Het vervullen van onze tweede kinderwens

Dit jaar besloten we om ons gezin uit te breiden. Het voelde namelijk nog niet compleet en we hebben nog heel wat liefde te verdelen.

In januari was onze eerste poging. We hadden nog een cryo van dezelfde IVF cyclus als Casper. De dokters waren enorm positief want de cijfers van cryo liggen hoger en al zeker bij een gelukte poging in dezelfde cyclus. Helaas werd die positieve bubbel snel doorprikt.

Dus maakten we een afspraak voor een nieuw behandelplan en in Maart mocht ik opstarten voor een nieuwe IVF poging. Dat was op 14 maart. ’s Morgens op controle en ’s avonds kwam het nieuws van de lockdown. Een lange lockdown die mijn mentale weerstand iedere dag een beetje meer op de proef stelde. Ik wil zwanger zijn! Ik verlang naar een baby en had gedacht dat het dit keer allemaal vlotter zou verlopen. Mijn grootste angst was weer een strijd van een jaar of twee. Tijdens de lockdown zie je krantenkoppen met: “Lockdown babyboom” en op sociale media is het de ene aankondiging na de ander. Dat knabbelt wel aan mijn mentale weerstand. Hoewel ik blij ben voor anderen, ben ik teleurgesteld voor mezelf. Misschien zelfs wat jaloers…

Enkele maanden verstrijken en in juni mochten we eindelijk weer opstarten. Vol goede moed en met het idee dat ik er helemaal klaar voor was begon ik eraan. Elke dag een shot hormonen. Tot de dag van de punctie. Maar liefst 16 eicellen werden gevonden. De dag nadien kreeg ik telefoon dat ze er 6 hebben bevrucht en dat ik 1 juli mocht terugkomen voor de terugplaatsing. Yes! We zijn weer vertrokken! Enkele dagen na de terugplaatsing mocht ik bellen om te horen hoeveel embryo’s ze konden invriezen. Helaas! Helemaal niets. De kwaliteit was onvoldoende. Dus alle hoop ging naar de quasi perfecte embryo die werd teruggeplaatst. Toch voelde de 5 gemiste embryo’s als een verlies. Tijdens de wachtweken werd voor mij al duidelijk dat ik niet zwanger was en de bloedtest bevestigde dit dan ook. Het was eventjes confronterend om van 16 eicellen naar niks te gaan. Maar, sprak ik mezelf moed in: volgende keer beter!

Opnieuw een afspraak maken met de gynaecoloog om een nieuw behandelplan te bespreken. Alleen viel dat serieus tegen. We zijn 14/ 7 als ik bel en de eerst volgende afspraak kan pas 22/8, mijn menstruatie begint op 11/8 met andere woorden we missen weer een maand. Hoe kan het dat je in behandeling bent en niet eerder een afspraak kan krijgen? Ik voelde me enorm in de steek gelaten door het ziekenhuis. En het was toen dat ik instortte. Ik kon de tranen niet bedwingen en werd kwaad. Kwaad op iedereen die wél vlot zwanger geraakt, kwaad op het ziekenhuis dat ze me niet sneller konden helpen, kwaad op alle mensen die de coronamaatregelen aan hun laars lappen, kwaad op mezelf… Wat doe ik verkeerd? Mijn man stelde voor om naar de privépraktijk te bellen van onze gynaecoloog. Oef, daar kon ik 3/8 al terecht. Toch weer een opkikker.

Na een controle en bespreking van mijn medicatie, blijkt alles in orde. Daaruit blijkt dat Casper ook een wonderkindje is. De kwaliteit was toen niet denderend, maar het positieve is dat als we een goed embryo hebben, ik snel zwanger ben. (woorden van de dokter) De dokter gaat de hormonen verlagen. Ik heb te snel last van overstimulatie en dit kan de kwaliteit van de eicellen minderen. We gaan ons focussen op kwaliteit en niet op kwantiteit.

Als één wonder kan, kan het nog eens. Daar trek ik me aan op. Klaar voor IVF poging 3!

Mentale weerstand: 5/10 – voor even toch. Want wat er vervolgens gebeurde, duwde me weer helemaal naar beneden.