Het werd net even te veel

Je leven bloot stellen aan media of de buitenwereld. Het is leuk om dingen te delen maar soms ook best confronterend. Ben ik verschuldigd om alles te vertellen wat er aan de hand is of wat er gaande is in mijn leven? Niet bepaald, maar toch is het fijn om mensen te hebben die hetzelfde hebben meegemaakt of in dezelfde situatie zitten. Dan kun je namelijk je gevoelens delen met elkaar. Ik heb een blog geschreven over de frustraties en struggles van een jonge moeder. Wat daarin in staat is nog maar een deel ervan. want hoe gaat het nu echt met mij? Met de gedachte of ik dit wel zou moeten delen is soms best beangstigend, want hoe zou men erop reageren? Medelijden hoef ik niet, maar het uitspreken heeft mij altijd goed gedaan. Weten dat je niet de enige bent.

Rond mijn zeventiende heb ik vaak geworsteld met onzekerheid. Ik hield niet van mezelf en kon mezelf nauwelijks in de spiegel aankijken. Ik ben hulp gaan zoeken, omdat ik dat zelfbeeld wilde veranderen. Die periode heeft mij sterker gemaakt, maar ik wist dat het lang zou duren voor dat ik helemaal weer de “oude” was. Nu vijf jaar verder en ik ben sterker dan hiervoor.

Toen ik negentien was ben ik zwanger geraakt en twijfelde  we of we het kindje wilde houden. Mijn liefde voor kinderen was (gelukkig) groot, want diep vanbinnen wist ik dat ik het niet weg kon laten halen. Ik was net uit mijn therapieën en wist niet zeker of het de verstandigste beslissing was. Toch heeft het moederschap mij een stuk sterker gemaakt.

Nu sta ik hier mijn lieve mannetje is één jaar en de tijd vliegt. Maar in dat jaar is er enorm veel veranderd voor mij. Ik ben verhuist naar het zuiden, ik kende er niemand behalve mijn vriend. Een totaal onbekend gebied, want ik was er zelf ook nog nooit geweest. Ik kende mijn vriend vier maanden voordat ik zwanger werd. Vrij kort, je begint elkaar nog te leren kennen. Ik wist dat hij mijn toekomst was, omdat hij mij altijd een fijn gevoel geeft. Nu nog steeds heel gelukkig met hem, maar we zijn wel tegenpolen. Een paar maanden na de geboorte van mijn zoon heeft mijn moeder borstkanker gekregen. Het deed onwijs veel met ons. Mijn steun en toeverlaat, mijn mama die altijd de sterkste was van de familie nu op haar zwakst. Mijn moeder, zus en ik waren altijd de drie musketiers de liefde voor hun is onbeschrijfelijk maar nu op twee uur afstand. Ik kon toen niet even meer met ze knuffelen als ik dat graag wilde, want ik wist dat ik mijn moeder nodig had en mijn moeder mij. Mijn zus en ik konden soms dagen huilen en mijn moeder net zo goed. Het heeft ons nog sterker gemaakt, maar het was niet altijd makkelijk. Gelukkig had mama haar vriend nog ik was altijd blij als ik even was geweest en ik haar dan daar weer veilig achter liet bij hem. Paar maanden later heeft haar vriend de rot ziekte leukemie gekregen. Mama was bijna klaar met haar chemo’s, maar moest haar maatje bijstaan bij alle onderzoeken die hij nog kreeg. Een heel sterk koppel die toen samen op hun zwakste waren. Mijn moeder is gelukkig klaar met de strijd tegen borstkanker, maar we moeten nog even doorvechten met zijn alle tot dat de vriend van mijn moeder ook weer beter is.

Ik zit hier maar, twee uur van mijn familie vandaan terwijl ik er voor ze wil zijn. Ivm met de Corona kan ik ze namelijk maar regelmatig opzoeken Vijf dagen thuis, twee dagen werken. Ik had veel doelen, maar ik weet ook dat ik ze niet allemaal kon waarmaken. dit jaar begonnen aan een vooropleiding, maar ik ben gestopt omdat het mij te veel werd. Ik kon het niet combineren, ik had het moeilijk met de dingen die aan me hoofd zaten en tegelijkertijd voor de kleine te zorgen. Ik heb het nooit zo bekeken, maar merkte aan mezelf dat ik “op” was. In mijn familie zijn we vechters tot dat we echt niet meer kunnen, maar ik wist niet dat dit voor mij al de druppel was.

Het ging weer slechter met mij en zat met mezelf in de knoop. Ik kon mijn draai hier niet vinden en was daarnaast met nog veel meer bezig. Ik struggle nog regelmatig met bepaalde doelen maar ik heb er nu één voor ogen. Ik ga mijn best doen, maar falen is niet perse slecht. Het is geen safe choice, maar sinds de dag dat ik had besloten om het kindje te houden is mijn leven sowieso totaal veranderd. Ik sta sterk in mijn schoenen, maar ik deal soms nog steeds met onzekerheid. Door het enorme chaotische jaar waarin ik in zat vond ik het moeilijk om met bepaalde dingen om te gaan. Ik heb geen moment spijt van de beslissing die ik toen heb gemaakt, want ik mis mijn oude leven niet. Ik vind het soms wel moeilijk om een beperkte vrijheid te hebben. Door het bedrijf van mijn vriend is bij ons de zorg niet altijd 50/50. We hebben hier samen voor gekozen, maar neemt niet weg dat het niet altijd makkelijk is.