Het verleden...

Mijn eerste zwangerschap was niet leuk. Niet zo zeer omdat ik zo ziek was, ja, een paar weekjes. Maar meer door de relatie met F. waar ik in zat. Deze ging opeens in sneltreinvaart veel slechter dan ik had gedacht. Iets met drugsgebruik en agressie. Een bevalling die ik zonder steun van een partner moest doen, de zorg voor een baby die ook volledig op mij neerkwam en toen de fase dat ik weg wilde. Het was in zo'n korte tijd niet niks.2013Dit jaar begon met een periode met de nodige diepe dalen en valpartijen. Ik ben weg gegaan bij mijn ex. Dit ging niet zonder slag of stoot. Hij kon het eigenlijk niet accepteren. Maar ik kon het niet meer opbrengen. Mezelf altijd weg cijferen, geen vrienden en familie zien, alles alleen doen en dan ook nog eens een verschrikkelijk dominante man die me altijd de grond in trapte. Ook voor onze dochter is hij er helaas in mijn optiek geen dag geweest. Ik ben 100 km. verderop gaan wonen uit zelfbescherming. Hier heb ik weer iets prachtigs opgebouwd, hierover later meer.F. is er helaas niet voor onze dochter. We hebben de nodige rechtszaken gehad waarin hij regelmatig werd afgewezen door de rechter gezien zijn onstabiele leven. 2013-2014-2015-2016 Jaar na jaar waren we continu aan het procederen. Geen pretje kan ik vertellen. Maar de positieve kant is dat je van jezelf ontdekt hoe sterk je bent. Dat je nooit moet opgeven. En dat als je iets wil, het je gaat lukken.2017 Dit jaar begonnen we met een traject om de communicatie te "herstellen". Helaas was dit een onmogelijk project. Er viel met hem geen land te bezeilen, geen normaal gesprek kwam van de grond. Als je dan net even dacht dat het beter ging, ging het weer vol gas achteruit en kon je weer opnieuw beginnen.

In het traject heb ik vanaf dag 1 mijn gevoel gevolgd en met elk stapje ben ik heel dicht bij mezelf gebleven. Van alle kanten kreeg ik support. Iedereen was er voor me. Familie, vrienden en uiteraard mijn nieuwe partner. Na 1 ontmoeting tussen F. en zijn biologische dochter was het eind 2017 klaar. Het kostte allemaal teveel moeite en energie. Weer een jaar vol stress, verdriet en heel veel verspilde energie.Ondanks dat je toch op iets anders hoopt, kon ik het zien aankomen. Ik kende hem langer dan vandaag en wist  waar ik aan toe was. En het is prima zo. Mijn dochter ziet mijn nieuwe partner als haar vader en weet eigenlijk niet beter. Vanaf dat ze 1 jaar is staat hij wel voor haar klaar en mag hij zichzelf ook echt vader noemen. Voor  mij word je niet zomaar vader. Om zo genoemd te worden moet je verdienen. 2019Maar ik kan nu wel zeggen dat ik gelukkig ben. In een nieuwe relatie met een geweldige man. Een man die er altijd voor mij is. En nog veel belangrijker, een man die er altijd voor m'n dochtertje is. Vanaf dag 1 dat hij ons leerde kennen ging het zo ontzettend natuurlijk tussen die 2. Alsof het geen dag anders is geweest. Beter kun je je toch niet wensen?Hierover zal ik verder vertellen in de volgende blog. To be continued...