Het was vallen maar we zijn weer opgestaan

Een schoonmoeder met een straat en contact verbod. Na stalking verhuizing en een hoop toestanden heb ik me serieus onwerkelijk alleen gevoeld. Instorten was dan ook het enige wat kon gaan gebeuren. Na wat diverse pogingen van de schoonfamilie om de banden te lijmen heeft man lief na veel vallen en opstaan eindelijk besloten de stekker er uit te trekken. Met zijn zus met zijn broer en ook zijn moeder. Een keuze die een hoop pijn en verdriet hebben veroorzaakt En wat spanningen in het huwelijk. Maar naast die spanningen heeft het ons sterk gemaakt. 

Ik ben geschrokken van reacties die gegeven zijn op fb toen mijn bericht geplaatst werd zonder dat ik hier van wist of op voorbereid was. Ik realiseer me dat de wereld snoeihard geworden is en je afgerekend wordt op wat je schrijft hoe je schrijft en samenspraak en groepsdynamica hierin een rol speelt. 

Ik ben geschrokken van hoe de maatschappij mensen ( en in dit geval mijn verhaal) finaal de grond in trappen en uitspraken doen die echt geen enkele positieve bijdrage bieden of support maar met name gericht is op zelf verrijking en volgers...

Dit alles is de reden waarom ik even niets meer van me lied horen. Mijn achtbaan was heftig genoeg.... de weg was lang...

Maar inmiddels heb ik alles weer op de rit en ben ik voornemens weer wat vaker te gaan bloggen. We hebben ons gezin verrijkt met de komst van een tweede zoon. Ik ben gestopt in de reguliere hulpverlening en heb een eigen bedrijf opgezet gericht op geweld in familiaire kringen en spreek als ervaringsdeskundige bij grote partijen als politie de blijf groep en andere instanties... de instanties die mensen helpen in nood. 

Ik ben trots in hoe we er uit gekomen zijn. Zo sterk zo krachtig zo samen. 2020 wil ik gebruiken om mijn visie te verbreden en mij te richten op cyberpesten. Iets wat niet alleen bij de jeugd past maar juist bij wij volwassen een dagelijkse behoefte lijkt te zijn zonder stil te staan wat dit met een ander doet .....

Liefs