Het telefoontje wat alles zei.

Een telefoontje kan je leven veranderen. 

Een telefoontje wat jaren geleden plaats had moeten vinden maar waar ik toen zeker nog niet klaar voor was geweest. 

Een telefoontje wat nu op dit moment op het juiste moment kwam.

Een telefoontje wat ik met niemand beter had kunnen voeren dan degene waarmee ik hem gevoerd heb. 

Zoals ik in een eerdere blog schreef heb ik voor defensie gewerkt. Vanaf mijn 17de tot mijn 23ste levens jaar was ik er werkzaam. Door de PTSS die ik had opgelopen na uitzending kreeg mijn carriere nog een staartje en dat heette de veteranenwereld. Een wereld waar mooie dingen in gebeurden maar ook heel veel leed was. Altijd heb ik mij hier volop voor ingezet en voelde dat als een stuk loyaliteit naar defensie toe. De afgelopen tijd meende ik dat ik de wens had om hier nog meer in te kunnen betekenen. Gezien het feit dat ik een van de langslopende procedures ben die Defensie heeft voor het erkennen van de PTSS. Ruim tien jaar heb ik hiervoor gevochten en heb ik de erkenning gekregen waar ik recht op had. Maar nog steeds voelde ik zo'n enorme loyaliteit richting Defensie. Zo was ik ook opgevoed geworden door het bedrijf en om dat niet meer te doen voelde als iets onmogelijks. 

Tot dat ene telefoontje. Een vriend van mij werkt binnen defensie en had ik gevraagd of hij hier wat mee kon doen. Dat ik iets positiefs wilde doen met het feit dat ik zo lang geprocedeerd had en een brug wilde slaan naar Defensie. Nu zou dit mogelijk zijn geweest ware het niet dat ik in 2017 een brief naar de minister van defensie had gestuurd waarin ik mijn gevoel en frustaratie uitte over de hele gerechtsgang. Dat deze brief als een rode vlag zou opduiken zodra ze mijn dossier opvragen daar had ik nooit bij stil gestaan. Dus daarmee was mijn kans verkeken op wat ik meende dat ik wilde. 

Maar eigenlijk was dat niet het belangrijkste wat hij zei. Nee, wat erna kwam was veel belangrijker en dat was dat ik Defensie niets meer verschuldigd ben. Dat ik een prachtig gezin heb wat mijn aandacht en tijd verdiend en niet Defensie. En dat was wat ik nodig had om te horen. Die ene zin dat stukje loyaliteit wat ik nog tegenover Defensie had verdween daarmee. Er viel een last van mijn schouders. Eindelijk kon ik verder met mijn leven. Een leven waarin Defensie geen hoofdrol meer speelt maar een afgesloten hoofdstuk is. Mijn wond is genezen en er is een mooi litteken achter gebleven. Een litteken waar ik met een goed gevoel naar terug kijk en waar ik hele mooie ervaringen en vriendschappen aan heb overgehouden. 

Uiteraard vloeiden er een paar tranen. Het waren tranen van opluchting dat ik eindelijk verder kon met het leven wat ik echt wilde en dat is mijn gezin. Maar hierbij kwam ook kijken dat ik nadacht over de twee munten die ik al bijna 20 jaar in mijn portemonnee mee droeg. De ene munt stond voor mijn algemene militaire opleidings tijd en de andere voor mijn uitzending naar Irak. Het waren herinnerings munten. Munten waar ik altijd heel veel waarde aan had gehecht en die heilig waren. Maar nu de loyaliteit was weg gevallen waren het ineens gewoon munten geworden en hadden ze geen toegevoegde waarde meer. En dus in de auto viel het besluit om mijn munten weg te doen. Mijn oudste dochter Sophie kan alles gebruiken en het mooie van haar is dat als zij iets ziet, ziet ze wat ze ervan kan maken. 

En dus zat ik in de avond samen met haar. De twee kleinste lagen op bed en ik had even een momentje met haar. Ik vertelde haar dat ik soldaat was geweest en dat ik daar twee munten had gekregen en dat die nu voor haar waren. Haar gezichtje lichtte op van trots dat zij nu de eigenaresse was van de munten waar ze al maanden naar had zitten kijken als ze mijn portemonnee uitspitte. Nu waren ze eindelijk van haar en dat voelde zo ontzettend goed. 

Mijn herinneringen blijven daar heb ik niets tastbaars voor nodig. Maar wat vroeger mijn leven was is nu niet meer. Ik heb een mooi leven opgebouwd wat bestaat uit een mooie, liefdevolle partner en drie meiden wat mijn goudstukken zijn. Zei zijn mijn leven die mijn volle aandacht en liefde verdienen en ook krijgen. 

Het hoofdstuk defensie is afgesloten en dat voelt goed. Ik kijk er met een goed gevoel op terug. Mijn blik is gericht op het nu en dat wat ik zie daar word ik gelukkig en dankbaar van.