7 jaar geleden
Het taboe van een miskraam
Een paar dagen terug kom ik op facebook een status van een kennis van mij tegen.
Het ging over het taboe over miskramen. Dat er weinig tot niet (nog steeds!) over gepraat kan worden. Ik deel deze status met in mijn achterhoofd mijn eigen sterretjes. 3 kindjes die ik nooit heb mogen ontmoeten. 3 kindjes die iedere dag nog steeds in mijn gedachte zijn. Waar ik tranen om heb gelaten.. Waar ik deuren om stuk heb gesmeten. Waar ik bijna door het lint door ging. Waar ik voor vechte. Waar ik de wereld voor had gegeven. Waar ik regelmatig over droom. Die 3 lieve kindjes, die ik zo veel liefde had willen geven. Maar wat niet zo heeft mogen zijn. Die lieve kindjes daar weten heel veel mensen niets vanaf.
En dat is niet omdat ik het niet wil vertellen, of dat ik het niet durf, ik denk dat het vooral komt omdat niemand weet hoe je er op moet reageren. En heel eerlijk?! Ik heb het zelf meegemaakt. En ik weet het ook niet.
In mijn geval.. Kreeg ik een hoop "verkeerde" reacties., als in; 'ach maar je bent toch nog hartstikke jong?, komt goed joh!, of 9 van de 10 vrouwen krijgen wel eens een miskraam. De meeste zijn alleen nog zo vroeg die weten het niet eens.. Of kop op, er komt vanzelf een ander kindje. Of het was nog zo klein, dat kun je nog geen baby noemen..' alsof mijn leeftijd er iets toe doet dat ik nu met het verlies moet dealen van mijn overleden babytje, of dat een ander kindje de leegte op zou kunnen vullen. Want hoe dan ook, het gemis van dat ene kindje zit altijd in je hart. of dat het mij gerust moet stellen dat de halve wereld door hetzelfde zwarte gat heen gaat als dat ik toen moest. Die reacties die wens ik niemand toe..
dat die reacties niet goed waren, dat is wel duidelijk. Maar verder.. Er waren in mijn geval eigenlijk geen goede reacties. Ik had geen behoefte aan elle lange gesprekken. Geen behoefte aan goed bedoelde adviezen en ik wilde ook niet zielig gevonden worden.. Hoe zielig ik mezelf ook voelde. Ik wilde rust.. Alles op een rijtje zetten. Alleen zijn, schreeuwen, huilen, boos zijn op de hele wereld om me heen en vooral nergens aan denken.
Nu 4 jaar later ben ik trotse mamma van een prachtig ventje van 2. Uiteindelijk is alles goed gekomen. Uiteindelijk is er iemand in mijn leven waar ik voor vecht, waar ik de wereld voor geef en waar ik iedere dag voor leef. Maar toch, die 3 lieve kindjes, zullen altijd een deel van mijn leven blijven!
Anoniem
Goed geschreven! Ik ben zelf moeder van 3 waarvan eentje is geboren met 4 maanden. We zijn katholiek en geloven er ook echt in dat het vanaf de conceptie al jouw kind is. En als het mis gaat, dan wacht dit kind in de hemel op jouw! Het bestaat en leeft. Alleen niet hier maar bij God. Maar natuurlijk is het altijd moeilijk en lastig om met anderen over te hebben. Er is ook niet vaak iemand die er over begint. Maar het is wel goed zo. Aan een miskraam kun je tenslotte niets aan doen.
rosalie2016
Wat heb jij dat mooi verwoord, zeker waar hoe jij het beschrijft!
Anoniem
Helemaal mee eens, het zijn vooral de reacties waardoor ook ik er niet open over heb gepraat. Nu sinds drie maanden moeder van een prachtige en gezonde drieling, maar de 2 kindjes die we verloren hebben, blijven altijd een deel van mijn leven uitmaken!
Anoniem
Je bent 5 keer mama en daarmee uit! Ik heb ook geschreeuwd en gehuld maar dan om 2 neefichtjes en al is dat niet in vergelijking met de pijn die mama zal voelen, ik vind het al vreselijk. Maar weet dus ook deert mensen niet weten hoe ze moeten reageren..