Het welbekende knikje van herkenning en compassie van een andere ouder

Het moederschap heeft voor mij een heel nieuw universum geopend. Oké, dat klinkt een beetje zweverig, maar hear me out. Ik ben benieuwd of sommige ouders dit herkennen.

Misschien kan ik het voor de (nog) niet ouders onder ons het best vergelijken met het uitvinden van een nieuwe hobby, maar dan een hobby die zo ongeveer 1/3e van de Nederlandse huishoudens momenteel uitoefent en een nog groter percentage het ooit heeft uitgeoefend: het opvoeden van jonge kinderen (<12 jr.) Je doet eerst zelf maar wat, je praat erover met je omgeving, kijkt hoe anderen het doen, je volgt tips op, je wordt er (hopelijk) een beetje beter in, je komt erachter dat er een gigantische community bestaat en je hobby wel een miljoen verschillende zijtakken heeft. En hoewel deze specifieke hobby geen competitie kent, denken sommige hobbyisten daar toch anders over. Er gaat plots een hele nieuwe wereld voor je open. Nouja… zo ervaar ik dat met het moederschap.

En omdat zoveel mensen deze ‘hobby’ (hierna stop ik met deze metafoor, beloofd) uitoefenen of ooit hebben uitgeoefend, heb ik, tijdens de relatief korte periode dat ik mijzelf moeder mag noemen, ontdekt dat je er niet alleen voor staat. Ik heb ervaren dat op de momenten dat ik het nodig had er altijd wel iemand een arm om mij heen sloeg. Of dat nou van een bekende was of een compleet vreemde. Het hoeft trouwens natuurlijk niet meteen een arm te zijn: het is ook dat welbelbekende knikje als je langsloopt en iemand ziet dat je je best doet om je kinderen in leven te houden. Dat knikje van herkenning naar andere ouders is een ding joh. Ik doe het tegenwoordig zelf ook. Er is enkel wel één voorwaarde voor het ontvangen van dat knikje, die arm om je schouder en die hulp: je moet ervoor openstaan en het accepteren.

Een aantal voorbeelden van mooie gebaren van wildvreemden

Samen met Noëlle en Elodie was ik naar een speelplaats iets verderop in de wijk. Elodie was piepjong en Noëlle net geen twee jaar. Robin was aan het werk, dus ik besloot eropuit te gaan met alleen de dames. Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen: die nachten waren nogal uitputtend. Ik leefde als een zombie en was blij als ik dit soort activiteiten kon ondernemen. Ik nam Noëlle mee op het meerijdplankje wat achter de kinderwagen hing. Aangekomen bij het speeltuintje bleek het toch iets kouder dan verwacht. Noëlle zat niet goed in haar hum en wilde alleen maar wegrennen en vooral dingen doen wat niet mocht. Elodie kon niet stoppen met huilen. Ik voelde me verscheurd. Ik rende achter Noëlle aan en Elodie begon steeds harder te krijsen in de kinderwagen. Goed… ik had het geprobeerd: op naar huis. Maar dat was nog niet zo makkelijk. Noëlle wilde niet meewerken en Elodie huilde hartverscheurend. Ik kan je één ding vertellen: als je pas moeder bent geworden, je bomvol hormonen zit, je max 3 uur geslapen hebt en je krijgt je pasgeborene niet stil wat je ook probeert: je krijgt een error in je hoofd.

In mijn geval probeerde ik 2 meter van het speeltuintje op een parkeerplaats, midden in een woonwijk op de stenen grond, mijn baby te voeden. Het werkte niet: zij was te veel overstuur en natuurlijk werd dat alleen maar erger, omdat ik mijn hoofd niet meer koel kon houden en tegen de tranen zat te vechten. Zat ik daar met twee kleine hummeltjes. HOE KOM IK NU NAAR HUIS!? Dacht ik alleen maar. En toen was daar mijn reddende engel: een totaal onbekende vrouw, die gewoonweg haar auto parkeerde op de parkeerplaats waar ik zat. Ze wierp een blik op me en vroeg: ‘gaat het wel?’. Waarna ik alleen nog maar meer moest huilen. Ik zei haar eerlijk: ‘nou eigenlijk niet’. Ze leidde ons mee naar haar huis, waar ik kon zitten op een bankje in de voortuin. Noëlle had ondertussen heel goed in de gaten dat mama het even moeilijk had, dus ze werd een engeltje en zat stilletjes naast me op de bank. De mevrouw bracht me een glas water, zei wat bemoedigende woorden als: ‘we zijn daar allemaal geweest. Het gaat voorbij’. Ik kalmeerde waardoor ik Elodie weer kon voeden. Toen ik enigszins terug was op aarde durfde ik het aan om verder te lopen. Ik ben deze mevrouw eeuwig dankbaar, want dit steuntje in de rug was precies wat ik op dat moment nodig had.

Nog een mooi voorbeeld: samen met twee vriendinnen was ik met de kindjes naar het strand. Het was de eerste keer voor Elodie, dus gelijk een mijlpaal! Naast ons zat een grote groep mensen van verschillende leeftijden. Ze hadden geluidsboxen mee en daar denderde Andre Hazes muziek uit. Een pasgeborene op het strand trekt natuurlijk wel de aandacht. Ik zie nog al die vrouwen smachtend naar Elodie kijken. Gezien de hitte voedde ik haar regelmatig en was ik aan het struggelen om haar comfortabel in de schaduw te houden zonder dat ze compleet onder het zand zou gaan zitten. Eén man van de groep maakte contact met ons en bood mij zijn chille strandstoel aan. Het was echt zo’n stoere vent vol tatoeages met een klein hartje. Hij zei zoiets als: “ja als je klaar bent wil ik hem wel direct terug hebben!’. Zodra ik klaar was met voeden, bracht ik zijn stoel terug. Vervolgens zei hij dat het niet meer hoefde en heb ik het hele stranduitje op de chille stoel gezeten met Elodie.

Toen Noëlle nog een baby was, gingen we regelmatig uit eten. Als ze huilde voelde ik me opgelaten, omdat ik dan het gevoel had dat ik de avond voor andere onbekende mensen verpestte. Ik probeerde er dan ook alles aan te doen om haar stil te krijgen. Eigenlijk altijd kwam er altijd wel een wildvreemde naar mij toe om te zeggen dat het niet erg was. Nu moest ik dat alleen zelf nog gaan geloven.

De mooiste gebaren van dierbaren

Bij verschillende vriendschappen en familiebanden heeft zich voor mijn gevoel een nieuwe verdieping plaatsgevonden. Op de momenten dat ik het nodig heb, staan zij altijd voor mij klaar. Als ik met mijn handen in het haar zit, zijn zij er om de zorg van de kinderen uit handen te nemen. Om uit te huilen, een knuffel te geven, een belletje of een kaartje te sturen. Natuurlijk is dat wederzijds en dat weten ze. Maar eerlijk is eerlijk: in het babytijdperk heb ik meer geleund op hen dan zij op mij. Ik vond en vind het nog steeds wel moeilijk om hulp te accepteren. Toch wordt het makkelijker, want op een bepaald moment moet je wel. Dan is het beter voor je kinderen als jijzelf een break kan nemen en kan opladen. Al is het maar voor even.

Ik ben me ervan bewust dat ik in mijn handen mag knijpen met mijn familie en vrienden. <3