hen, maar het nu niet meer zo goed gaat. 'Het allemaal niet niks. Je gaat op een jonge leeftijd je moeder verliezen. Dat je sterk wilt zijn begrijp ik maar je moet je gevoel hier over niet weg stoppen. Hoe zou jij je voelen als jou eigen kinderen met dit soord gevoelens niet naar jou zouden komen? Als ze hun tranen voor jou in zouden houden? Hmm, zo had ik het nog niet bekeken. Dat zou ik eigenlijk echt mega kut vinden. 'Dat zou ik niet leuk vinden.' zeg ik en er breekt weer een klein stukje af van binnen. Ik voel sluizen achter mijn ogen openen maar ik dwing ze weer te sluiten en bijt hard op mijn lip. Echt wel dat het deze vrouw opvalt dat ik ook op dit moment alles binnen houd. Ze haalt een vragenlijst tevoorschijn. Een test. Geen idee waar deze test een uitslag voor moet geven maar ik doe hem wel. Eerlijk maar bescheiden vul ik de test in. Als ik klaar ben scoord ze mijn antwoorden en ik kijk ongerust naar het score blad. Volgens deze test zijn mijn angst en stress levels zéér verhoogd. Ook sluit hij gelukkig uit dat ik een depressie heb, dat valt dan weer mee. 'Ik mag je geen officiele diagnose op papier geven.' begint ze. 'maar als ik dit zo zie dan durf ik wel met zekerheid te zeggen dat je een angst-stornis hebt.' BAM!! Eigenlijk wist ik dit natuurlijk al. Maar de bevesteging horen van een psygoloog slaat toch wel een beetje in. Niet dat het iets veranderd aan de situatie. 

Zit je dan, met een angst-stornis.. WTF, moet ik hier mee? Gewoon door gaan? Moet ik de aanvallen tegen blijven houden of moet ik het laten gaan? Hyperfentileren en denken dat je dood gaat is nou niet echt iets wat ik "wil laten gaan".. En toch moet het blijkbaar.

Ik moet het over me heen laten komen, terwijl ik dat niet wil. Ik moet erover praten, terwijl ik dat niet wil. Ik moet het laten gebeuren om beter te worden. Geen plekken of situaties vermijden alleen omdat ik er angst van kan krijgen, dat maakt het erger. Ik moet erover schrijven, dat kan ik wel..