5 jaar geleden
Hi, my name is...
Voorstellen dus!
Hallo!
Mijn naam is Laura, en op de foto zie je mij en mijn twee grote liefdes. Mijn man Sjors, met wie ik samen ben sinds juni 2008 (al bijna 11 jaar dus) en onze zoon Ubbe Johannes die op 3 augustus alweer 3 wordt.
Een burgerlijk stel zijn we. Niets liever dan samen zijn, samen aanrommelen en zonder spannende hobby’s. En toch is ons leven bewogen en niet saai dankzij gezondheid; de diabetes van mij en sinds kort ook de diabetes van ons prachtige jongetje.
De diabetes kost mij veel en de meest gehate opmerking van de afgelopen maanden is dan ook de goed bedoelde opmerking ‘er valt goed mee te leven’ en ‘je kan er 100 mee worden’ toen Ubbe het ook bleek te hebben. Mede daardoor wil ik ook ‘diabetesawareness’ bewerkstelligen, zodat mensen beseffen dat diabetes veel meer voeten in de aarde heeft dan een shotje insuline bij een hapje eten.
Maar dat komt. Als ik de beslissing maak echt te gaan schrijven.
Verder over mij; ik hou van Netflix, haken, lezen, koken, bakken en de natuur. Ik werk als assistent hoofdcaissiere in de mooiste supermarkt van Nederland (mijn bescheiden mening).
Ik heb een paar zeer geliefde vriendinnen, een broertje en een zusje (van 30 ;) ). Onze zoon heeft zes opa’s en oma’s (schoonouders zijn gescheiden en hertrouwd) en een overgrootmoeder (mijn oma geniet ook van haar achterkleinzoon).
Fun fact; een van mijn twee beste vriendinnen heeft diabetes. Mijn zusje, moeder en vader óók.
Nou. Doei!
MamavanAvanD
Diabetes awereness, goed idee! M’n vader weet nu 6 jaar dat hij het heeft. Hij is zelf arts dus weet er ook veel over. Wat ik trouwens interessant vind is dat blogvloginstamam Kelly Caresse ook diabetes type 1 heeft en er ook geregeld wat over deelt. Er is ook een vlog waarbij ze in beeld brengt hoe bloedsuikertechnisch haar dag verloopt. Meten, weten, rekenen, spuiten, meten, compenseren, de hele dag door. En dan mensen die zeggen ‘ga dan voor een pompje’ en niet snappen dat dat niet de oplossing is. Broertje van een vriendin van me heeft niet-aangeboren-hersenletsel overgehouden aan een suikercoma. Van een vlotte, sociale jongen veranderd in een jongen die moeite heeft met sociale situaties, veel meer verwerkingstijd nodig heeft... en dat enkel doordat z’n suikers through the roof gingen en hij het met maximaal bij bolussen niet omlaag kreeg. Wat mij betreft mogen mensen er best minder simpel over gaan denken. Dus ik ben benieuwd naar je eventuele volgende blogs!