Het was tijd

Nu ik dit schrijf is het bijna 9 jaar geleden dat ik een besluit nam voor de rest van mijn leven. Het eerste dat ik écht helemaal voor mezelf deed. Iets dat al zo lang door mijn hoofd spookte. Iets dat ik, voordat ik het daadwerkelijk deed, in mijn hoofd al 100 keer opnieuw gedaan had. Ik had genoeg excuses om het niet te doen. Ook genoeg excuses om het wel te doen. Niemand kon me vertellen wat juist was. Niemand zou echt begrijpen waarom ik er ook maar over dacht. Niemand. Dus zo besloot ik om er met niemand over te praten. Dit moest ik alleen doen.Na alle scenario’s herhaaldelijk in m’n hoofd af te spelen. Na alle twijfel vanwege alle pijnlijke gevolgen. Na een shitload aan tranen en maandenlange buikpijn. Plots voelde het als het enige om te doen.Zonder iets te laten merken nam ik definitief afscheid. Dat was niet chique. Het was ook niet mij, maar ik wist geen andere manier. We hadden ook kunnen praten, maar dat hadden we al zo vaak gedaan. Zo vaak probeerde ik tot je door te dringen, maar ik leek keer op keer te falen. Praten had me alleen maar tegengehouden. Het had me zwak gemaakt en ik moest sterk zijn. Nu niet voor jou, maar voor mij. Voor mijn toekomst en niet die van jou.

Het is bijna onmogelijk om uit te leggen. Heel lang voelde ik me veilig bij haar. Zelfs als ik me onveilig voelde bij haar. Zij was thuis. Bij papa was het leuk, maar mama was gewoon mama en thuis was thuis.Toen ik op twaalfjarige leeftijd uiteindelijk toch bij mijn vader ging wonen (eigen keuze), miste ik haar. De eerste weken keek ik ’s avonds dagelijks uit mijn zolderraam. Dan kon ik uitkijken op haar flat en blies ik een kus.

Naarmate ik ouder werd ging ik anders tegen dingen aankijken. Het is helemaal niet tof als je eigen moeder zo naar tegen je doet. Het is niet normaal. Bij mijn vriendinnen thuis was het niet zo. Daar was het fijn.

Het is gewoon niet goed te praten. Hoe hard je het ook probeert, want dat deed ik. Dat werd een tweede natuur om alles beter te maken voor mezelf, vooral naarmate ik ouder werd. Alleen werd het niet beter. Het werd alleen maar erger. Ik kon me nog steeds volledig laten leiden door haar, net als vroeger. Daardoor raakte ik de controle kwijt over mezelf. Iets met dingen niet willen en ze toch doen om iemand te helpen, maar uiteindelijk zelf in een shitshow te belanden.

Die ene dag deed je het weer. Je flipte volledig. Inmiddels was ik bijna 24, maar ik kon nog steeds vol ongeloof kijken naar hoe je tekeerging. Bang was ik nooit echt. Eerder gefrustreerd, vol vragen en onbegrip. Nu was zij ook nog het haasje, hoe klein ze ook nog was. Ik had je nog gezegd dat zij niet de oorzaak is van jouw gevoel en jouw verdriet en al was ze dat wel, ze kan er niets aan doen. Zij verdient het niet. Ik had je ook gezegd dat ik het niet nog eens aan kon zien. Het is gewoon niet oké.Zwart. Door al het gescheld en geschreeuw, het stampen en het huilen heen was dat het enige dat ik nog zag. Een ruimte gevuld met stress, frustratie, angst en verdriet. En toch voelde ik niets. Compleet verdoofd was ik. Op dat moment realiseerde ik me dat er in enkele seconden tijd zo ontzettend veel kon veranderen. Dat mensen de controle volledig kunnen verliezen met alle gevolgen van dien. Door één moment. Maar ik ben niet zo. Ik ga niets doen. Ik ga niets meer zeggen. Ik kan niet meer en ben op. Ik heb dit allemaal al veel te vaak gezien en dit is de laatste keer. Mijn laatste keer. Het stopt.Ik kan jou niet veranderen en ik kan jou niet helpen. Het is niet aan mij. Het is ook niet aan haar, maar ik kan het voor haar ook niet meer opbrengen. Het is aan jou. Dat is het eigenlijk altijd al geweest.

Je had geen idee, maar dit was de laatste keer dat je me zag. Het was ook voor haar de laatste keer dat ze mij zag. De laatste keer dat ik haar zag. En ook zij had geen idee. De kus die ik op haar hoofdje drukte zal ik nooit vergeten. Soms voel ik haar kleine armpjes nog om me heen als ik denk aan die laatste knuffel. De laatste blikken die jij en ik naar elkaar wierpen zal ik ook nooit vergeten.

Noem me een lafaard, maar het kon alleen maar op deze manier. Dat weet jij ook. Ik hield zoveel van jou, maar ik moest nu van mezelf gaan houden, voor mezelf gaan zorgen en voor mezelf gaan leven. Ik heb dat alles te lang en te veel voor jou gedaan. Dat is niet hoe het hoort.

Misschien heb ik er toch niet alles aan gedaan. Misschien had ik meer moeten pushen naar hulp. Misschien had ik nog een laatste keer moeten praten om je nog eens uit te leggen hoe alles voor mij was. Misschien, misschien.. Misschien hield je wél nog veel van mij, maar ik voelde het niet. Ook daarna niet. Jij accepteerde mijn keuze veel te snel. Dat is prima, want het heeft veel bevestigd.

Dankbaar ben ik voor het leven dat je me hebt gegeven. Trots ben ik op wat ik daar zelf van gemaakt heb.