Het voelde als of er iets goed mis was met ons meisje

Al weken is G 's nachts in de weer. Drie weken lang had ze last van een oorontsteking, ondanks de antibiotica. Maar deze nacht was anders dan de andere nachten. We lagen net te slapen toen we wakker schrokken van een heel hard gekrijs, een geluid dat ik niet kende. Ik sprong meteen uit bed, alles in me schreeuwde dat er iets goed mis was met ons meisje. Ik rende naar haar kamer en zag G hysterisch door haar bed rollen. Ik wist niet wat ik zag – had ze zoveel pijn aan haar oren, of was het iets anders? Wat was dit?

Ik haalde haar uit bed en merkte dat ik haar totaal niet kon bereiken. Ze leek compleet van de wereld. Ik nam haar mee naar onze kamer, zodat we samen konden proberen te begrijpen wat er aan de hand was. Ze bleef maar rollen en hysterisch huilen, en ze reageerde helemaal nergens op. Op het moment dat we dachten dat we misschien de huisartsenpost moesten bellen, begon ze langzaam wat rustiger te worden.

Die nacht deed ik geen oog meer dicht. Ze sliep tussen ons in, omdat ik bang was dat er iets met haar zou gebeuren. In de ochtend belde ik meteen de huisarts – ze moest echt nagekeken worden. Gelukkig konden we snel terecht, en G werd grondig onderzocht. Haar oren zagen er eindelijk rustiger uit, waardoor het uitgesloten werd dat het aan haar oren lag. Wat het dan wel was? De huisarts denkt aan nachtangst. G is daar eigenlijk nog wat jong voor, maar het zou kunnen.

Onze oudste had vroeger ook altijd last van nachtangst, maar dit zag er echt heel anders uit.

Zijn er ouders die hier ervaring mee hebben bij jonge kinderen?