Het zal toch niet weer..

In mijn vorige blog beschreef ik het verlies van mijn tweeling, de ongeloof en het verdriet. Mijn hart was gebroken...

Precies een maand later, in mei, werd ik ongesteld. Knap wel, dat mijn lijf zich zo herpakte. Confronterend ook, want ik hoorde niet ongesteld te zijn. 

Ook in juni werd ik netjes op tijd ongesteld, ondanks een nieuwe poging zwanger te raken. Want ja, ik had verdriet, maar er was ook nog steeds dat enorme verlangen naar een tweede kindje.

13 juli 2019, we waren op vakantie, ik voelde me gek, anders. Zou me niets verbazen als ik weer zwanger zou zijn. Ik deed een test, en ja hoor. 2 streepjes! Hoera!! Ik voelde me best blij, maar was ook enorm gereserveerd. ‘Wat als, wat als het nu weer niet goed gaat’ ging continu door mijn hoofd.

Een week later, op vrijdag, had ik een raar gevoel in mijn buik alsof ik ongesteld moest worden. Die avond zouden we naar een braderie gaan. Voordat we gingen moest ik nog even naar de wc, en tot mijn schrik zag ik dat ik bruinverlies had. Ik belde de verloskundige en zij gaf aan dat het op dit termijn (5 weken) twee kanten op kon. Afwachten dus. Mijn gevoel zei me dat dit niet goed zat. Maar ik kon niet anders dan het even loslaten en maar zien hoe dit zou gaan.

De volgende ochtend rond 6u ging ik naar de wc, het bloed stroomde eruit. Ook dit kindje ging ik verliezen. Weer die klap in mijn gezicht... ik weet nog goed dat vlak voor ik het verloor ik echt enorme krampen kreeg. Ik voelde het gaan, en kon zo ook afscheid nemen. Een groot verschil ten opzichte van de missed abortion van de tweeling. Heel verdrietig was het, absoluut, maar voor mij ‘fijner’ te zien dat het klaar was. Voor de zekerheid stuurde de verloskundige me door naar het ziekenhuis voor een controle; was mijn baarmoeder echt leeg? 

En wat zouden vervolgstappen kunnen zijn na deze 2 miskramen kort na elkaar?

Mijn buik bleek leeg én ‘schoon’ en we kwamen in aanmerking voor nader onderzoek. Maar daarvoor moest ik eerst 12 weken niet zwanger zijn...