Het sociale leven kon ik niet meer aan

Na een tijdje voelde ik me helemaal niet meer mezelf. Overal werd er aan me getrokken... Werk, gezinsleven met vijf personen, relatie, vrienden, feestje, uitnodigingen... Ik kon het even allemaal niet meer aan. Het sociale leven.... waar ik altijd zo van heb gehouden kon ik gewoon niet meer aan.  

Ik werk zelf als fysiotherapeut binnen de revalidatie. Vaak geef ik het advies; Belasting & Belastbaarheid. Dit moet als een weegschaal in evenwicht zijn… maar wat deed ikzelf… ik liep mezelf compleet voorbij. 

Rustiger aan doen staat niet echt in mijn woordenboek... maar dat het nodig was / is is zeker. Ik ben in die periode minder gaan werken, halve dagen. Dat hielp zeker. In het begin sliep ik elke middag toen ik thuis kwam. Dit is ongeveer 2 jaar geleden. Ik was weer helemaal opgebouwd of het volgende verdriet deed zich aan. Ik ben in september 2023 een dag minder gaan werken, om weer op te laden. Omdat ik het allemaal (weer) even niet meer wist. Wat is er aan de hand? Wat kan ik doen om het weer op te lossen? Ik ben echt een doener en minder een voeler. 

In de zomer was ik bezig met de WLZ aanvraag wat wel wat energie opgezogen heeft. Was dit het enige? Of was de baan van mijn man met alle spanningen die erbij kwamen kijken ook in mijn lichaam gaan zitten? De andere twee kinderen willen ook van alles.. sporten / afspraakjes met vriendjes... puffffff Vaak is het dan toch de hele dag... Mama! Mama, waar is dat? Mama, Mama waar is zus? 

In november dacht ik er weer te zijn, dus in overleg met mijn manager heb ik aangegeven dat ik vanaf januari wel weer mijn uren (24 uur) kon gaan werken. Opgelucht dat dit kon, fijn gevoel om mezelf te zijn en verder te kunnen met iets wat even niet met het gezin te maken had. Maar helaas.... In januari kwam daar de man met de hamer... toch te vroeg weer willen? Toch weer alles weggestopt? Waarom eigenlijk? Omdat ik gewoon wil doen? En niet wil voelen? Thuis zitten is echt niet meer mijn ding... maar nu ben ik volledig uitgevallen.... iets wart ik altijd heb proberen te voorkomen. Mijn omgeving blij.... ik zei nog op 8 januari: Dit is toch wat volgens jullie nodig is? Ik was boos, op de wereld, op mezelf.... ik wil dit niet.... eigenlijk wil ik dit leven niet.... 

Hoe kon ik uit deze cirkel van werk, gezin en sociale druk uitkomen? En hoe kon ik weer een leuke moeder voor mijn kinderen zijn? Leukere partner of vriendin? Over het algemeen loop ik met een brok in mijn keel en weet ik niet wat ik veranderen kan. Het is vanaf de geboorte en de diagnose van Suus schouders eronder en gewoon door gaan. Toegeven aan gevoel, je lichaam blijven voelen, houden van de mensen om je heen... eigenlijk alles wat met gevoel te maken heeft  was en is (nog steeds) weg. Regelzaken, doorgaan en vooral niet voelen was het enige wat ik kon doen... Niet slim weet ik nu... maar dat was de overlevingsstand. Naast een kind met zorg krijg je de hele administratie die daarbij hoort er gewoon bij. Dit is gewoon een extra baan... 

Het is Chaos in mijn hoofd... veel te veel denken en doen. Minder voelen. Ik wil me verstoppen.. vluchten van deze wereld. Van de wereld die ik liever niet had willen leren kennen... Verstoppen onder een dekentje op de bank, verstoppen onder het dekbed op bed, desnoods in de kelder? Als het er maar lekker ruikt en fijn is, in het donker, even alleen met mijn gedachten en misschien weer de gevoelens voelen die hierbij horen. Als de emoties er maar uitkomen, het liefst als ik alleen ben. 

Daar zit je dan... thuis.... waar moet ik beginnen? Wie gaat mij helpen? Wat kan ik zelf doen om hier weer boven op te komen? Met alle regelzaken en emoties rondom Suus erbij. Want... het gaat gewoon niet meer thuis. We moeten zoeken naar een geschikte woonplek, maar voor mijn gevoel is dit nog veel te vroeg. Ze is pas 8.5 jaar. Ik had echt gehoopt dat we het konden rekken tot minimaal 12 jaar. Dit is niet te bevatten en geeft heel veel meer verdriet. Er breekt een periode aan waarin het alleen maar zwart voelt en ik geen idee heb hoe ik hier (zelf) uit moet komen. 

Maatschappelijk werk van school komt langs. Die geeft aan dat het zo langer niet kan en dat ik echt met de huisarts moet gaan praten, ook mijn man is het hier mee eens. Op naar de huisarts en met medicatie terug naar huis. Het opstarten van psychologische hulp is in deze tijd lastig, lange wachttijden. 'Maar mevrouw als je het zelf wilt en kunt betalen kan je volgende maand al terecht. Anders wordt het echt pas na de zomer'. Dus dart heb ik maar aangenomen en kon ik in februari beginnen. 

Uiteindelijk ben ik ook begonnen bij een boeddhistische therapeut. We spraken en ze deed wat oefeningen met me. De conclusie was: Jij bent echt een vaatdoek... Laat me je behandelen dat gaat je hopelijk beter weg. Na wat drukpunten en klankschaaltherapie leek ik me in de loop van tijd weer wat beter te voelen. Daarnaast starten ik met Brainspotting (een soort van EMDR) dit helpt mij heel goed en is een prettige vrouw. Naast therapie voor mezelf was rouw, verlies en relatie therapie ook nodig. We hebben elkaar altijd gesteund en begrepen. Maar toch de diagnose en sowieso het krijgen van kinderen op een andere manier verwerkt / mee omgegaan. Het is fijn om toch te weten hoe je partner over bepaalde zaken denkt of heeft gedacht. En hoe we nu verder gaan met ons gezin in een nieuw jasje. Want dat Suus het huis uit moet is beter voor ons alle vijf.... (attans... dat zegt iedereen en dat houd ik mezelf dan ook maar voor). 

Vervolgens ging ik weer zwemmen, float fitten en yin yoga beoefenen. Zodat ik weer lichamelijk wat sterker werd en ook in de actie kon met herstel en hopelijk weer meer kan gaan voelen. 

Naast de therapieën ben ik ook zelfcare boeken aan lezen. Dit geeft inzicht in en steun. Inzicht in mezelf en het gezin, maar ook steun dat ik niet de enige ben die op een bepaalde manier denkt en handelt. 

Het boek van Els van Steijn, de fontein heeft me hard geraakt. Ik was op een avond begonnen met lezen en heb alleen maar gehuild. Het zorgde voor erkenning en een eyeopener om verder te kunnen. Ja... weer in de actie.. 12 Mei heb ik een familieopstelling en ben ik erg benieuwd hoe dat gaat verlopen. Over mijn gezin, over mijn familie... zodat ik verder kan en me beter ga voelen. En hopelijk weer beter bij mijn gevoel kom. 

Wat ik nu al geleerd heb van afgelopen periode dat ik weggekeken heb, dat ontkennen makkelijker is dan voelen hoe eenzaam je bent... hoe pijnlijk het verlies is (van een gezond kind krijgen).... het is onmacht maar zeker geen onwil....